EUROPEJSKA
KONWENCJA OCHRONY ZWIERZAT TOWARZYSZACYCH STRASBOURG, 13 LISTOPADA
1987
Preambuła: Niżej
podpisane państwa członkowskie Rady Europy; Zdając
sobie sprawę, że celem Rady Europy jest osiągniecie większej jedności
wśród państw członkowskich; Rozpoznając moralny obowiązek człowieka do
respektowania wszystkich żywych stworzeń i pamiętając, że zwierzęta
towarzyszące pozostają w szczególnej więzi z człowiekiem; Biorąc pod
uwagę znaczenia zwierząt towarzyszących i ich wpływ na wartość ludzkiej
egzystencji oraz ich istotną rolę w społeczeństwie; Biorąc pod uwagę
problemy wynikające z ogromnej różnorodności zwierząt, które są hodowane
przez człowieka; Biorąc pod uwagę ryzyko dla higieny, zdrowia i
bezpieczeństwa człowieka oraz innych zwierząt, które są immanentnie
związane z nadpopulacją zwierząt towarzyszących; Zdając sobie sprawę,
iż hodowla dzikich gatunków zwierząt jako zwierząt towarzyszących nie
powinna mieć miejsca; Świadomi, iż istnieją różne warunki mające wpływ
na nabywanie, utrzymywanie, komercyjną lub niekomercyjną hodowlę,
pozbywanie się i handel zwierzętami towarzyszącymi; Świadomi, iż
zwierzęta towarzyszące nie zawsze są trzymane w warunkach umożliwiających
im utrzymanie zdrowia i dobrego samopoczucia; Zaznaczając, że stosunek
wobec zwierząt towarzyszących może ulegac znaczącej zmianie w zależności
od posiadanej wiedzy; Biorąc pod uwagę, iż podstawowy przeciętny
stosunek do zwierzęcia i praktyka dnia codziennego, której rezultatem jest
odpowiedzialne posiadanie zwierzęcia towarzyszącego, jest nie tylko
pożądanym, ale i realistycznym celem; Postanowiliśmy jak
następuje;
ROZDZIAŁ
I - GENERALNE WARUNKI
1.Jako
zwierzę towarzyszące rozumie się każde zwierzę trzymane lub mające zostać
w przyszłosci nabyte przez człowieka i trzymane w jego bezpośrednim
otoczeniu domowym dla jego przyjemności i towarzystwa. 2.Poprzez handel
zwierzętami towarzyszącymi rozumie się każdą legalną transakcję odbywaną w
celu uzyskania profitów, ktorej elementem jest zmiana własności zwierzęcia
towarzyszącego. 3. Poprzez komercyjną hodowlę rozumie się hodowlę dla
celów komercyjnych. Schronisko (rezerwat) dla zwierząt to instytucja
niekomercyjna, gdzie zwierzęta towarzyszące mogą być przechowywane w
znacznych ilościach. 4.Jeśli legislatywa danego państwa lub inne środki
administracyjne na to zezwalają, powyższa instytucja może przyjmować
zwierzęta bezpańskie. 5.Poprzez zwierzę bezpańskie rozumie się zwierzę
towarzyszące, które albo nie posiada swego domu, albo znajduje się poza
zasięgiem swego właściciela i nie znajduje się pod bezpośrednię kontrolą
jakiegokolwiek właściciela lub opiekuna. 6.Poprzez właściwy organ
rozumie się organ powołany przez państwa członkowskie Rady
Europy.
Artykuł
II - Zasięg i implementacja
1.Każda
ze Stron podejmuje niezbędne kroki mające na celu wcielenie w życie
warunków tej konwencji w odnośni do: a. zwierząt towarzyszących
trzymanych przez człowieka lub inną osobę prawną w domach, instytucjach
zajmujących się handlem, hodowlą komercyjną i w schronieniach dla
zwierząt; b. zwierząt bezpańskich. 2.Żaden z artykułów tej Konwencji
nie powinien mieć wpływu na implementację innych instrumentów odnoszących
się do ochrony zwierząt lub zachowania gatunkóqw grożących
wyginięciem. 3.Żaden z artykułów tej Konwencji nie powinien mieć wpływu
na wolność Stron wprowadzenia bardziej surowych środków mających na celu
opiekę nad zwierzętami towarzyszącymi lub zastosowania warunków ujętych w
tej Konwencji do innych kategorii zwierząt, które w tym dokumencie nie
zostały wymienione.
