Dz.U.04.69.625
USTAWA
z dnia 11 marca 2004 r.
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt1)
(Dz. U. z dnia 20 kwietnia 2004 r.)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa:
1) wymagania weterynaryjne dla podejmowania
i prowadzenia działalności w zakresie:
a) zarobkowego przewozu zwierząt lub
przewozu zwierząt wykonywanego w związku z prowadzeniem innej działalności
gospodarczej,
b) organizowania targów, wystaw, pokazów
lub konkursów zwierząt,
c) obrotu zwierzętami, z wyjątkiem obrotu
prowadzonego w ramach działalności rolniczej w rozumieniu przepisów prawa
działalności gospodarczej, pośrednictwa w tym obrocie lub skupu zwierząt,
d) prowadzenia stacji kwarantanny, miejsc
odpoczynku lub przeładunku zwierząt albo miejsc wymiany wody przy transporcie
zwierząt akwakultury,
e) prowadzenia miejsc gromadzenia
zwierząt,
f) wytwarzania, pozyskiwania, konserwacji,
obróbki, przechowywania, prowadzenia obrotu lub wykorzystywania materiału
biologicznego,
g) prowadzenia punktu kopulacyjnego,
h) prowadzenia zakładu drobiu,
i) chowu lub hodowli zwierząt akwakultury
oraz rozrodu ryb,
j) prowadzenia schronisk dla
zwierząt,
k) chowu lub hodowli zwierząt dzikich
utrzymywanych przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie,
l) utrzymywania lub hodowli zwierząt w
ogrodach zoologicznych, szkołach wyższych, placówkach naukowych Polskiej
Akademii Nauk lub jednostkach badawczo-rozwojowych,
m) hodowli zwierząt laboratoryjnych,
n) utrzymywania zwierząt gospodarskich, w
celu umieszczenia na rynku tych zwierząt lub produktów pochodzących z tych
zwierząt lub od tych zwierząt,
o) zbierania, transportowania,
przechowywania, operowania, przetwarzania oraz wykorzystywania lub usuwania
ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez
ludzi, zwanych dalej "ubocznymi produktami zwierzęcymi"
- zwanej dalej "działalnością nadzorowaną";
2) wymagania weterynaryjne dla:
a) przywozu zwierząt, niejadalnych
produktów pochodzenia zwierzęcego oraz ubocznych produktów zwierzęcych
(wymagania przywozowe),
b) umieszczania na rynku, w tym handlu,
zwierząt, niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego, ubocznych produktów
zwierzęcych oraz przemieszczania koniowatych;
3) zasady:
a) zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt,
b) stosowania substancji o działaniu
hormonalnym, tyreostatycznym i beta-agonistycznym.
Art. 2. Użyte w ustawie określenia
oznaczają:
1) drób - kury, kaczki, gęsi, indyki,
przepiórki, perlice, strusie oraz inne bezgrzebieniowce, gołębie, bażanty i
kuropatwy, utrzymywane w celach rozpłodowych, produkcji mięsa lub jaj
spożywczych lub odtworzenia zasobów ptactwa łownego;
2) zwierzęta akwakultury - będące w
jakimkolwiek stadium rozwoju żywe ryby, skorupiaki lub mięczaki pochodzące z
gospodarstw lub wolno żyjące, przeznaczone do umieszczania w
gospodarstwach;
3) produkty akwakultury - produkty
przeznaczone do celów hodowlanych, pozyskane od zwierząt akwakultury (jaja i
gamety);
4) koniowate - wolno żyjące lub udomowione
zwierzęta z gatunków: konie, zebry lub osły oraz potomstwo pochodzące z
krzyżowania tych gatunków;
5) zarejestrowane koniowate - koniowate,
które zgodnie z odrębnymi przepisami zostały wpisane do ksiąg zwierząt
hodowlanych lub w nich zarejestrowane i kandydują do wpisu, identyfikowane na
podstawie dokumentu identyfikacyjnego wydanego przez:
a) podmiot prowadzący księgę zwierząt
hodowlanych lub rejestr w kraju pochodzenia zwierzęcia albo
b) międzynarodowy związek lub organizację,
które utrzymują konie do zawodów sportowych lub wyścigów konnych;
6) zwierzęta gospodarskie - zwierzęta
gospodarskie w rozumieniu przepisów o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt
gospodarskich;
7) stado - zwierzę albo zwierzęta tego
samego gatunku przebywające na terenie tego samego gospodarstwa i mające ten sam
status epizootyczny, przy czym w przypadku drobiu są to zwierzęta przebywające w
tym samym pomieszczeniu lub ogrodzonym miejscu;
8) gospodarstwo - obiekty budowlane,
przestrzenie wolne lub inne miejsca, gdzie przebywają zwierzęta gospodarskie, a
w przypadku zwierząt akwakultury - obiekty budowlane lub inne miejsca, gdzie
zwierzęta te są utrzymywane w celu umieszczenia na rynku;
9) niejadalne produkty pochodzenia
zwierzęcego - materiał biologiczny, jaja wylęgowe drobiu i produkty
akwakultury;
10) materiał biologiczny - nasienie, komórki
jajowe, zarodki oraz tkanki użyte do ich produkcji, pochodzące od zwierząt,
przeznaczone do wykorzystania w rozrodzie, z wyłączeniem jaj wylęgowych drobiu i
produktów akwakultury;
11) przywóz - dokonywany z państw trzecich
przywóz w rozumieniu przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej;
12) handel - handel w rozumieniu przepisów o
wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego;
13) umieszczanie na rynku - umieszczanie na rynku
w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia
zwierzęcego;
14) obrót - przywóz, umieszczanie na rynku oraz
wywóz do państw trzecich;
15) produkty - niejadalne produkty pochodzenia
zwierzęcego, uboczne produkty zwierzęce, produkty pochodzenia zwierzęcego w
rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia
zwierzęcego;
16) państwo trzecie - państwo niebędące członkiem
Unii Europejskiej;
17) urzędowy lekarz weterynarii - urzędowego
lekarza weterynarii, o którym mowa w przepisach o Inspekcji Weterynaryjnej, albo
lekarza weterynarii wyznaczonego przez organ centralny lub inny organ
upoważniony przez organ centralny innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej albo państwa trzeciego;
18) środek transportu - środek transportu w
rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia
zwierzęcego;
19) świadectwo zdrowia - świadectwo weterynaryjne
w rozumieniu przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej oraz dokument wydany
przez urzędowego lekarza weterynarii poświadczający stan zdrowia zwierzęcia lub
zwierząt, stan zdrowotny stada, z którego zwierzęta pochodzą, albo jakość
zdrowotną niejadalnego produktu pochodzenia zwierzęcego;
20) zakład drobiu - obiekt budowlany lub jego
część, w którym wykonuje się jedną z następujących czynności:
a) produkcję jaj wylęgowych przeznaczonych
do wylęgu piskląt reprodukcyjnych, prarodzicielskich lub rodzicielskich (zakład
hodowli zarodowej),
b) produkcję jaj wylęgowych przeznaczonych
do wylęgu piskląt użytkowych (zakład reprodukcyjny),
c) odchów drobiu hodowlanego do fazy
osiągnięcia dojrzałości płciowej lub rozpoczęcia nieśności (zakład odchowu
drobiu),
d) inkubację jaj wylęgowych, wyląg oraz
dostarczanie piskląt jednodniowych, za które uważa się pisklęta drobiu mające
mniej niż 72 godziny życia, jeszcze niekarmione, a w przypadku piskląt kaczki
piżmowej (Cairina moschata) lub jej krzyżówki, które mogły być karmione (zakład
wylęgu drobiu);
21) choroby zakaźne zwierząt - wywołane przez
czynniki zakaźne choroby zwierząt, które ze względu na charakter, sposób
powstawania i szerzenia się stanowią zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub
ludzi;
22) zwierzę podejrzane o zakażenie - zwierzę z
gatunku wrażliwego, które mogło mieć pośredni lub bezpośredni kontakt z
czynnikiem zakaźnym wywołującym chorobę zakaźną zwierząt;
23) zwierzę podejrzane o chorobę - zwierzę z
gatunku wrażliwego, u którego występują objawy kliniczne lub zmiany pośmiertne
wskazujące na wystąpienie choroby zakaźnej zwierząt; zwierzę uznaje się za
podejrzane o chorobę także w przypadku, gdy wyniki badań diagnostycznych są
niejednoznaczne;
24) zwierzę chore lub zakażone - zwierzę, u
którego za życia lub po śmierci urzędowy lekarz weterynarii stwierdził chorobę
zakaźną zwierząt;
25) zwierzę z gatunku wrażliwego - zwierzę z
danego gatunku, które może zostać zakażone lub może skażać lub zakażać;
26) zwłoki zwierzęce - zwierzęta padłe lub zabite
w celu innym niż spożycie przez ludzi;
27) zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt -
zgłaszanie, zapobieganie dalszemu szerzeniu się, wykrywanie, kontrola i
likwidowanie chorób zakaźnych zwierząt, czyszczenie i odkażanie oraz
postępowanie przy ponownym umieszczaniu zwierząt w gospodarstwie;
28) ognisko choroby - gospodarstwo lub inne
miejsce, w którym przebywają zwierzęta, gdzie urzędowy lekarz weterynarii
stwierdził jeden lub więcej przypadków choroby zakaźnej zwierząt;
29) obszar zapowietrzony - obszar bezpośrednio
wokół ogniska choroby, podlegający ograniczeniom, w szczególności zakazom,
nakazom oraz środkom kontroli, podejmowanym przy zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt;
30) obszar zagrożony - obszar wokół obszaru
zapowietrzonego, podlegający ograniczeniom, w szczególności zakazom, nakazom
oraz środkom kontroli, podejmowanym przy zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt;
31) obszar buforowy - obszar wokół obszaru
zagrożonego, podlegający ograniczeniom, w szczególności zakazom lub nakazom
dotyczącym przemieszczania zwierząt;
32) wektor - człowieka, zwierzę lub rzecz mogące
przenosić czynnik chorobotwórczy;
33) posiadacz zwierzęcia - osobę fizyczną, osobę
prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej władającą
zwierzęciem, również tymczasowo;
34) kwarantanna - odosobnienie zwierząt w celu
ich obserwacji lub badania, które ma na celu wykluczenie możliwości
przeniesienia lub rozprzestrzenienia choroby zakaźnej zwierząt;
35) stacja kwarantanny - odrębny obiekt budowlany
czasowego pobytu zwierząt, w którym prowadzi się kwarantannę;
36) region - część terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, o powierzchni co najmniej 2.000
km2, która znajduje się pod nadzorem właściwych organów, obejmującą
co najmniej jedną z jednostek administracyjnych wymienionych w załączniku nr
1;
37) miejsce gromadzenia zwierząt - punkt zbiorczy
i punkt skupu, w których bydło, świnie, owce, kozy i koniowate pochodzące z
różnych gospodarstw są grupowane dla sformowania przesyłek zwierząt
przeznaczonych do handlu, przy czym w przypadku bydła i świń może to być również
gospodarstwo pochodzenia tych zwierząt;
38) czynności lecznicze - podawanie, po uprzednim
zbadaniu przez lekarza weterynarii, zwierzęciu substancji o działaniu
hormonalnym, tyreostatycznym lub beta-agonistycznym w celu leczenia problemu
płodności - włącznie z przerwaniem ciąży, przy czym substancji o działaniu
beta-agonistycznym także w celu leczenia trudności z oddychaniem lub wywoływania
porodu u koniowatych utrzymywanych w celach innych niż produkcja mięsa oraz
wywoływania porodu u krów;
39) czynności zootechniczne - podawanie:
a) zwierzęciu gospodarskiemu lub zwierzęciu
dzikiemu utrzymywanemu przez człowieka jak zwierzę gospodarskie - każdej
substancji dozwolonej w celu synchronizowania rui oraz przygotowywania dawców i
biorców zarodków do implantacji, po zbadaniu zwierzęcia przez lekarza
weterynarii i na jego odpowiedzialność,
b) zwierzętom akwakultury - każdej
substancji dozwolonej w celu zmiany płci, na podstawie recepty lekarza
weterynarii i na jego odpowiedzialność.
Art. 3. 1. Do postępowania w sprawach
indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji stosuje się przepisy Kodeksu
postępowania administracyjnego, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.
2. W zakresie nieuregulowanym ustawą do ubocznych produktów
zwierzęcych stosuje się przepisy o odpadach.