ROZDZIAŁ
II ZASADY TRZYMANIA ZWIERZĄT TOWARZYSZĄCYCH Artykuł
3 - Podstawowe zasady mające na celu dobro zwierzęcia
1.Nikt
nie powinien sprawiać zwierzęciu towarzyszącemu niepotrzebnego bólu,
cierpienia lub stresu. 2.Nikt nie powinien porzucić zwierzęcia
towarzyszącego.
Artykuł
4 - Posiadanie
1.Każda
osoba, która posiada zwierzę towarzyszące i zgodziła się nim opiekować,
jest odpowiedzialna za jego zdrowie i dobro. 2.Każda osoba, która
posiada zwierzę towarzyszące lub która się nim opiekuje, powinna zapewnić
mu miejsce do mieszkania, opiekę i uwagę, dbając również o etologiczne
potrzeby zwierzęcia zgodne z jego rasą i hodowlą, a zwłaszcza: a.
podawać odpowiednie i wystarczjące pożywienie oraz wodę; b. zapewnić mu
odpowiednie warunki do ćwiczeń; c. powziąc wszelkie konieczne środki
mające uniemożliwic jego ucieczkę; 3.Zwierzę nie powinno być trzymane
jako zwierzę towarzyszące, jeżeli: - warunki paragrafu 2 nie są
spełnione; - pomimo spełnienia powyższych warunków, zwierzę nie może
zaadaptować się do życia w niewoli.
Artykuł
5 - Hodowla
Każda
osoba, która wybiera zwierzę towarzyszące i planuje jego hodowlę jest
odpowiedzialna za wzięcie pod uwagę uwarunkowań anatomicznych,
fizjologicznych i behawioralnych zwierzęcia , które mogą narazić na ryzyko
zdrowie lub dobro miotu lub żeńskiej partnerki;
Artykuł
6 - Limit wieku związany z nabywaniem
Żadne
zwierzę towarzyszące nie powinno być sprzedane osobie poniżej 16 roku
życia bez zgody wyrażonej przez rodziców lub prawnego opiekuna.
Artykuł
7 - Tresura
Żadne
zwierzę towarzyszące nie powinne być tresowane w sposób, który może być
szkodliwy dla jego zdrowia, zwłaszcza zmuszanie do przekraczania
naturalnych możliwości, siły lub korzystanie z syntetycznych specyfików,
które mogą doprowadzić do kontuzji, niepotrzebnego bólu, cierpienia lub
stresu.
Artykuł
8 - Handel, hodowla, schronienia dla zwierząt
Każda
osoba, która w momencie wejścia w zycie tej Konwencji, zajmuje się
handlem, komercyjną hodowlą lub prowadzi schronienie dla zwierząt, powinna
w odpowiednim czasie ustalonym przez każdą ze Stron zgłosić swą
działalność do kompetentnego organu. Osoba, która zamierza zająć się
którąś z wyżej podanych działalności powinna zadeklarować swą wolę
odpowiedniemu organowi. Powyższa deklaracja powinna określać: a.
gatunki zwierząt towarzyszących, które mają być wykorzystane; b. osobę
odpowiedzialną i jej wiedzę; c. opis siedziby oraz sprzętu który ma
być wykorzystany. Powyższe czynności mogą być wykonywane tylko jeżeli:
a. osoba odpowiedzialna posiada wiedzę oraz możliwości wymagane do
prowadzenia danej działalności zdobyte albo dzięki odpowiedniemu
wykształceniu, albo doświadczeniu nabytemu w pracy ze zwierzętami
towarzyszącymi i b. jeśli siedziba oraz wyposażenie użyte do
prowadzenia działalności są zgodne z wymaganiami zawartymi w Artykule 4.
4. Odpowiedni organ powinien zadecydować na podstawie deklaracji czy
warunki wymienione w paragrafie 3 są spełnione. Jeśli nie, ów organ
powinien zalecić odpowiednie zmiany, a jeśli jest to konieczne dla dobra
zwierząt powinien zakazać rozpoczęcia lub kontynuacji działalności.
5.Odpowiedni organ powinien zgodnie z państwową legislacją,
kontrolować lub też nie, czy powyższe warunki są spełnione.