Rozdział 2
Wymagania weterynaryjne dla podejmowania i prowadzenia
działalności nadzorowanej
Art. 4. 1. Podmiot prowadzący działalność
nadzorowaną, z wyłączeniem działalności, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. o,
jest obowiązany spełniać wymagania weterynaryjne określone dla danego rodzaju i
zakresu prowadzonej działalności nadzorowanej.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w zakresie spełniania
wymagań weterynaryjnych jest obowiązany zapewniać wymagania lokalizacyjne,
zdrowotne, higieniczne, sanitarne, organizacyjne, techniczne lub technologiczne,
zabezpieczające przed zagrożeniem epizootycznym, epidemicznym lub zapewniające
właściwą jakość produktów, obejmujące w szczególności wymagania dotyczące:
1) stanu zdrowia zwierząt będących
przedmiotem działalności nadzorowanej lub wykorzystywanych do jej prowadzenia, w
tym odnoszące się do badań potwierdzających ten stan oraz określonych szczepień
ochronnych, lub
2) gospodarstw, miejsc gromadzenia
zwierząt, innych miejsc przetrzymywania zwierząt oraz stad lub obszarów, z
których pochodzą zwierzęta będące przedmiotem działalności nadzorowanej lub
wykorzystywane do jej prowadzenia, lub
3) sposobu ustalania pochodzenia zwierząt
będących przedmiotem działalności nadzorowanej lub zwierząt, z których lub od
których pozyskuje się produkty wytwarzane w ramach prowadzenia działalności
nadzorowanej, w tym zakres i sposób prowadzenia rejestru zwierząt, lub
4) obiektów budowlanych lub miejsc, w
których prowadzi się działalność nadzorowaną, lub osób wykonujących określone
czynności w ramach tej działalności oraz zakresu takich czynności, lub
5) niejadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego wytwarzanych w ramach prowadzonej działalności nadzorowanej, sposobu
ich znakowania i pakowania, w tym wymagania dotyczące opakowań, lub
6) świadectw zdrowia lub innych dokumentów,
w które zaopatruje się zwierzęta będące przedmiotem działalności nadzorowanej
lub niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego wytwarzane przy prowadzeniu tej
działalności, lub
7) sposobu i zakresu prowadzenia
dokumentacji oraz okresu jej przechowywania, lub
8) środków transportu i warunków transportu
zwierząt lub niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego, będących
przedmiotem działalności nadzorowanej lub wykorzystywanych do jej
prowadzenia.
3. Wymagania weterynaryjne dla prowadzenia działalności
nadzorowanej w zakresie zbierania, transportowania, przechowywania, operowania,
przetwarzania oraz wykorzystywania lub usuwania ubocznych produktów zwierzęcych
określają przepisy Unii Europejskiej ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez
ludzi.
4. Za miejsce odpoczynku zwierząt, o którym mowa w art. 1 pkt
1 lit. d, uważa się miejsce, w którym transportowanie zwierząt zostaje przerwane
w celu umożliwienia im odpoczynku oraz nakarmienia i napojenia.
5. Za miejsce przeładunku zwierząt, o którym mowa w art. 1
pkt 1 lit. d, uważa się miejsce, w którym transportowanie zwierząt zostaje
przerwane w celu przeładowania ich z jednego środka transportu do
innego.
Art. 5. 1. Podjęcie działalności
nadzorowanej, o której mowa:
1) w art. 1 pkt 1 lit. a, c-f, h, l, jest
dozwolone po stwierdzeniu przez powiatowego lekarza weterynarii właściwego ze
względu na przewidywane miejsce jej prowadzenia, w drodze decyzji, spełniania
wymagań weterynaryjnych określonych dla prowadzenia danego rodzaju
działalności;
2) w art. 1 pkt 1 lit. b, g, i-k, n, jest
dozwolone po uprzednim zgłoszeniu, w formie pisemnej, zamiaru jej prowadzenia
powiatowemu lekarzowi weterynarii właściwemu ze względu na przewidywane miejsce
jej prowadzenia.
2. Powiatowy lekarz weterynarii wydaje decyzję, o której mowa
w ust. 1 pkt 1, na wniosek podmiotu zamierzającego prowadzić działalność
nadzorowaną, złożony co najmniej na 30 dni przed planowanym rozpoczęciem
działalności.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i
adres albo nazwę, siedzibę i adres podmiotu;
2) określenie rodzaju i zakresu
działalności nadzorowanej, którą wnioskodawca zamierza prowadzić;
3) określenie lokalizacji obiektów
budowlanych i miejsc, w których ma być prowadzona działalność nadzorowana, oraz
planowanego czasu jej prowadzenia.
4. Powiatowy lekarz weterynarii, po przeprowadzeniu kontroli,
wydaje decyzję:
1) stwierdzającą spełnianie wymagań
weterynaryjnych, jeżeli wymagania określone dla danego rodzaju działalności
nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a, c-f, h, l, są
spełnione;
2) odmawiającą stwierdzenia spełniania
wymagań weterynaryjnych, jeżeli wymagania określone dla danego rodzaju
działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a, c-f, h, l, nie
są spełnione.
5. Wydając decyzję, o której mowa w ust. 4 pkt 1, powiatowy
lekarz weterynarii:
1) stwierdza spełnianie wymagań
weterynaryjnych w odniesieniu do poszczególnych obiektów budowlanych lub miejsc,
w których ma być prowadzona działalność nadzorowana, lub osób wykonujących
określone czynności w ramach tej działalności, jeżeli stwierdzenie takie jest
wymagane;
2) nadaje weterynaryjny numer
identyfikacyjny:
a) podmiotowi lub
b) poszczególnym obiektom budowlanym lub
miejscom, w których ma być prowadzona działalność nadzorowana, lub osobom
wykonującym określone czynności w ramach tej działalności w przypadku, o którym
mowa w pkt 1.
6. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, przepisy ust.
3 stosuje się odpowiednio, z tym że w przypadku zgłoszenia dotyczącego
działalności nadzorowanej obejmującej utrzymywanie bydła, owiec i kóz z zamiarem
ich przeznaczenia do handlu zgłoszenie dodatkowo zawiera wniosek o
uznanie:
1) stada bydła za urzędowo wolne od
gruźlicy, urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od
enzootycznej białaczki bydła;
2) gospodarstwa, w którym są utrzymywane
owce i kozy, za urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy.
7. W przypadku działalności nadzorowanej obejmującej
utrzymywanie bydła, owiec i kóz, z zamiarem ich przeznaczania do handlu,
powiatowy lekarz weterynarii na podstawie zgłoszenia, o którym mowa w ust. 6, po
przeprowadzeniu kontroli, wydaje decyzję o:
1) uznaniu:
a) danego stada bydła za urzędowo wolne od
gruźlicy, urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od
enzootycznej białaczki bydła,
b) gospodarstwa, w którym są utrzymywane
owce i kozy, za urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy
- jeżeli wymagania weterynaryjne dla danego rodzaju uznania są
spełnione;
2) odmowie uznania:
a) danego stada bydła za urzędowo wolne od
gruźlicy, urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od
enzootycznej białaczki bydła,
b) gospodarstwa, w którym są utrzymywane
owce i kozy, za urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy
- jeżeli wymagania weterynaryjne dla danego rodzaju uznania nie są
spełnione.
8. Podmioty prowadzące działalność nadzorowaną, o której mowa
w art. 1 pkt 1 lit. a-c, są obowiązane zawiadomić powiatowego lekarza
weterynarii właściwego ze względu na miejsce organizowania targów, wystaw,
pokazów lub konkursów oraz załadunku i wyładunku zwierząt o:
1) czasie i miejscu organizowania targów,
wystaw, pokazów lub konkursów co najmniej na 30 dni przed planowanym terminem
ich zorganizowania;
2) załadunku i wyładunku zwierząt co
najmniej na 24 godziny przed planowanym terminem ich załadunku i
wyładunku.
Art. 6. 1. Za zatwierdzone w rozumieniu
przepisów Unii Europejskiej uważa się:
1) podmioty, które uzyskały decyzję,
określoną w art. 5 ust. 4 pkt 1;
2) działalność nadzorowaną prowadzoną przez
podmioty, o których mowa w pkt 1;
3) poszczególne obiekty budowlane lub
miejsca, w których jest prowadzona działalność nadzorowana, lub osoby wykonujące
określone czynności w jej ramach - w przypadku, o którym mowa w art. 5 ust. 5
pkt 1.
2. Zatwierdzenia zakładów do prowadzenia działalności
nadzorowanej, o której mowa w art. 4 ust. 3, dokonuje, w drodze decyzji,
powiatowy lekarz weterynarii na wniosek podmiotu zamierzającego prowadzić taką
działalność.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, przepisy art. 5 ust. 2
i 3 stosuje się odpowiednio.
Art. 7. Podmiot prowadzący działalność
nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a-l, n oraz w art. 4 ust. 3,
informuje, w formie pisemnej, powiatowego lekarza weterynarii o zaprzestaniu
prowadzenia określonego rodzaju działalności nadzorowanej, a także o każdej
zmianie stanu prawnego lub faktycznego związanego z prowadzeniem tej
działalności, w zakresie dotyczącym wymagań weterynaryjnych, w terminie 7 dni od
dnia zaistnienia takiego zdarzenia.
Art. 8. 1. Powiatowy lekarz weterynarii w
przypadku stwierdzenia, że przy prowadzeniu działalności nadzorowanej, o której
mowa w art. 1 pkt 1 lit. a-n lub w art. 4 ust. 3, są naruszone wymagania
weterynaryjne określone dla tej działalności, w zależności od zagrożenia zdrowia
publicznego lub zdrowia zwierząt, wydaje decyzję:
1) nakazującą usunięcie uchybień w
określonym terminie lub
2) nakazującą wstrzymanie działalności do
czasu usunięcia uchybień, lub
3) zakazującą umieszczania na rynku lub
handlu określonymi zwierzętami będącymi przedmiotem działalności albo zakazującą
produkcji, umieszczania na rynku lub handlu określonymi produktami wytwarzanymi
przy prowadzeniu tej działalności.
2. Powiatowy lekarz weterynarii w przypadku stwierdzenia, że
prowadzenie działalności polegającej na świadczeniu usług z zakresu medycyny
weterynaryjnej stwarza zagrożenie epizootyczne lub epidemiczne, w drodze
decyzji, wstrzymuje działalność i nakazuje niezwłoczne usunięcie uchybień,
zawiadamiając o tym właściwą okręgową izbę lekarsko-weterynaryjną.
3. Jeżeli stwierdzenie spełniania wymagań weterynaryjnych
jest wymagane w odniesieniu do poszczególnych obiektów budowlanych lub miejsc, w
których jest prowadzona działalność nadzorowana, lub osób wykonujących określone
czynności w ramach tej działalności, decyzje, o których mowa w ust. 1, dotyczą
tylko tych obiektów, miejsc lub osób, w stosunku do których stwierdzono
naruszenie wymagań weterynaryjnych.
4. Powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji, zawiesza
albo cofa uznanie, o którym mowa w art. 5 ust. 7 pkt 1, w przypadku:
1) stwierdzenia, że nie są spełniane
wymagania weterynaryjne niezbędne do uzyskania lub zachowania tego uznania,
lub
2) zagrożenia epizootycznego lub
epidemicznego, w tym uzasadnionego podejrzenia zachorowania przez zwierzę na
chorobę zakaźną, której dotyczy uznanie, lub stwierdzenia tego
zachorowania.
Art. 9. 1. Powiatowy lekarz weterynarii, w
przypadku gdy podmiot prowadzący działalność nadzorowaną nie zastosuje się do
nakazu lub zakazu określonego w decyzji, o której mowa w art. 8 ust. 1-3, wydaje
decyzję zakazującą prowadzenia określonego rodzaju działalności nadzorowanej i
skreśla podmiot z rejestru, o którym mowa w art. 11.
2. Powiatowy lekarz weterynarii powiadamia o wydaniu decyzji
zakazującej prowadzenia działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1
lit. a, d-f, h, l oraz w art. 4 ust. 3, za pośrednictwem wojewódzkiego lekarza
weterynarii, Głównego Lekarza Weterynarii, który informuje o tym Komisję
Europejską oraz pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do podmiotów prowadzących
działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. n.