Artykuł
9 - Reklama, rozrywka, wystawy, konkursy i podobne
imprezy
Zwierzęta
towarzyszące nie powinny być używane w reklamach, rozrywce, wystawach,
konkursach i innych imprezach tego typu, chyba że: 1. organizator
stworzył odpowiednie warunki dla zwierząt towarzyszących - zgodne z
wymaganiami z Artykułu 4, paragraf 2, i 2. zdrowie i dobro zwierząt
nie są zagrożone Żadne substancje, kuracje, ani urządzenia nie powinne
być użyte w celu zwiększenia lub zmniejszenia naturalnych możliwości
zwierzęcia: 1. podczas konkursów, 2. lub w każdej innej sytuacji,
jeśli może to zagrozić zdrowiu lub dobru zwierzęcia.
Artykuł
10 - Operacje chirurgiczne
Operacje
chirurgiczna mające na celu zmianę wyglądu zwierzęcia w celu innym niż
lecznicze powinno być zabronione, a zwłaszcza: a. przycinanie ogonów,
b. przycinanie uszu, c. usuwanie pazurów d. usuwanie kłów
Wyjątki od tych zakazów dopuszczalne są jedynie wtedy, jeśli: a.
weterynarz uważa procedury nie mające na celu leczenia za niezbędne z
weterynaryjnego medycznego punktu widzenia lub mające na celu dobro
zwierzęcia; b. zapobiegają reprodukcji. 1. Operacje, podczas
których zwierzę może odczuwać poważny ból powinny być wykonywane pod
znieczuleniem aplikowanym tylko przez weterynarza lub pod jego kontrolą.
2. Operacje, podczas których znieczulenie nie jest konieczne mogą być
przeprowadzane przez osoby uprawnione do tego w świetle państwowej
legislacji.
Artykuł
11 - Uśmiercanie
Tylko
weterynarz lub inna osoba kompetentna może uśmiercić zwierzę towarzyszące,
poza sytuacjami nadzwyczajnymi, w których cierpienie zwierzęcia nie może
zostać przerwane szybko przez weterynarza lub inną osobę kompetentną lub w
innej sytuacji nadzwyczajnej określonej w państwowej legislacji.
Uśmiercanie powinno się odbywać przy zapewnieniu minimalnego fizycznego i
psychicznego cierpienia. Metody, oprócz sytuacji nadzwyczajnych, powinny
być następujące: a. powodująca natychmiastową utratę przytomności i
śmierć, lub b. zaczynajaca się głebokim znieczuleniem, po którym
następuje działanie przyczyniające się do pewnej śmierci zwierzęcia.
Osoba odpowiedzialna za uśmiercenie zwierzęcia powinna upewnić się, iż
zwierzę jest martwe, zanim dojdzie do pozbycia się zwłok Następujące
metody uśmiercania powinny zostać zabronione: a. topienie lub inne
metody polegające na duszeniu, jeśli nie spełnieją wymogów sformułowanych
w subparagrafie 1.b; b. użycie jakichkolwiek substancji trujących lub
narkotyków, jeżeli ich dozowanie i aplikacja nie może być kontrolowane,
tak aby uzyskać efekt opisany w paragrafie 1; c. rażenie prądem, o ile
nie powoduje natychmiastowej utraty przytomności.
ROZDZIAŁ
III - DODATKOWE ŚRODKI WOBEC PSÓW BEZPAŃSKICH Artykuł
12 - Redukcja ilości
Jeśli
Strona uważa obecną ilość bezpańskich zwierząt za zbyt wysoką i stanowiącą
problem, powinny zostać podjęte odpowiednie środki legislacyjne lub/i
administracyjne mające na celu zmniejszenie liczby bezpańskich zwierząt
bez konieczności zadawania zbędnego bólu, cierpienia lub stresu. a.
powyższe środki powinny zawierać następujace wymagania: b. i jeśli
zwierzęta mają być złapane, powinno to się stać przy minimalnym poziomie
stresu i bólu; c. ii jeśli schwytane zwierzęta mają być przetrzymywane
lub uśmiercone, musi się to stać zgodnie z wymogami tej Konwencji; d.