Art. 10. 1. Minister właściwy do spraw
rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania
weterynaryjne:
1) dla prowadzenia poszczególnych rodzajów
działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a-n, w tym:
a) przypadki, w których wymaga się
stwierdzenia spełniania wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do poszczególnych
obiektów budowlanych lub miejsc, w których ma być prowadzona działalność
nadzorowana, lub osób wykonujących określone czynności w ramach tej
działalności,
b) szczegółowe warunki, po zaistnieniu
których wydaje się decyzje, określone w art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1, w
zależności od rodzaju działalności nadzorowanej,
c) warunki ponownego stwierdzania
spełniania wymagań weterynaryjnych przez dany podmiot, obiekt budowlany, miejsce
lub osoby wykonujące określone czynności, w stosunku do których wydano decyzję,
o której mowa w art. 9 ust. 1, w zależności od rodzaju działalności
nadzorowanej,
2) niezbędne do uzyskania i zachowania
uznania, o którym mowa w art. 5 ust. 7 pkt 1, warunki i tryb zawieszania i
cofania tego uznania oraz ponownego uznania stada lub gospodarstwa, w stosunku
do których zawieszono albo cofnięto uznanie, w tym metody badań w tym
zakresie
- mając na względzie zapewnienie ochrony zdrowia publicznego,
właściwego sprawowania nadzoru nad prowadzeniem działalności nadzorowanej oraz
obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia, sposób ustalania weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego
nadawanego podmiotom prowadzącym działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1
pkt 1 lit. a, c-f, h, l, mając na względzie zapewnienie właściwego sprawowania
nadzoru nad prowadzeniem danego rodzaju działalności.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w
drodze rozporządzenia:
1) dodatkowe wymagania, jakie powinien
spełniać wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań weterynaryjnych lub
zgłoszenie zamiaru prowadzenia działalności nadzorowanej, o której mowa w art. 1
pkt 1 lit. a-l, n oraz w art. 4 ust. 3,
2) szczegółowy sposób dokonywania
zgłoszenia zamiaru zaprzestania prowadzenia działalności nadzorowanej, o której
mowa w art. 1 pkt 1 lit. a-l, n oraz w art. 4 ust. 3
- mając na względzie zapewnienie prawidłowego sprawowania przez
powiatowego lekarza weterynarii nadzoru nad prowadzeniem danego rodzaju
działalności nadzorowanej.
Art. 11. 1. Powiatowy lekarz weterynarii
prowadzi rejestr podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną, o której mowa w
art. 1 pkt 1 lit. a-l, n oraz w art. 4 ust. 3, na obszarze jego
właściwości.
2. Rejestr zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i
adres albo nazwę, siedzibę i adres podmiotu;
2) weterynaryjny numer identyfikacyjny,
jeżeli został nadany;
3) określenie rodzaju i zakresu prowadzonej
działalności nadzorowanej;
4) informacje o decyzji, o której mowa w
art. 8 ust. 1 pkt 2 i 3 lub ust. 3;
5) datę wpisu i wykreślenia z
rejestru.
3. Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje, za pośrednictwem
wojewódzkiego lekarza weterynarii, Głównemu Lekarzowi Weterynarii dane zawarte w
rejestrze, a także informacje o każdej zmianie stanu faktycznego lub prawnego
ujawnionego w tym rejestrze.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji, sposób prowadzenia rejestru oraz
jego wzór, a także zakres i tryb przekazywania informacji, o których mowa w ust.
3, mając na względzie zapewnienie sprawnego wykonywania nadzoru nad podmiotami
objętymi tym rejestrem.
Art. 12. 1. Główny Lekarz Weterynarii, na
podstawie informacji, o których mowa w art. 11 ust. 3, prowadzi:
1) listy podmiotów prowadzących działalność
nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt 1 lit. a, d-f, h, l;
2) listy podmiotów prowadzących działalność
nadzorowaną, o której mowa w art. 4 ust. 3, w zakresie określonym w przepisach
Unii Europejskiej ustanawiających przepisy sanitarne dotyczące produktów
ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez
ludzi.
2. Główny Lekarz Weterynarii przesyła Komisji Europejskiej
listy podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną, o której mowa w art. 1 pkt
1 lit. a, d-f, h, l oraz w art. 4 ust. 3, oraz informuje Komisję Europejską o
każdej zmianie w tym zakresie.
Rozdział 3
Wymagania weterynaryjne dla przywozu zwierząt,
niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego i ubocznych produktów
zwierzęcych
Art. 13. 1. Dopuszcza się przywóz zwierząt
kopytnych, ptaków, zwierząt akwakultury, małp (simiae i prosimiae), pszczół
(apis melifera), zającowatych, fretek, norek i lisów oraz przeznaczonych do
obrotu psów i kotów wyłącznie z tych państw trzecich lub ich części, które
znajdują się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską, jeżeli:
1) są spełnione wymagania zdrowotne,
sanitarne, higieniczne i organizacyjne zabezpieczające przed zagrożeniem
epizootycznym lub epidemicznym lub zapewniające właściwą jakość produktów,
obejmujące w szczególności wymagania dotyczące:
a) stanu zdrowia przywożonych zwierząt, w
tym odnoszące się do badań potwierdzających ten stan oraz określonych szczepień
ochronnych, lub
b) gospodarstw, innych miejsc
przetrzymywania zwierząt oraz stad lub obszarów, z których pochodzą zwierzęta,
lub
c) okresów przebywania zwierząt lub ich
stad w danym państwie lub na określonym obszarze tego państwa, z którego są
sprowadzane zwierzęta, lub
d) sposobu ustalania pochodzenia zwierząt,
w tym zakresu i sposobu prowadzenia ich rejestrów w miejscu pochodzenia,
lub
e) przeprowadzenia kwarantanny, lub
f) sposobu i zakresu prowadzenia
dokumentacji oraz okresu jej przechowywania, lub
g) środków transportu i warunków
transportowania zwierząt
- zwane dalej "wymaganiami zdrowotnymi dla zwierząt", określone
przy przywozie danego gatunku zwierząt, uwzględniające ich przeznaczenie;
2) przesyłka zwierząt w rozumieniu
przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej jest zaopatrzona w oryginał
świadectwa zdrowia;
3) zwierzęta są zidentyfikowane zgodnie z
odrębnymi przepisami - w przypadku koniowatych.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do zwierząt
przeznaczonych wyłącznie na tymczasowe wypasanie lub na cele pociągowe, w
pobliżu granicy Rzeczypospolitej Polskiej z państwami trzecimi.
3. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2,
powinno:
1) być wystawione przez urzędowego lekarza
weterynarii tego państwa trzeciego, z którego są przywożone zwierzęta;
2) być sporządzone co najmniej w jednym z
języków urzędowych państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym jest
przeprowadzana weterynaryjna kontrola graniczna, oraz państwa członkowskiego
Unii Europejskiej miejsca przeznaczenia zwierząt;
3) potwierdzać, że zostały spełnione
wymagania zdrowotne dla zwierząt, w tym wymagania określone w przepisach Unii
Europejskiej.
4. Zwierzęta inne niż określone w ust. 1 mogą być przywożone
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jako państwa końcowego przeznaczenia,
jeżeli na ten przywóz zostało wydane pozwolenie Głównego Lekarza Weterynarii, a
przesyłka zwierząt w rozumieniu przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej
jest zaopatrzona w oryginał świadectwa zdrowia wystawionego przez urzędowego
lekarza weterynarii tego państwa trzeciego, z którego są wysyłane
zwierzęta.
5. Pozwolenie wydaje się, w drodze decyzji, jeżeli
zwierzę:
1) pochodzi z gospodarstwa lub obszaru
wolnego od chorób zakaźnych zwierząt, właściwych dla danego gatunku;
2) nie stanowi zagrożenia epizootycznego i
epidemicznego.
6. Wniosek o wydanie pozwolenia składa się nie później niż na
14 dni przed dniem zamierzonego wwozu przesyłki na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
7. Wniosek o wydanie pozwolenia zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i
adres albo nazwę, siedzibę i adres podmiotu przywożącego zwierzęta;
2) określenie gatunku, rodzaju i liczby
przywożonych zwierząt;
3) nazwę państwa nabycia zwierząt;
4) określenie przejścia granicznego i
zamierzonego terminu wwozu zwierząt.
8. Do wniosku o wydanie pozwolenia dołącza się dowód opłaty
za rozpatrzenie tego wniosku, w wysokości określonej w przepisach o Inspekcji
Weterynaryjnej.
9. W pozwoleniu określa się szczegółowe wymagania zdrowotne
dla zwierząt będących przedmiotem przesyłki.
10. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 4,
powinno:
1) być sporządzone co najmniej w języku
polskim oraz języku urzędowym państwa trzeciego, z którego są przywożone
zwierzęta;
2) potwierdzać, że zostały spełnione
wymagania zdrowotne dla zwierząt określone w pozwoleniu wydanym przez Głównego
Lekarza Weterynarii, oraz zawierać numer i datę wydania tego
pozwolenia.
Art. 14. 1. Dopuszcza się wprowadzenie
przywożonego bydła i świń przeznaczonych do chowu lub hodowli do stada po
uprzednim stwierdzeniu, w drodze decyzji powiatowego lekarza weterynarii
właściwego ze względu na położenie gospodarstwa, w którym przebywa stado, że nie
naruszy to statusu zdrowotnego zwierząt znajdujących się w tym stadzie.
2. Dopuszcza się przemieszczanie przywożonego bydła i świń,
jeżeli są spełnione wymagania weterynaryjne dla tych zwierząt niezbędne dla
prowadzenia nimi handlu.
3. Po wprowadzeniu do gospodarstwa bydła lub świń
pochodzących z państwa trzeciego żadne zwierzę z tego gospodarstwa nie może być
zbyte w okresie 30 dni od dnia wprowadzenia tych zwierząt, chyba że przywożone
zwierzę było poddane kwarantannie.
4. Przywożone bydło, świnie, owce i kozy przeznaczone do
uboju niezwłocznie dostarcza się bezpośrednio do rzeźni i poddaje ubojowi w
terminie 5 dni roboczych od dnia ich dostarczenia.
5. Przywożone koniowate przeznaczone do uboju dostarcza się
do rzeźni bezpośrednio albo za pośrednictwem miejsca gromadzenia zwierząt i
poddaje ubojowi w terminie określonym w przepisach Unii Europejskiej dotyczących
warunków zdrowotnych zwierząt i wymagań weterynaryjnych przy przywozie zwierząt
koniowatych na ubój.
6. Przywożony drób przeznaczony do uboju dostarcza się
bezpośrednio do rzeźni i poddaje ubojowi niezwłocznie, nie później jednak niż
przed upływem 72 godzin od jego dostarczenia do rzeźni.
7. Powiatowy lekarz weterynarii może, uwzględniając warunki
określone w przepisach Unii Europejskiej, o których mowa w ust. 5, i biorąc pod
uwagę warunki zdrowotne zwierząt, wyznaczyć rzeźnię, do której dostarcza się i
poddaje ubojowi zwierzęta wymienione w ust. 4 i 5.
Art. 15. 1. Dopuszcza się przywóz
niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli są spełnione wymagania
określone w przepisach o weterynaryjnej kontroli granicznej, a ponadto
gdy:
1) są spełnione wymagania zdrowotne,
sanitarne, higieniczne, techniczne, technologiczne i organizacyjne
zabezpieczające przed zagrożeniem epizootycznym lub epidemicznym lub
zapewniające właściwą jakość tych produktów, obejmujące w szczególności:
a) wymagania zdrowotne dla zwierząt, z
których lub od których są pozyskiwane produkty, lub
b) wymagania sanitarne dla poszczególnych
etapów pozyskiwania, wytwarzania lub przetwarzania tych produktów, lub
c) wymagania zdrowotne dla tych produktów,
lub
d) wymagania dla osób wykonujących
określone czynności w ramach pozyskiwania, wytwarzania lub przetwarzania tych
produktów, lub
e) sposób i zakres przeprowadzania
urzędowej kontroli pozyskiwania, wytwarzania lub przetwarzania tych produktów w
państwie, z którego są sprowadzane, oraz po ich wprowadzeniu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, lub
f) warunki i sposób pakowania,
przepakowywania, przechowywania lub magazynowania tych produktów, w tym
wymagania dotyczące opakowań, lub
g) wymagania dla znakowania tych produktów,
lub
h) wymagania dla sposobu i zakresu
prowadzenia dokumentacji oraz okresu jej przechowywania, lub
i) wymagania dla środków transportu i
warunków transportowania tych produktów
- zwane dalej "wymaganiami zdrowotnymi dla niejadalnych
produktów", określone dla przywozu danego rodzaju niejadalnych produktów
pochodzenia zwierzęcego;
2) przesyłka produktów w rozumieniu
przepisów o weterynaryjnej kontroli granicznej jest zaopatrzona w oryginał
świadectwa zdrowia.
2. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2,
powinno:
1) być wystawione przez urzędowego lekarza
weterynarii tego państwa trzeciego, z którego są przywożone niejadalne produkty
pochodzenia zwierzęcego;
2) potwierdzać, że zostały spełnione
wymagania zdrowotne dla niejadalnych produktów, w tym wymagania określone w
przepisach Unii Europejskiej;
3) być sporządzone co najmniej w jednym z
języków urzędowych państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym jest
przeprowadzana weterynaryjna kontrola graniczna, oraz państwa członkowskiego
Unii Europejskiej miejsca przeznaczenia niejadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego.
3. Wymagania dla przywozu ubocznych produktów zwierzęcych
określają przepisy Unii Europejskiej ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez
ludzi.
Art. 16. Dopuszcza się wysyłanie przywiezionego
materiału biologicznego z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, jeżeli:
1) są spełnione wymagania weterynaryjne
niezbędne do prowadzenia handlu tym materiałem;
2) przesyłka tego materiału jest
zaopatrzona w oryginał świadectwa zdrowia wystawionego przez urzędowego lekarza
weterynarii państwa, z którego przywieziono ten materiał, albo potwierdzoną
kopię tego świadectwa, a także w weterynaryjne świadectwo przekroczenia granicy
wystawione przez granicznego lekarza weterynarii.
Art. 17. 1. Minister właściwy do spraw
rolnictwa w przypadku podejrzenia wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej
na terytorium państwa trzeciego lub jego części może, w drodze rozporządzenia,
zakazać przywozu zwierząt lub niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego,
które mogą przenosić tę chorobę, z całego terytorium tego państwa lub z jego
części, mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i ochronę zdrowia zwierząt
oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa niezwłocznie
informuje inne państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz Komisję Europejską o
wprowadzonym zakazie, podając uzasadnienie jego wprowadzenia.
3. Zakaz obowiązuje do czasu wydania przez Komisję Europejską
decyzji w sprawie zakazu przywozu zwierząt lub niejadalnych produktów
pochodzenia zwierzęcego.
Art. 18. Minister właściwy do spraw rolnictwa
określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania weterynaryjne, w
tym wymagania zdrowotne dla zwierząt i produktów niejadalnych, przy
przywozie:
a) zwierząt, o których mowa w art. 13 ust.
1, z uwzględnieniem ich gatunku i przeznaczenia,
b) niejadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego, z uwzględnieniem rodzaju tych produktów i ich przeznaczenia
- biorąc pod uwagę stan bezpieczeństwa epizootycznego i
epidemicznego państwa trzeciego, z którego są one przywożone;
2) szczegółowe wymagania, jakim powinny
odpowiadać świadectwa zdrowia, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 oraz art.
15 ust. 1 pkt 2, sposób ich wystawiania oraz wzory tych świadectw, z
uwzględnieniem gatunku i przeznaczenia zwierząt oraz rodzaju niejadalnych
produktów pochodzenia zwierzęcego i ich przeznaczenia, mając na względzie
zapewnienie ujednolicenia wzoru tych świadectw z wzorami obowiązującymi w
pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej.
Rozdział 4
Wymagania weterynaryjne dla handlu zwierzętami,
niejadalnymi produktami pochodzenia zwierzęcego i ubocznymi produktami
zwierzęcymi
Art. 19. 1. Dopuszcza się handel
zwierzętami, do których stosuje się przepisy o kontroli weterynaryjnej w handlu,
z wyłączeniem koniowatych i zwierząt akwakultury, jeżeli są spełnione wymagania
określone w tych przepisach i wymagania zdrowotne dla zwierząt określone dla
handlu danym gatunkiem zwierząt lub ze względu na ich przeznaczenie, w
tym:
1) w przypadku bydła:
a) zostały zbadane klinicznie przez
urzędowego lekarza weterynarii nie później niż na 24 godziny przed wysyłką i
podczas tego badania nie wykazywały klinicznych objawów chorób,
b) pochodzą z gospodarstw lub obszarów
nieobjętych ze względów zdrowotnych ograniczeniami,
c) nie są zwierzętami, które powinny być
zabite lub poddane ubojowi zgodnie z programami zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt, realizowanymi w regionie lub państwie pochodzenia zwierząt,
d) urzędowy lekarz weterynarii po
zidentyfikowaniu zwierząt i sprawdzeniu dokumentów ich dotyczących stwierdził,
że pochodzą one z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub zostały
przywiezione z państwa trzeciego zgodnie z wymaganiami weterynaryjnymi
określonymi w przepisach Unii Europejskiej,
e) pochodzą ze stada urzędowo wolnego od
gruźlicy, brucelozy i enzootycznej białaczki bydła;
2) w przypadku świń - spełniają wymagania
określone w pkt 1 lit. a-d;
3) w przypadku owiec i kóz:
a) zostały zbadane klinicznie przez
urzędowego lekarza weterynarii nie później niż na 24 godziny przed wysyłką i
podczas tego badania nie wykazywały klinicznych objawów chorób,
b) pochodzą z gospodarstw, które ze
względów zdrowotnych nie są objęte ograniczeniami i nie miały kontaktu ze
zwierzętami pochodzącymi z gospodarstw objętych takimi ograniczeniami,
c) nie byty objęte środkami związanymi ze
zwalczaniem pryszczycy, w tym nie były szczepione przeciwko pryszczycy,
d) nie są zwierzętami, które powinny być
zabite lub poddane ubojowi zgodnie z programami zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt, realizowanymi w regionie lub państwie pochodzenia zwierząt,
e) pochodzą z państwa członkowskiego Unii
Europejskiej lub zostały przywiezione z państwa trzeciego zgodnie z wymaganiami
weterynaryjnymi określonymi w przepisach Unii Europejskiej,
f) pochodzą z gospodarstwa urzędowo wolnego
od brucelozy lub wolnego od brucelozy, z wyłączeniem owiec i kóz przeznaczonych
do uboju;
4) w przypadku drobiu:
a) pochodzą z zakładów drobiu
zatwierdzonych przez urzędowego lekarza weterynarii, położonych w gospodarstwach
lub na obszarach, które ze względów zdrowotnych nie są objęte
ograniczeniami,
b) zostały zbadane klinicznie przez
urzędowego lekarza weterynarii przed wysłaniem i podczas tego badania nie
wykazywały klinicznych objawów chorób,
c) nie są zwierzętami, które powinny być
zabite lub poddane ubojowi zgodnie z programami zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt, realizowanymi w regionie lub państwie pochodzenia zwierząt,
d) przeznaczonego do uboju, pochodzą z
gospodarstw, które ze względów zdrowotnych nie są objęte ograniczeniami oraz nie
znajdują się w obszarze zapowietrzonym lub zagrożonym wysokiej zjadliwości grypą
ptaków lub rzekomym pomorem drobiu.
2. Jeżeli ograniczenia zostały wprowadzone w związku z
brucelozą, wścieklizną lub wąglikiem, zwierzęta pochodzące z takiego
gospodarstwa mogą być przedmiotem handlu po upływie co najmniej:
1) 42 dni od dnia zabicia ostatniego
zwierzęcia chorego lub zakażonego, podejrzanego o zakażenie lub o chorobę lub z
gatunku wrażliwego na brucelozę z tego gospodarstwa;
2) 30 dni od dnia zabicia ostatniego
zwierzęcia chorego lub zakażonego, podejrzanego o zakażenie lub o chorobę lub z
gatunku wrażliwego na wściekliznę z tego gospodarstwa;
3) 15 dni od dnia zabicia ostatniego
zwierzęcia chorego lub zakażonego, podejrzanego o zakażenie lub o chorobę lub z
gatunku wrażliwego na wąglika z tego gospodarstwa.
3. Przepisów ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do drobiu
przeznaczonego na wystawy, pokazy i konkursy.
Art. 20. 1. Spełnienie wymagań
weterynaryjnych, o których mowa w art. 19, jest potwierdzane w świadectwie
zdrowia wystawionym przez urzędowego lekarza weterynarii tego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, z którego są wysyłane zwierzęta.
2. Świadectwo zdrowia, w które zaopatruje się zwierzęta w
czasie transportowania do miejsca przeznaczenia, powinno być:
1) wystawione w dniu przeprowadzenia badań
klinicznych, o których mowa w art. 19 ust. 1;
2) sporządzone co najmniej w jednym z
języków urzędowych państwa wysyłającego zwierzęta i państwa ich
przeznaczenia.
3. Świadectwo zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 19 ust.
1 pkt 1-3, jest ważne przez 10 dni od dnia przeprowadzenia badania klinicznego
zwierząt dokonanego w celu jego wystawienia.
4. Świadectwo zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 19 ust.
1 pkt 4, jest ważne przez 5 dni od dnia przeprowadzenia badania klinicznego
zwierząt dokonanego w celu jego wystawienia.
5. Badanie kliniczne, o którym mowa w art. 19 ust. 1,
przeprowadza się w gospodarstwie pochodzenia zwierząt, w miejscu gromadzenia
zwierząt lub w pomieszczeniu podmiotu prowadzącego działalność określoną w art.
1 pkt 1 lit. c.
Art. 21. 1. Bydło, świnie, owce i kozy
będące przedmiotem handlu od czasu opuszczenia gospodarstwa pochodzenia do czasu
przybycia do miejsca przeznaczenia nie powinny mieć kontaktu z innymi
zwierzętami parzystokopytnymi o odmiennym statusie zdrowotnym.
2. Urzędowy lekarz weterynarii przeprowadza kontrolę bydła i
świń przed ich wprowadzeniem do miejsca gromadzenia zwierząt.
3. Jeżeli bydło i świnie będące przedmiotem handlu są
przewożone do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej za pośrednictwem
miejsca gromadzenia zwierząt znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, powiatowy lekarz weterynarii właściwy dla tego miejsca wystawia drugie
świadectwo zdrowia dla zwierząt, wpisując numer świadectwa zdrowia wystawionego
przez urzędowego lekarza weterynarii właściwego ze względu na miejsce
pochodzenia zwierząt, i dołącza je do tego świadectwa lub do jego urzędowo
potwierdzonej kopii.
4. Świadectwo zdrowia, o którym mowa w ust. 3, wystawione
przez powiatowego lekarza weterynarii jest ważne nie dłużej niż 10 dni od dnia
przeprowadzenia badania dokonanego w celu wystawienia świadectwa zdrowia przez
urzędowego lekarza weterynarii państwa wysyłającego.
5. Bydło i świnie przeznaczone do uboju wprowadzone na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej dostarczone do:
1) rzeźni - powinny być poddane ubojowi
niezwłocznie, ale nie później niż przed upływem 72 godzin od dostarczenia do
rzeźni;
2) miejsca gromadzenia zwierząt - powinny
być poddane ubojowi w rzeźni niezwłocznie, ale nie później niż przed upływem 3
dni roboczych od dnia dostarczenia ich do tego miejsca.
6. Zwierzęta, o których mowa w ust. 5, dostarczone do miejsca
gromadzenia zwierząt nie powinny mieć kontaktu ze zwierzętami parzystokopytnymi
niespełniającymi wymagań dla handlu takimi zwierzętami do czasu ich dostarczenia
do rzeźni.
Art. 22. 1. Dopuszcza się handel
niejadalnymi produktami pochodzenia zwierzęcego, z wyłączeniem produktów
akwakultury, jeżeli zostały spełnione wymagania określone w przepisach o
kontroli weterynaryjnej w handlu oraz gdy:
1) przy ich wytworzeniu zostały spełnione
wymagania weterynaryjne określone dla danego rodzaju działalności nadzorowanej,
której przedmiotem są te produkty;
2) zostały spełnione wymagania zdrowotne
dla produktów niejadalnych określone w handlu danym rodzajem niejadalnych
produktów pochodzenia zwierzęcego.
2. Spełnienie wymagań weterynaryjnych, o których mowa w ust.
1, jest potwierdzane w świadectwie zdrowia wystawionym przez urzędowego lekarza
weterynarii państwa członkowskiego Unii Europejskiej wysyłającego niejadalne
produkty pochodzenia zwierzęcego.
3. Świadectwo, w które zaopatruje się niejadalne produkty
pochodzenia zwierzęcego w czasie transportowania do miejsca przeznaczenia,
powinno być sporządzone co najmniej w jednym z języków urzędowych państwa
wysyłającego i państwa przeznaczenia zwierząt.
4. Wymagania dotyczące handlu ubocznymi produktami
zwierzęcymi określają przepisy Unii Europejskiej ustanawiające przepisy
sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
5. Powiatowy lekarz weterynarii w zakresie określonym
przepisami, o których mowa w ust. 4, informuje o każdym przypadku wysłania
ubocznych produktów zwierzęcych właściwy organ państwa członkowskiego Unii
Europejskiej będącego miejscem przeznaczenia przesyłki tych produktów za pomocą
elektronicznego systemu wymiany informacji lub w inny uzgodniony sposób.
6. Powiatowy lekarz weterynarii w zakresie określonym
przepisami, o których mowa w ust. 4, informuje o każdym przypadku dotarcia
przesyłki ubocznych produktów zwierzęcych pochodzących z innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej właściwy organ tego państwa za pomocą
elektronicznego systemu wymiany informacji lub w inny uzgodniony
sposób.
Art. 23. 1. Szczegółowe wymagania
weterynaryjne dla handlu czynnikami chorobotwórczymi, z wyjątkiem
immunologicznych produktów leczniczych weterynaryjnych dopuszczonych do obrotu
na podstawie przepisów Prawa farmaceutycznego, określają przepisy o kontroli
weterynaryjnej w handlu.