Strony powinny zastanowić się nad: i zapewnieniem czytelnej
identyfikacji zwierząt lub kotów metodą, która zapewni minimum bólu i
stresu, np. tatuowanie oraz zapisywanie numerów w rejestrze wraz z danymi
oraz adresami właścicieli; ii redukcja nieplanowanych hodowli kotów i
psów poprzez promowanie sterylizacji tych zwierząt; iii zachęcanie
znalazców bezpańskich psów lub kotów, by zgłaszali te fakty odpowiednim
organom.
Artykuł
13 - Wyjątki dotyczące chwytania, posiadania i
uśmiercania
Mogą
być czynione jedynie jeśli są nie do uniknięcia w ramach narodowych
programów kontroli dotyczących chorób.
ROZDZIAŁ
IV - INFORMACJA I EDUKACJA Artykuł
14 - Informacja i programy edukacyjne
Strony
Konwencji zobowiązują się do wspierania rozwoju programów informacyjnych i
edukacyjnych, mających na celu promowanie świadomości i wiedzy związanej z
posiadaniem, hodowlą, handlem, tresurą zwierząt towarzyszących zgodnych z
wymogami niniejszej Konwencji wśród organizacji oraz osób indywidualnych.
W tych programach szczególna uwaga powinna zostać zwrócona na: a.
potrzebę przeprowadzania tresury zwierząt towarzyszących w celach
komercyjnych lub wyczynowych tylko przez osobę posiadającą odpowiednią
wiedzę i umiejętności; b. potrzebę odradzania: i dawania zwierząt
towarzyszących jako prezentów osobom poniżej 16 roku życia bez wcześniej
wyrażonej zgody rodziców lub innych prawnych opiekunów; ii dawania
zwierząt towarzyszących jako nagród lub bonusów; iii nieplanowanej
hodowli zwierząt towarzyszących c. potencjalne negatywne konsekwencje
dla zdrowia i dobra dzikich gatunków zwierząt, jeśli będą nabywane i
przetrzymywane w roli zwierząt towarzyszących; d. ryzyko
nieodpowiedzialnego nabywania zwierząt towarzyszących, prowadzące do
zwiększenia liczby zwierząt niechcianych lub porzucanych.
ROZDZIAŁ
V - WIELOSTRONNE KONSULTACJE Artykuł
15 - Wielostronne konsultacje
1.
Strony zobowiązują się do odbywania wielostronnych konsultacji w ramach
Rady Europy ( podczas pierwszych pięciu lat od wejścia Konwencji w Zycie
oraz w sytuacjach, w których ponad połowa państw członkowskich będzie
sobie tego życzyła) mających na celu zbadanie wdrażania wymogów Konwencji
w życie oraz ewentualną potrzebę uzupełnienia wymogów. Powyższe
konsultacje powinny odbywać się podczas spotkań organizowanych przez
Sekretarza Generalnego Rady Europy. 2. Każda ze Stron ma prawo do
powoływania reprezentanta, który będzie uczestniczył w powyższych
konsultacjach. Każde z państw członkowskich Rady Europy, nie będące stroną
niniejszej Konwencji, ma prawo do bycia reprezentowanym podczas
konsultacji przez obserwatora, wyznaczonego przez dane państwo
członkowskie. 3. Po odbyciu konsultacji, każda ze Stron powinna złożyć
na ręce Komitetu Ministrów raport dotyczący odbytych konsultacji oraz
funkcjonowania Konwencji, oraz jeśli uznają to za konieczne, propozycje
poprawek do Artykułów 15-23 Konwencji. 4. Strony powinny nakreślić
zasady odbywania się i procedury konsultacji.
ROZDZIAŁ
VI - POPRAWKI Artykuł
16 - Poprawki
1.
Jakakolwiek poprawka do Artykułów 1-14 proponowana przez Stronę lub
Komitet Ministrów powinna być z przedstawiona Sekretarzowi Generalnemu
Rady Europy i dalej przekazana wszystkim państwom członkowskim rady
Europy, każdej innej Stronie, każdemu innemu Krajowi, zaproszonym do
przystąpienia do Konwencji zgodnie z wymogami Artykułu 19. 2.