2. Za czynnik chorobotwórczy, o którym mowa w ust. 1, uważa
się zbiór lub kulturę organizmów mogących wywołać u zwierząt choroby zakaźne, a
także wszelkie pochodne tego zbioru lub kultury, w tym zmodyfikowane, poprzez
które lub za pomocą których mogą być one przenoszone lub przekazywane.
Art. 24. 1. Minister właściwy do spraw
rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania weterynaryjne, w
tym wymagania zdrowotne dla zwierząt i produktów niejadalnych, w handlu:
a) zwierzętami, o których mowa w art. 19
ust. 1, z uwzględnieniem ich gatunku i przeznaczenia,
b) niejadalnymi produktami pochodzenia
zwierzęcego, o których mowa w art. 22 ust. 1, z uwzględnieniem rodzaju
produktów
- mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i obowiązujące w tym
zakresie przepisy Unii Europejskiej;
2) szczegółowe wymagania, jakim powinny
odpowiadać świadectwa zdrowia zwierząt oraz niejadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego, o których mowa w pkt 1, sposób ich wystawiania, a także wzory tych
świadectw, z uwzględnieniem gatunku, przeznaczenia lub pochodzenia zwierząt oraz
rodzaju niejadalnych produktów pochodzenia zwierzęcego i ich przeznaczenia,
mając na względzie zapewnienie ujednolicenia wzoru tych świadectw z wzorami
obowiązującymi w pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w
drodze rozporządzenia, wymagania weterynaryjne w handlu:
1) zwierzętami, dla których nie określono
wymagań weterynaryjnych w przepisach Unii Europejskiej, z uwzględnieniem ich
gatunku i przeznaczenia,
2) niejadalnymi produktami pochodzenia
zwierzęcego, dla których nie określono wymagań weterynaryjnych w przepisach Unii
Europejskiej, z uwzględnieniem rodzaju produktów
- mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i obowiązujące w tym
zakresie przepisy innych państw członkowskich Unii Europejskiej.
Rozdział 5
Wymagania weterynaryjne dla niejadalnych produktów
pochodzenia zwierzęcego oraz ubocznych produktów zwierzęcych umieszczanych na
rynku, wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
Art. 25. Dopuszcza się umieszczenie na rynku,
wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niejadalnych produktów
pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w art. 22 ust. 1, jeżeli przy ich
wytworzeniu zostały spełnione wymagania weterynaryjne określone dla danego
rodzaju działalności nadzorowanej, której przedmiotem są te produkty.
Art. 26. 1. Wymagania weterynaryjne dla
umieszczania na rynku, wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
ubocznych produktów zwierzęcych określają przepisy Unii Europejskiej
ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia
zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w
drodze rozporządzenia, wymagania weterynaryjne dla umieszczania na rynku,
wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ubocznych produktów
zwierzęcych oraz ich unieszkodliwiania, a także sposób wykorzystywania tych
produktów, w zakresie, w jakim przepisy, o których mowa w ust. 1, przewidują
taką możliwość, mając na uwadze ochronę zdrowia zwierząt.
3. Główny Lekarz Weterynarii niezwłocznie informuje Komisję
Europejską o wydaniu przez ministra właściwego do spraw rolnictwa
rozporządzenia, o którym mowa w ust. 2.
Rozdział 6
Wymagania weterynaryjne dla przemieszczania
koniowatych
Art. 27. 1. Koniowate mogą być
przemieszczane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z innych państw
członkowskich Unii Europejskiej oraz z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do
innych państw członkowskich Unii Europejskiej, jeżeli:
1) są zidentyfikowane zgodnie z odrębnymi
przepisami;
2) zostały zbadane klinicznie przez
urzędowego lekarza weterynarii nie później niż na 48 godzin przed załadunkiem i
podczas tego badania nie wykazywały klinicznych objawów chorób;
3) nie miały kontaktu z koniowatymi chorymi
na chorobę zakaźną zwierząt w okresie 15 dni poprzedzających dzień badania, o
którym mowa w pkt 2;
4) pochodzą z gospodarstw, które ze
względów zdrowotnych nie są objęte ograniczeniami, o których mowa w ust. 3 i
4;
5) nie są zwierzętami, które powinny być
zabite lub poddane ubojowi zgodnie z programami zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt, realizowanymi w regionie lub państwie pochodzenia zwierząt;
6) zostały spełnione inne wymagania
zdrowotne dla zwierząt określone w przepisach wydanych na podstawie art. 30 pkt
1, przy przemieszczaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej koniowatych z
innych państw członkowskich Unii Europejskiej.
2. W przypadku zarejestrowanych koniowatych wymóg, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, stosuje się wyłącznie do koniowatych przeznaczonych do
handlu.
3. Jeżeli nie wszystkie znajdujące się w gospodarstwie
zwierzęta z gatunków wrażliwych na daną chorobę zakaźną były zabite lub poddane
ubojowi w związku z zastosowaniem środków, o których mowa w ust. 1 pkt 5,
koniowate nie mogą opuścić tego gospodarstwa w celu ich przemieszczenia:
1) przez co najmniej:
a) 6 miesięcy od dnia kontaktu ze
zwierzęciem chorym na zarazę stadniczą lub zakażonym tą chorobą - w przypadku
koniowatych podejrzanych o zakażenie tą chorobą lub podejrzanych o tę chorobę, z
tym że dla ogiera okres ten liczy się do czasu jego wykastrowania,
b) 6 miesięcy od dnia, w którym koniowate
chore na nosaciznę lub wirusowe zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego koni lub
zakażone tymi chorobami zostały zabite lub poddane ubojowi,
c) 6 miesięcy w przypadku pęcherzykowego
zapalenia jamy ustnej,
d) 1 miesiąc w przypadku wścieklizny,
e) 15 dni w przypadku wąglika;
2) do dnia, w którym, po zabiciu lub
poddaniu ubojowi zwierząt chorych na niedokrwistość zakaźną koni lub zakażonych
tą chorobą, pozostałe koniowate wykazały ujemną reakcję na dwa testy Cogginsa
wykonane w trzymiesięcznych odstępach.
4. Jeżeli znajdujące się w gospodarstwie zwierzęta z gatunków
wrażliwych na daną chorobę zakaźną zostały zabite lub poddane ubojowi w związku
z zastosowaniem środków, o których mowa w ust. 1 pkt 5, koniowate nie powinny
opuszczać tego gospodarstwa w celu ich przemieszczenia przed upływem 30 dni od
dnia, w którym zwierzęta zostały zabite lub poddane ubojowi, a obiekty
znajdujące się w gospodarstwie poddane odkażaniu, z tym że w przypadku wąglika
okres ten wynosi 15 dni.
5. Główny Lekarz Weterynarii może, w drodze decyzji, pozwolić
na przemieszczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej koniowatych, o których mowa w ust. 3 i 4, na
zawody sportowe lub wyścigi konne, mimo niezachowania terminów określonych w
tych przepisach, powiadamiając niezwłocznie Komisję Europejską o wydaniu takiego
pozwolenia. Do wniosków o wydanie pozwolenia przepisy art. 13 ust. 6-8 stosuje
się odpowiednio.
6. Spełnianie wymagań weterynaryjnych, o których mowa w ust.
1, 3 i 4, jest potwierdzane w świadectwie zdrowia wystawionym przez urzędowego
lekarza weterynarii państwa członkowskiego Unii Europejskiej wysyłającego
zwierzęta. Do świadectwa zdrowia przepisy art. 20 ust. 2 i 3 stosuje się
odpowiednio.
7. W przypadku zarejestrowanych koniowatych potwierdza się
wyłącznie wymagania weterynaryjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2-5 oraz ust. 3 i
4, w informacji o stanie zdrowia wystawionej przez urzędowego lekarza
weterynarii państwa członkowskiego Unii Europejskiej wysyłającego te zwierzęta,
dołączonej do dokumentów identyfikacyjnych tych zwierząt. Do informacji o stanie
zdrowia przepisy art. 20 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
8. Spełnienie wymagania, o którym mowa w ust. 1 pkt 3,
potwierdza się w szczególności na podstawie oświadczenia posiadacza
zwierzęcia.
9. Koniowate przemieszczane na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej z innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej do innych państw członkowskich Unii Europejskiej
powinny być przemieszczane tak szybko, jak to możliwe.
Art. 28. 1. Główny Lekarz Weterynarii może,
w drodze decyzji, pozwolić na przemieszczenie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej koniowatych, o których mowa w art. 27 ust. 3 i 4, przeznaczonych do
uboju, mimo niezachowania terminów określonych w tych przepisach.
2. Wniosek o wydanie pozwolenia zawiera:
1) określenie państwa pochodzenia
zwierząt;
2) liczbę zwierząt oraz ich numery
identyfikacyjne lub numery ich dokumentów identyfikacyjnych;
3) określenie rzeźni, w której zwierzęta
zostaną poddane ubojowi.
3. W pozwoleniu Główny Lekarz Weterynarii określa:
1) liczbę zwierząt oraz ich numery
identyfikacyjne lub numery ich dokumentów identyfikacyjnych;
2) rzeźnię, w której zwierzęta zostaną
poddane ubojowi.
4. W przypadku udzielenia pozwolenia:
1) koniowate powinny być oznakowane
specjalnymi znakami wskazującymi na ich przeznaczenie do uboju, określonymi w
przepisach Unii Europejskiej, o których mowa w art. 14 ust. 5;
2) świadectwo zdrowia zwierząt objętych
pozwoleniem powinno zawierać numer i datę wydania pozwolenia;
3) koniowate powinny być dostarczone
bezpośrednio do rzeźni i poddane ubojowi w terminie 5 dni od dnia
dostarczenia.
5. Po dokonaniu uboju koniowatych, o których mowa w ust. 1,
powiatowy lekarz weterynarii właściwy ze względu na miejsce położenia rzeźni, w
której je poddano ubojowi, spisuje numery identyfikacyjne tych zwierząt lub
numery ich dokumentów identyfikacyjnych i na wniosek właściwych organów miejsca
wysyłki przesyła te numery jako potwierdzenie uboju zwierząt.
Art. 29. 1. Koniowate mogą być
przemieszczane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są spełnione
wymagania, o których mowa w art. 27 ust. 1, 3, 4, 6-8, oraz wymagania zdrowotne
dla zwierząt określone przy przemieszczaniu koniowatych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej z innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz z
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do innych państw członkowskich Unii
Europejskiej.
2. Powiatowy lekarz weterynarii może, w drodze decyzji,
pozwolić na przemieszczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej koniowatych,
o których mowa w art. 27 ust. 3 i 4, mimo niezachowania terminów określonych w
tych przepisach:
1) na zawody sportowe lub wyścigi
konne;
2) przeznaczonych do uboju.
3. Wniosek o wydanie pozwolenia zawiera:
1) określenie miejsca pochodzenia
zwierząt;
2) liczbę zwierząt oraz ich numery
identyfikacyjne lub numery ich dokumentów identyfikacyjnych;
3) określenie miejsca i terminu zawodów
sportowych lub wyścigów konnych albo określenie rzeźni, w której zwierzęta
zostaną poddane ubojowi.
4. W pozwoleniu powiatowy lekarz weterynarii określa:
1) liczbę zwierząt oraz ich numery
identyfikacyjne lub numery ich dokumentów identyfikacyjnych;
2) rzeźnię, w której zwierzęta zostaną
poddane ubojowi - w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.
5. W przypadku udzielenia pozwolenia, o którym mowa w ust. 2
pkt 2:
1) koniowate powinny być oznakowane
specjalnymi znakami wskazującymi na ich przeznaczenie do uboju określonymi w
przepisach Unii Europejskiej, o których mowa w art. 14 ust. 5;
2) świadectwo zdrowia zwierząt objętych
pozwoleniem powinno zawierać numer i datę wydania pozwolenia;
3) koniowate powinny być dostarczone
bezpośrednio do rzeźni i poddane ubojowi w terminie 5 dni od dnia ich
dostarczenia.
6. Po dokonaniu uboju koniowatych, o których mowa w ust. 2
pkt 2, powiatowy lekarz weterynarii właściwy ze względu na miejsce położenia
rzeźni, w której poddano je ubojowi, spisuje numery identyfikacyjne tych
zwierząt lub numery ich dokumentów identyfikacyjnych.
Art. 30. Minister właściwy do spraw rolnictwa
określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania weterynaryjne, w
tym wymagania zdrowotne dla zwierząt, przy przemieszczaniu koniowatych, biorąc
pod uwagę ich przeznaczenie oraz mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i
obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej;
2) szczegółowe wymagania, jakim powinny
odpowiadać świadectwa zdrowia koniowatych, sposób ich wystawiania, a także wzory
tych świadectw, z uwzględnieniem gatunku, przeznaczenia lub pochodzenia tych
zwierząt, mając na względzie zapewnienie ujednolicenia wzoru tych świadectw z
wzorami obowiązującymi w pozostałych państwach członkowskich Unii
Europejskiej;
3) szczegółowe warunki i sposób
sporządzania informacji o stanie zdrowia zarejestrowanych koniowatych oraz wzór
tego dokumentu, mając na względzie konieczność zabezpieczenia tego dokumentu
przed podrobieniem, przerobieniem lub sfałszowaniem.
Rozdział 7
Wymagania weterynaryjne dla umieszczania na rynku zwierząt
akwakultury i produktów akwakultury
Art. 31. 1. Zwierzęta akwakultury umieszcza
się na rynku, jeżeli:
1) nie wykazują klinicznych objawów chorób
w dniu załadunku;
2) nie są zwierzętami, które powinny być
zabite zgodnie z programami zwalczania chorób zakaźnych tych zwierząt;
3) pochodzą z gospodarstw, które ze
względów zdrowotnych nie są objęte ograniczeniami, oraz nie miały kontaktu ze
zwierzętami pochodzącymi z gospodarstw, które ze względów zdrowotnych były
objęte takimi ograniczeniami.
2. Produkty akwakultury umieszcza się na rynku, jeżeli
zostały pozyskane od zwierząt akwakultury spełniających wymagania, o których
mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, niewykazujących klinicznych objawów chorób w dniu
pozyskania.
Art. 32. 1. W przypadku gdy zwierzęta
akwakultury lub produkty akwakultury są umieszczane na rynku w:
1) strefie lądowej dla ryb znajdującej się
na liście stref zatwierdzonych, ogłoszonej przez Komisję Europejską, lub
2) strefie przybrzeżnej dla ryb znajdującej
się na liście stref zatwierdzonych, ogłoszonej przez Komisję Europejską,
lub
3) strefie przybrzeżnej dla mięczaków
znajdującej się na liście stref zatwierdzonych, ogłoszonej przez Komisję
Europejską, lub
4) gospodarstwie położonym w strefie innej
niż strefy, o których mowa w pkt 1-3, znajdującym się na liście gospodarstw
zatwierdzonych, ogłoszonej przez Komisję Europejską
- powinny one spełniać wymagania weterynaryjne określone w art.
31, a ponadto powinny pochodzić ze strefy lub gospodarstwa znajdujących się na
liście ogłoszonej przez Komisję Europejską.
2. Zwierzęta akwakultury i produkty akwakultury, z wyjątkiem
ryb tropikalnych utrzymywanych na stałe w akwariach, pochodzące ze strefy
nieznajdującej się na liście stref zatwierdzonych, ogłoszonej przez Komisję
Europejską, lub gospodarstwa nieznajdującego się na liście gospodarstw
zatwierdzonych, ogłoszonej przez Komisję Europejską, mogą być umieszczane na
rynku w strefach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, lub w gospodarstwie, o którym
mowa w ust. 1 pkt 4, jeżeli:
1) są z gatunków niewrażliwych na choroby
zakaźne zwierząt, ze względu na niewystępowanie których zatwierdzono tę strefę
lub to gospodarstwo;
2) pochodzą z gospodarstwa, w którym nie
utrzymuje się ryb z gatunków wrażliwych na choroby, o których mowa w pkt
1;
3) pochodzą z gospodarstwa, które nie ma
połączenia z ciekami wodnymi, wodami przybrzeżnymi lub ujściami rzek;
4) spełniają wymagania weterynaryjne
określone w art. 31.
3. Przesyłka zwierząt akwakultury, z wyjątkiem ryb
tropikalnych utrzymywanych na stałe w akwariach, i produktów akwakultury powinna
być zaopatrzona w dokument przewozowy potwierdzający, że:
1) pochodzą one ze stref, o których mowa w
ust. 1 pkt 1-3, lub z gospodarstwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, oraz spełniają
wymagania określone w art. 31 - w przypadkach, o których mowa w ust. 1;
2) zostały spełnione wymagania
weterynaryjne, o których mowa w ust. 2, w przypadku zwierząt akwakultury i
produktów akwakultury pochodzących ze strefy nieznajdującej się na liście stref
zatwierdzonych, ogłoszonej przez Komisję Europejską, lub z gospodarstwa
nieznajdującego się na liście gospodarstw, ogłoszonej przez Komisję
Europejską.
4. Dokument przewozowy jest wystawiany w miejscu pochodzenia
zwierząt akwakultury lub produktów akwakultury przez organ państwa pochodzenia
właściwy w tym zakresie, a jeżeli zwierzęta akwakultury lub produkty akwakultury
umieszczane na rynku pochodzą z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - przez
powiatowego lekarza weterynarii właściwego ze względu na miejsce ich
pochodzenia.
5. Dokument przewozowy powinien być:
1) wystawiony nie później niż na 48 godzin
przed załadunkiem zwierząt akwakultury lub produktów akwakultury;
2) sporządzony co najmniej w jednym z
języków urzędowych państwa przeznaczenia.
6. Dokument przewozowy jest ważny przez 10 dni od dnia jego
wystawienia.
7. Przesyłka zwierząt akwakultury i produktów akwakultury
powinna być oznakowana w sposób umożliwiający ustalenie gospodarstwa pochodzenia
zwierząt lub produktów będących przedmiotem tej przesyłki.
Art. 33. 1. Za strefę lądową dla ryb uważa
się:
1) całkowity obszar zlewni cieków wodnych
od ich źródeł do ujścia lub więcej niż jednego obszaru zlewni, na którym ryby są
chowane lub hodowane, przetrzymywane lub poławiane, lub
2) część obszaru zlewni od źródeł cieków
wodnych do miejsca zlokalizowania naturalnych lub sztucznych barier
zapobiegających wędrówce ryb.
2. Za strefę przybrzeżną dla ryb albo mięczaków uważa
się:
1) części wybrzeża lub wód morskich, lub
ujście o dokładnym rozgraniczeniu geograficznym składające się z jednolitego
systemu hydrologicznego lub grupy takich systemów, lub
2) część wybrzeża lub wód morskich, lub
ujście usytuowane pomiędzy ujściami dwóch strumieni wodnych, lub
3) część wybrzeża lub wód morskich, lub
ujście, gdzie jest położone jedno lub więcej gospodarstw, jeżeli po obu stronach
gospodarstwa lub gospodarstw została utworzona strefa buforowa, której obszar
jest każdorazowo określany przez Komisję Europejską.
Art. 34. 1. Główny Lekarz Weterynarii
opracowuje program umożliwiający uznanie:
1) stref, o których mowa w art. 33, za
strefy zatwierdzone przez Komisję Europejską, zwane dalej "strefami
zatwierdzonymi", lub
2) gospodarstw położonych w strefach
niezatwierdzonych za gospodarstwa zatwierdzone przez Komisję Europejską, zwane
dalej "gospodarstwami zatwierdzonymi"
- i umieszczenie ich na listach ogłaszanych przez Komisję
Europejską.
2. Główny Lekarz Weterynarii przedstawia program ministrowi
właściwemu do spraw rolnictwa z wnioskiem o przedłożenie tego programu Komisji
Europejskiej.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa, po przyjęciu
programu przez Komisję Europejską, ogłasza ten program, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
4. Zwierzęta akwakultury i produkty akwakultury umieszcza się
na rynku w strefach i gospodarstwach objętych programem, o którym mowa w ust. 3,
zgodnie z wymaganiami weterynaryjnymi określonymi w art. 32.
Art. 35. 1. Główny Lekarz Weterynarii
występuje do Komisji Europejskiej o uznanie strefy, o której mowa w art. 33, za
strefę zatwierdzoną, jeżeli są spełnione wymagania określone w przepisach
wydanych na podstawie art. 40 pkt 4.
2. Do wystąpienia w sprawie uznania strefy, o której mowa w
art. 33, za strefę zatwierdzoną dołącza się:
1) dokumenty potwierdzające spełnienie
wymagań, o których mowa w ust. 1;
2) krajowe regulacje prawne określające
wymagania weterynaryjne dla stref zatwierdzonych niezbędne do utrzymania ich
statusu.
3. W strefie zatwierdzonej obowiązują następujące wymagania
weterynaryjne niezbędne do utrzymania jej statusu:
1) ryby lub mięczaki wprowadzane do strefy
zatwierdzonej powinny pochodzić z takiej samej strefy albo z gospodarstwa
zatwierdzonego położonego w strefie niezatwierdzonej;
2) gospodarstwa podlegają kontrolom stanu
zdrowotnego zwierząt;
3) badania laboratoryjne ryb lub mięczaków
pobranych podczas kontroli stanu zdrowotnego dają wynik ujemny w zakresie
obecności czynników chorobotwórczych wywołujących choroby, na które wrażliwe są
ryby lub mięczaki;
4) posiadacze gospodarstw lub osoby
umieszczające ryby lub mięczaki na terenie strefy prowadzą dokumentację
zawierającą informacje niezbędne do zapewnienia ciągłej obserwacji stanu zdrowia
tych zwierząt.
Art. 36. 1. Uznanie gospodarstwa położonego
w strefie niezatwierdzonej za gospodarstwo zatwierdzone i umieszczenie go na
liście ogłaszanej przez Komisję Europejską następuje, jeżeli są spełnione
wymagania lokalizacyjne, zdrowotne, higieniczne, sanitarne, organizacyjne,
techniczne lub technologiczne, zabezpieczające przed zagrożeniem epizootycznym,
epidemicznym lub zapewniające właściwą jakość produktów akwakultury, obejmujące
w szczególności wymagania dotyczące:
1) stanu zdrowia zwierząt akwakultury, w
tym odnoszące się do badań potwierdzających ten stan oraz prób pobieranych do
tych badań, lub
2) obiektów budowlanych znajdujących się w
gospodarstwie, w tym służących do utrzymywania zwierząt akwakultury, oraz ujęć
wody, lub
3) sposobu i zakresu prowadzenia
dokumentacji, lub
4) kontroli stanu zdrowotnego zwierząt
akwakultury lub produktów akwakultury, lub
5) występowania chorób zakaźnych zwierząt,
na które są wrażliwe zwierzęta akwakultury.
2. Wniosek o uznanie gospodarstwa położonego w strefie
niezatwierdzonej za gospodarstwo zatwierdzone i umieszczenie go na liście
ogłaszanej przez Komisję Europejską składa posiadacz gospodarstwa do powiatowego
lekarza weterynarii właściwego ze względu na miejsce położenia
gospodarstwa.
3. Wniosek zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i
adres albo nazwę, siedzibę i adres posiadacza gospodarstwa;
2) określenie lokalizacji
gospodarstwa;
3) określenie gatunków zwierząt akwakultury
utrzymywanych w gospodarstwie.
4. Jeżeli gospodarstwo spełnia wymagania weterynaryjne
niezbędne do uznania go za zatwierdzone i umieszczenia na liście ogłaszanej
przez Komisję Europejską, powiatowy lekarz weterynarii przekazuje ten wniosek, w
terminie nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia jego złożenia, Głównemu Lekarzowi
Weterynarii, który niezwłocznie występuje do Komisji Europejskiej o uznanie
gospodarstwa położonego w strefie niezatwierdzonej za gospodarstwo zatwierdzone
i umieszczenie go na liście ogłaszanej przez Komisję.
5. Główny Lekarz Weterynarii do wystąpienia, o którym mowa w
ust. 4, dołącza:
1) dokumenty potwierdzające spełnienie
wymagań niezbędnych do uznania gospodarstwa położonego w strefie
niezatwierdzonej za zatwierdzone;
2) krajowe regulacje prawne określające
wymagania weterynaryjne dla gospodarstw zatwierdzonych niezbędne dla utrzymania
ich statusu.
6. Jeżeli gospodarstwo nie spełnia wymagań weterynaryjnych
niezbędnych do uznania go za zatwierdzone i umieszczenia na liście ogłaszanej
przez Komisję Europejską, powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji,
odmawia przekazania wniosku o uznanie.
Art. 37. 1. Minister właściwy do spraw
rolnictwa, na wniosek Głównego Lekarza Weterynarii, w przypadku podejrzenia
wystąpienia w strefie zatwierdzonej choroby zakaźnej zwierząt, ze względu na
niewystępowanie której uznano strefę za zatwierdzoną, w drodze rozporządzenia,
zawiesza uznanie tej strefy lub części jej obszaru za zatwierdzone, mając na
uwadze ochronę zdrowia zwierząt.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa, na wniosek Głównego
Lekarza Weterynarii, w przypadku gdy wyniki badań laboratoryjnych potwierdzą
wystąpienie w strefie zatwierdzonej choroby, o której mowa w ust. 1, w drodze
rozporządzenia, cofa uznanie tej strefy lub części jej obszaru za zatwierdzone,
mając na uwadze ochronę zdrowia zwierząt.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa, na wniosek Głównego
Lekarza Weterynarii, w drodze rozporządzenia, ponownie uznaje strefę lub część
jej obszaru, o których mowa w ust. 2, za zatwierdzone, jeżeli ognisko choroby
zostanie zlikwidowane i są spełnione wymagania w zakresie ponownego uznania
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 40 pkt 7.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa informuje Komisję
Europejską i państwa członkowskie Unii Europejskiej o każdym przypadku
zawieszenia, cofnięcia i ponownego uznania strefy lub części jej obszaru za
zatwierdzone.