Jakiekolwiek poprawki zaproponowane w zgodzie z wymaganiami wcześniejszego
paragrafu powinny zostać uważnie przeanalizowane i przedyskutowane podczas
wielostronnych konsultacji nie mniej niż dwa miesiące po przekazaniu
tekstu poprawki przez Sekretarza Generalnego. Podczas konsultacji poprawka
może zostać przyjęta większością 2/3 głosów. 3. Dwanaście miesięcy po
przyjęciu poprawki podczas wielostronnych konsultacji, poprawka powinna
wejść w życie, chyba że Strony postanowią inaczej.
ROZDZIAŁ
VII - KOŃCOWE WARUNKI Artykuł
17 - Podpis, ratyfikacja, zatwierdzenia, aprobata
Niniejsza
Konwencja jest otwarta do podpisu przez państwa członkowski rady Europy.
Podlega ratyfikacji, zatwierdzeniu i aprobacie. Instrumenty służące do
ratyfikacji, zatwierdzenia i aprobaty znajdują się w gestii Sekretarza
Generalnego Rady Europy.
Artykuł
18 - Wejście w życie
1.
Niniejsze Konwencja wejdzie w życie pierwszego dnie miesiąca następującego
po wyczerpaniu okresu sześciomiesięcznego upływającego od daty, gdy
pierwsze cztery państwa czlonkowskie zadecydowały o związaniu się wymogami
Konwencji zgodnie z Artkułem 17. 2. Odnośnie do innych państw
członkowskich, które zadecydują o przystąpieniu do Konwencji, niniejsza
Konwencja będzie wchodzić w życie po okresie sześciu miesięcy od złożenia
w depozyt instrumentów ratyfikacji, zatwierdzenia i aprobaty.
Artykuł
19 - Przystąpienie państw nie będących członkami Rady
Europy
1.
Po wejściu w życie Konwencji, Komitet Ministrów Rady Europy może zaprosić
do przystąpienia do Konwencji państwo nie będące członkiem rady Europy, na
podstawie decyzji podjętej przez większość określoną w Artykule 20.d.
Statutu Rady Europy i przez niejawne głosowanie reprezentantów państw
członkowskich uprawnionych do zasiadania w Komitecie Ministrów. 2.
Odnośnie państwa przystępującego do Konwencji, wejdzie ona w życie
pierwszego dnie miesiąca następujacego po zakończeniu okresy
sześciomiesięcznego liczonego od daty złożenia w depozyt u Sekretarza
Generalnego Rady Europy instrumentów akcesyjnych.
Artykuł
20 - Klauzule terytorialne
1.
Każdy Kraj, podczas składania podpisu lub w momencie oddania w depozyt
instrumentów ratyfikacji, zatwierdzenia, aprobaty lub akcesji, może
określić terytorium lub terytoria, na których niniejsza Konwencja będzie
obowiązywać. 2. Każda ze Stron może w okresie późniejszym poprzez
deklarację zaadresowaną do Sekretarza Generalnego rady Europy rozrzerzyć
obowiązywanie niniejszej Konwencji na terytorium wymienione w deklaracji.
3. Każda z deklaracji opisanych powyżej może być również wycofana
oprzez odpowiednią notę dostarczoną Sekretarzowi Generalnemu
Artykuł
21 - Zastrzeżenia
1.
Każdy z Krajów może zadeklarować chęć ze skorzystania z jednego lub wiecej
zastrzeżeń w stosunku do Artykułów 6 i 10, paragrafu 1, subparagrafu a.
Żadne inne zastrzeżenia nie mogą być uczynione. 2. Strona, która
dokonała zastrzeżenia zgodnie z powyższym paragrafem może je wycofać
notyfikując o tym Sekretarza Generalnego rady Europy.
Artykuł
22 - Potępienie
Każda
ze Stron może potępić niniejszą Konwencję poprzez odpowiednią notyfikację
złożoną na ręce Sekretarza Generalnego.
Artykuł
23 - Notyfikacje
Sekretarz
Generalny Rady Europy zawiadamia państwa członkowskie Rady Europy i inne
państwa, które przystąpiły do Konwencji lub zostały do tego zaproszone,
o: a. złożeniu podpisu; b. depozycie instrumentów ratyfikacji,
zatwierdzenia, aprobaty lub przystąpienia; c. dacie wejścia w życie
tej Konwencji zgodnie z Artykułami 18, 19 i 20; d. każdym innym akcie,
notyfikacji lub komunikacji związanej z niniejszą Konwencją.
|