Art. 38. 1. W przypadku podejrzenia
wystąpienia w gospodarstwie położonym w strefie niezatwierdzonej, uznanym za
gospodarstwo zatwierdzone, choroby zakaźnej zwierząt, ze względu na
niewystępowanie której uznano gospodarstwo za zatwierdzone, powiatowy lekarz
weterynarii, w drodze decyzji, zawiesza jego uznanie.
2. Jeżeli wyniki badań laboratoryjnych potwierdzą wystąpienie
w gospodarstwie położonym w strefie niezatwierdzonej, uznanym za gospodarstwo
zatwierdzone, choroby, o której mowa w ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii, w
drodze decyzji, cofa jego uznanie.
3. Powiatowy lekarz weterynarii, na wniosek posiadacza
gospodarstwa, w drodze decyzji, ponownie uznaje gospodarstwo, o którym mowa w
ust. 2, za zatwierdzone, jeżeli ognisko choroby zostanie zlikwidowane i są
spełnione wymagania weterynaryjne niezbędne do takiego uznania.
4. Powiatowy lekarz weterynarii informuje o każdym przypadku
zawieszenia, cofnięcia lub ponownego uznania danego gospodarstwa za zatwierdzone
Głównego Lekarza Weterynarii, który informację tę przekazuje Komisji
Europejskiej i państwom członkowskim Unii Europejskiej.
Art. 39. Zwierzęta akwakultury umieszczane na
rynku powinny być transportowane w możliwie najkrótszym czasie w warunkach
umożliwiających zachowanie ich stanu zdrowotnego.
Art. 40. Minister właściwy do spraw rolnictwa
określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania weterynaryjne
umieszczania na rynku zwierząt akwakultury i produktów akwakultury,
2) listę chorób zakaźnych zwierząt
akwakultury, w tym listę chorób, ze względu na niewystępowanie których następuje
uznanie stref określonych w art. 33 za zatwierdzone i gospodarstw położonych w
strefach niezatwierdzonych za zatwierdzone,
3) wzory dokumentu przewozowego, o którym
mowa w art. 32 ust. 3, w zależności od rodzaju strefy i gospodarstwa, a także
sposób oznakowania, o którym mowa w art. 32 ust. 7,
4) wymagania niezbędne do uznania strefy
określonej w art. 33 za strefę zatwierdzoną,
5) szczegółowe wymagania weterynaryjne
niezbędne do uznania gospodarstwa położonego w strefie niezatwierdzonej za
zatwierdzone,
6) szczegółowe wymagania weterynaryjne
niezbędne do utrzymania statusu strefy zatwierdzonej i gospodarstw
zatwierdzonych,
7) szczegółowe wymagania weterynaryjne
zawieszania, cofania i ponownego uznawania gospodarstwa położonego w strefie
niezatwierdzonej za zatwierdzone,
8) szczegółowe warunki transportowania
zwierząt akwakultury umieszczanych na rynku,
9) szczegółowe wymagania, jakim powinien
odpowiadać program, o którym mowa w art. 34 ust. 1
- mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i zdrowia
zwierząt akwakultury oraz zapewnienie jakości zdrowotnej produktów
akwakultury.
Rozdział 8
Zasady zwalczania chorób zakaźnych zwierząt
Art. 41. 1. Obowiązkowi zwalczania podlegają
choroby zakaźne zwierząt wymienione w załączniku nr 2.
2. Obowiązkowi rejestracji podlegają choroby zakaźne zwierząt
wymienione w załączniku nr 3.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w
drodze rozporządzenia, inne niż wymienione w załącznikach nr 2 lub 3 choroby
zakaźne zwierząt podlegające obowiązkowi zwalczania albo rejestracji na obszarze
całego kraju lub jego części, mając na względzie rozwój sytuacji epizootycznej i
epidemicznej, jak również ochronę zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt oraz
międzynarodowe wymagania sanitarno-weterynaryjne obowiązujące w zakresie obrotu
zwierzętami i produktami.
Art. 42. 1. W przypadku podejrzenia
wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt, a w szczególności poronienia u bydła,
świń, owiec i kóz, objawów neurologicznych u zwierząt, zmian o charakterze
krost, pęcherzy, nadżerek lub wybroczyn na skórze i błonach śluzowych zwierząt
kopytnych, znacznej liczby nagłych padnięć, posiadacz zwierzęcia jest obowiązany
do:
1) niezwłocznego zawiadomienia o tym organu
Inspekcji Weterynaryjnej albo najbliższego podmiotu świadczącego usługi z
zakresu medycyny weterynaryjnej, albo wójta (burmistrza, prezydenta
miasta);
2) pozostawienia zwierząt w miejscu ich
przebywania i niewprowadzania tam innych zwierząt;
3) uniemożliwienia osobom postronnym
dostępu do pomieszczeń lub miejsc, w których znajdują się zwierzęta podejrzane o
zakażenie lub chorobę, lub zwłoki zwierzęce;
4) wstrzymania się od wywożenia, wynoszenia
i zbywania produktów, w szczególności mięsa, zwłok zwierzęcych, środków żywienia
zwierząt, wody, ściółki, nawozów naturalnych w rozumieniu przepisów o nawozach i
nawożeniu i innych przedmiotów znajdujących się w miejscu, w którym wystąpiła
choroba;
5) udostępnienia organom Inspekcji
Weterynaryjnej zwierząt i zwłok zwierzęcych do badań i zabiegów weterynaryjnych,
a także udzielania pomocy przy ich wykonywaniu;
6) udzielania organom Inspekcji
Weterynaryjnej oraz osobom działającym w imieniu tych organów wyjaśnień i
podawania informacji, które mogą mieć znaczenie dla wykrycia choroby i źródeł
zakażenia lub zapobiegania jej szerzeniu.
2. W przypadku powzięcia informacji wskazujących na możliwość
wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt przez podmioty prowadzące działalność w
zakresie:
1) pozyskiwania, wytwarzania, przetwarzania
lub obrotu niejadalnymi produktami pochodzenia zwierzęcego oraz działalność
nadzorowaną w zakresie określonym w art. 4 ust. 3,
2) produkcji produktów pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego
- przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio.
3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, dotyczy również
osób mających kontakt ze zwierzętami w związku z wykonywaniem obowiązków
służbowych lub zawodowych, przy czym lekarz weterynarii wezwany do zwierzęcia w
przypadku podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej
obowiązkowi zwalczania informuje posiadacza zwierzęcia o obowiązkach określonych
w ust. 1 i nadzoruje ich wykonanie do czasu przybycia powiatowego lekarza
weterynarii lub osoby przez niego upoważnionej.
4. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie informuje
organ Inspekcji Weterynaryjnej o otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust.
1 pkt 1.
5. Podmiot świadczący usługi z zakresu medycyny
weterynaryjnej niezwłocznie informuje organ Inspekcji Weterynaryjnej, jeżeli na
podstawie zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, podejrzewa wystąpienie
choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania.
6. Powiatowy lekarz weterynarii po otrzymaniu zawiadomienia,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub ust. 2-5, podejmuje niezwłocznie czynności w
celu wykrycia lub wykluczenia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi
zwalczania, a w szczególności:
1) sporządza spis wszystkich
zwierząt;
2) przeprowadza dochodzenie
epizootyczne;
3) przeprowadza badanie kliniczne
zwierząt;
4) pobiera i wysyła próbki do badań
laboratoryjnych.
7. Dochodzenie epizootyczne, o którym mowa w ust. 6 pkt 2,
obejmuje co najmniej:
1) ustalenie okresu, w którym choroba
zakaźna zwierząt mogła rozwijać się w gospodarstwie przed podejrzeniem lub
stwierdzeniem jej wystąpienia;
2) ustalenie źródła pochodzenia choroby
zakaźnej zwierząt wraz z ustaleniem innych gospodarstw, w których zwierzęta z
gatunków wrażliwych mogły zostać zakażone z tego źródła;
3) ustalenie dróg przemieszczania się
wektorów:
a) do gospodarstwa, w którym wystąpiło
podejrzenie choroby zakaźnej zwierząt,
b) z gospodarstwa, w którym wystąpiło
podejrzenie choroby zakaźnej zwierząt - w okresie, o którym mowa w pkt 1.
8. Powiatowy lekarz weterynarii natychmiast informuje
wojewódzkiego lekarza weterynarii, w tym w formie elektronicznej, o podejrzeniu
lub wystąpieniu choroby zakaźnej zwierząt wymienionej w pkt 1-15 załącznika nr 2
oraz o czynnościach podjętych w celu wykrycia lub wykluczenia tej choroby.
9. Wojewódzki lekarz weterynarii przekazuje natychmiast
Głównemu Lekarzowi Weterynarii, w tym w formie elektronicznej, informacje o
podejrzeniu lub wystąpieniu choroby zakaźnej zwierząt wymienionej w pkt 1-15
załącznika nr 2 oraz o czynnościach podjętych w celu wykrycia lub wykluczenia
tej choroby.
10. W przypadku uzasadnionego podejrzenia choroby zakaźnej
zwierząt lub jej stwierdzenia powiatowy lekarz weterynarii stosuje środki
przewidziane dla zwalczania danej choroby.
Art. 43. 1. Zakazuje się wykonywania
szczepień przeciwko:
1) chorobom zakaźnym zwierząt wymienionym w
załączniku nr 4;
2) zakaźnej martwicy układu krwiotocznego
ryb łososiowatych (IHN), zakaźnej anemii łososi (ISA), wirusowej posocznicy
krwotocznej (VHS) - w strefach zatwierdzonych i w gospodarstwach zatwierdzonych
oraz w strefach i gospodarstwach objętych programem, o którym mowa w art. 34
ust. 1.
2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy stosowania
szczepionek przeciwko pryszczycy w innym celu niż wytworzenie aktywnej
odporności u zwierząt z gatunków wrażliwych, szczególnie do celów badań
laboratoryjnych, naukowych lub badania szczepionek, które można wykonywać po
uprzednim powiadomieniu Głównego Lekarza Weterynarii.
3. Dopuszcza się przy zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt
wykonywanie szczepień przeciwko chorobom zakaźnym zwierząt wymienionym w
załączniku nr 4 oraz przeciwko zakaźnej anemii łososia (ISA) po powiadomieniu
Komisji Europejskiej lub za jej zgodą.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w
drodze rozporządzenia, inne niż wymienione w załączniku nr 4 choroby zakaźne
zwierząt, przeciwko którym nie wykonuje się szczepień, mając na względzie
ochronę zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt oraz obowiązujące w tym zakresie
przepisy Unii Europejskiej.
Art. 44. 1. W celu zwalczania chorób
zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania powiatowy lekarz
weterynarii, w drodze decyzji, może:
1) nakazać odosobnienie, strzeżenie lub
obserwację zwierząt chorych lub zakażonych albo podejrzanych o zakażenie lub o
chorobę;
2) wyznaczyć określone miejsce jako ognisko
choroby;
3) zakazać wydawania świadectw zdrowia,
dokumentów handlowych lub przewozowych;
4) nakazać zabicie lub ubój zwierząt
chorych lub zakażonych, podejrzanych o zakażenie lub o chorobę albo zwierząt z
gatunków wrażliwych na daną chorobę zakaźną zwierząt;
5) nakazać oczyszczenie i odkażenie miejsc
oraz środków transportu, a także odkażenie, zniszczenie lub usunięcie w sposób
wykluczający niebezpieczeństwo szerzenia się choroby zakaźnej zwierząt śródków
żywienia zwierząt, ściółki, nawozów naturalnych w rozumieniu przepisów o
nawozach i nawożeniu, oraz przedmiotów, z którymi miały kontakt zwierzęta chore,
zakażone lub podejrzane o zakażenie lub o chorobę;
6) zakazać osobom, które były lub mogły być
w kontakcie ze zwierzętami chorymi, zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie lub
o chorobę, czasowego opuszczania ogniska choroby;
7) nakazać odkażanie rzeczy osób, które
miały lub mogły mieć kontakt ze zwierzętami chorymi, zakażonymi lub podejrzanymi
o zakażenie lub o chorobę;
8) zakazać karmienia zwierząt określonymi
środkami żywienia zwierząt lub pojenia z określonych zbiorników i ujęć
wody;
9) zakazać w ognisku choroby wprowadzania,
przeprowadzania i wyprowadzania zwierząt lub sprowadzania i wywożenia produktów,
zwłok zwierzęcych i środków żywienia zwierząt;
10) nakazać:
a) badanie kliniczne zwierząt z pobraniem
próbek do badań laboratoryjnych,
b) przeprowadzenie sekcji zwłok zwierzęcych
z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych,
c) wykonywanie określonych zabiegów na
zwierzętach, w tym przeprowadzanie szczepień;
11) zakazać używania zwierząt w celu
rozmnażania;
12) określać sposób postępowania ze zwierzętami
chorymi, zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie lub o chorobę, zwłokami
zwierzęcymi, produktami oraz środkami żywienia zwierząt zakażonymi lub
podejrzanymi o zakażenie;
13) nakazać podmiotom zajmującym się ubojem
zwierząt przeprowadzenie uboju z określeniem jego warunków;
14) nakazać podmiotom zajmującym się przewozem
zwierząt lub zwłok zwierzęcych przewiezienie ich do wskazanych miejsc;
15) nakazać podmiotom prowadzącym działalność w
zakresie produkcji produktów zastosowanie określonej technologii.
2. Decyzjom, o których mowa w ust. 1, nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
Art. 45. 1. W przypadku zagrożenia
wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi
zwalczania powiatowy lekarz weterynarii, w drodze rozporządzenia - aktu prawa
miejscowego, może:
1) określić obszar, na którym występuje
choroba zakaźna lub zagrożenie wystąpienia choroby zakaźnej, jako obszar
zapowietrzony lub zagrożony oraz sposób oznakowania tych obszarów;
2) wprowadzić czasowe ograniczenia w
przemieszczaniu się osób lub pojazdów;
3) czasowo zakazać organizowania:
a) widowisk, zgromadzeń, pochodów lub
nakazać czasowe zawieszenie określonej działalności,
b) targów, wystaw, pokazów lub konkursów
zwierząt, polowań i odłowów zwierząt łownych;
4) ograniczyć obrót albo zakazać obrotu
zwierzętami, zwłokami zwierzęcymi, produktami, surowcami i produktami rolnymi
oraz innymi przedmiotami, które mogą spowodować szerzenie się choroby zakaźnej
zwierząt;
5) nakazać zaopatrywanie zwierząt lub
produktów w świadectwa zdrowia wystawiane przez urzędowego lekarza
weterynarii;
6) nakazać przeprowadzenie zabiegów na
zwierzętach, w tym szczepień;
7) nakazać oczyszczanie, odkażanie,
deratyzację i dezynsekcję miejsc przebywania zwierząt lub miejsc przechowywania
i przetwarzania zwłok zwierzęcych, produktów, środków żywienia zwierząt, a także
oczyszczanie i odkażanie środków transportu;
8) nakazać odstrzał sanitarny zwierząt na
określonym obszarze;
9) nakazać podmiotom prowadzącym
działalność w zakresie produkcji produktów zastosowanie określonej
technologii.
2. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, może dotyczyć
obszaru tylko jednego powiatu.
3. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, wchodzi w życie z
dniem podania do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym
terenie.
4. Powiatowy lekarz weterynarii uchyla wydane rozporządzenie
niezwłocznie po ustaniu zagrożenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt
podlegającej obowiązkowi zwalczania lub jej likwidacji.
Art. 46. 1. W przypadku zagrożenia
wystąpienia lub wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi
zwalczania i potrzeby zarządzenia środków, o których mowa w art. 45 ust. 1, na
obszarze przekraczającym obszar jednego powiatu właściwy powiatowy lekarz
weterynarii informuje o tym natychmiast właściwego wojewódzkiego lekarza
weterynarii.
2. Informacja, o której mowa w ust. 1, zawiera w
szczególności:
1) określenie choroby zakaźnej
zwierząt;
2) określenie obszaru zagrożonego
wystąpieniem lub obszaru występowania choroby zakaźnej zwierząt;
3) uzasadnienie podjęcia środków.
3. Wojewoda w przypadku, o którym mowa w ust. 1, na wniosek
wojewódzkiego lekarza weterynarii, w drodze rozporządzenia:
1) określa obszar, na którym występuje
choroba zakaźna lub zagrożenie wystąpienia choroby zakaźnej, jako obszar
zapowietrzony, zagrożony lub buforowy oraz sposób oznakowania tych obszarów
lub
2) wprowadza czasowe ograniczenia w
przemieszczaniu się osób lub pojazdów, lub
3) czasowo zakazuje organizowania:
a) widowisk, zgromadzeń, pochodów lub
nakazuje czasowe zawieszenie określonej działalności, lub
b) targów, wystaw, pokazów lub konkursów
zwierząt, polowań i odłowów zwierząt łownych, lub
4) ogranicza obrót albo zakazuje obrotu
zwierzętami, zwłokami zwierzęcymi, produktami, surowcami i produktami rolnymi
oraz innymi przedmiotami, które mogą spowodować szerzenie się choroby zakaźnej,
lub
5) nakazuje zaopatrywanie zwierząt lub
produktów w świadectwa zdrowia wystawiane przez urzędowego lekarza weterynarii,
lub
6) nakazuje przeprowadzenie zabiegów na
zwierzętach, w tym szczepień, lub
7) nakazuje oczyszczanie, odkażanie,
deratyzację i dezynsekcję miejsc przebywania zwierząt lub miejsc przechowywania
i przetwarzania zwłok zwierzęcych, produktów, środków żywienia zwierząt, a także
oczyszczanie i odkażanie środków transportu, lub
8) nakazuje odstrzał sanitarny zwierząt na
określonym obszarze, lub
9) nakazuje podmiotom prowadzącym
działalność w zakresie produkcji produktów zastosowanie określonej
technologii.
4. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 3, wchodzi w życie z
dniem podania do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym
terenie.
5. Wojewoda uchyla wydane rozporządzenie na wniosek
wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Art. 47. 1. Minister właściwy do spraw
rolnictwa, w przypadku wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt lub bezpośredniego
zagrożenia jej wystąpienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego
części, może, w drodze rozporządzenia, zarządzić środki określone w art. 46 ust.
3, wprowadzić podział kraju na strefy objęte ograniczeniami i wolne od choroby,
a ponadto może nakazać przeprowadzenie powszechnych badań, leczenia i innych
zabiegów na zwierzętach z gatunków wrażliwych, mając na względzie zapobieżenie
niekontrolowanemu szerzeniu się choroby zakaźnej zwierząt.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
sposób i warunki wprowadzania czasowych zakazów opuszczania ogniska choroby oraz
czasowych ograniczeń w ruchu osobowym lub pojazdów, mając na względzie
zapobieżenie niekontrolowanemu szerzeniu się chorób zakaźnych zwierząt oraz
zminimalizowanie uciążliwości wprowadzonych ograniczeń.
Art. 48. 1. Jeżeli określony obszar
zapowietrzony lub zagrożony wykracza poza granice Rzeczypospolitej Polskiej,
wojewódzki lekarz weterynarii informuje o tym Głównego Lekarza Weterynarii,
który informację tę przekazuje właściwym organom państw członkowskich Unii
Europejskiej lub państw trzecich w celu podjęcia współpracy w zakresie
zwalczania choroby zakaźnej zwierząt.
2. W przypadku podejrzenia wystąpienia lub wystąpienia
choroby zakaźnej zwierząt podlegającej obowiązkowi zwalczania w państwie trzecim
graniczącym z Rzecząpospolitą Polską i możliwości jej przeniesienia na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej właściwy miejscowo organ Inspekcji
Weterynaryjnej lub wojewoda, po uzgodnieniu z Głównym Lekarzem Weterynarii,
podejmuje działania, w tym wydaje decyzje lub rozporządzenia - akty prawa
miejscowego, przewidziane odpowiednio w art. 44, 45 i 46 ust. 3.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa w przypadku
wystąpienia choroby zakaźnej na terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej może, w drodze rozporządzenia, zakazać wprowadzania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu
przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego,
które mogą przenosić tę chorobę, z całego terytorium tego państwa lub jego
części, mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego i ochronę zdrowia zwierząt
oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa o wprowadzonym
zakazie niezwłocznie informuje inne państwa członkowskie Unii Europejskiej oraz
Komisję Europejską, podając uzasadnienie jego wprowadzenia.
5. Zakaz obowiązuje do czasu wydania przez Komisję Europejską
decyzji w sprawie zakazu handlu produktami pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu
przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia
zwierzęcego.
Art. 49. 1. Za bydło, świnie, owce, kozy,
konie, kury (Gallus domesticus), kaczki (Anas platyrhynchos, Cairina moschata),
gęsi (Anser anser, Anser Cygnoides) i indyki (Meleagris gallopavo) zabite lub
poddane ubojowi z nakazu organów Inspekcji Weterynaryjnej albo za takie
zwierzęta padłe w wyniku zastosowania zabiegów nakazanych przez te organy przy
zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania
przysługuje odszkodowanie ze środków budżetu państwa.
2. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wartości rynkowej
zwierzęcia.
3. Wartość rynkową zwierzęcia określa się na podstawie
średniej z 3 kwot oszacowania przyjętych przez powiatowego lekarza weterynarii
oraz 2 rzeczoznawców wyznaczonych przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) z
listy prowadzonej przez powiatowego lekarza weterynarii.
4. W przypadku zwierzęcia poddanego ubojowi, którego mięso
jest zdatne do spożycia przez ludzi, odszkodowanie pomniejsza się o kwoty
uzyskane ze sprzedaży mięsa i ubocznych produktów zwierzęcych pozyskanych od
tego zwierzęcia.
5. Odszkodowanie ze środków budżetu państwa przysługuje
również za zniszczone z nakazu organu Inspekcji Weterynaryjnej przy zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania produkty
pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego, środki żywienia zwierząt oraz sprzęt, które
nie mogą być poddane odkażaniu.
6. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 5, przysługuje w
wysokości wartości rynkowej zniszczonych produktów pochodzenia zwierzęcego w
rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia
zwierzęcego, środków żywienia zwierząt oraz sprzętu, określonej na podstawie
średniej z 3 kwot oszacowania przyjętych przez powiatowego lekarza weterynarii
oraz 2 rzeczoznawców wyznaczonych przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) z
listy prowadzonej przez powiatowego lekarza weterynarii.
7. Odszkodowania, o których mowa w ust. 1 i 5, nie
przysługują:
1) jeżeli posiadacz zwierzęcia nie
zastosował się do obowiązków określonych w przepisach o systemie identyfikacji i
rejestracji zwierząt lub obowiązków określonych w art. 42 ust. 1 pkt 1 lub w
art. 43 ust. 1, lub obowiązków nałożonych na podstawie art. 44 ust. 1, art. 45
ust. 1, art. 46 ust. 3 oraz art. 47 ust. 1;
2) jeżeli posiadacz wprowadził do swojego
gospodarstwa zwierzę:
a) o którym wiedział, że jest chore,
zakażone lub podejrzane o zakażenie lub chorobę,
b) nieoznakowane lub bez paszportu
zwierzęcia, jeżeli są one wymagane przepisami o systemie identyfikacji i
rejestracji zwierząt,
c) z naruszeniem przepisów obowiązujących w
tym zakresie;
3) za zwierzęta, o których mowa w ust. 1,
oraz produkty pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego, środki żywienia zwierząt
i sprzęt, o których mowa w ust. 5:
a) stanowiące własność podmiotów
prowadzących działalność w zakresie:
– określonym w art.
1 pkt 1 lit. a-c lub art. 4 ust. 3,
– obrotu produktami
lub środkami żywienia zwierząt,
– uboju zwierząt
lub produkcji mięsa w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego,
b) przywiezione lub umieszczone na rynku z
naruszeniem przepisów obowiązujących w tym zakresie.
8. Decyzja w sprawie odszkodowania wydana przez powiatowego
lekarza weterynarii jest ostateczna. Posiadacz zwierzęcia niezadowolony z tej
decyzji może, w terminie miesiąca od dnia jej doręczenia, wnieść powództwo do
sądu rejonowego.
9. Osobom, którym nie przysługuje odszkodowanie, a które
przyczyniły się do szybkiej likwidacji choroby zakaźnej, wojewódzki lekarz
weterynarii, na wniosek powiatowego lekarza weterynarii, może przyznać nagrodę
ze środków budżetu państwa.
10. Wypłacone odszkodowania, o których mowa w ust. 1, nie
podlegają zajęciu na pokrycie należności publicznych, jeżeli zostaną
wykorzystane na odtworzenie wcześniej posiadanego stanu zwierząt.
11. Podmiotowi, który poniósł koszty związane z zabiciem lub
ubojem zwierząt, transportowaniem zwierząt lub zwłok zwierzęcych albo
unieszkodliwieniem zwłok zwierzęcych, wykonując nakazy, o których mowa w ust. 1
i 5, przysługuje ze środków budżetu państwa zwrot faktycznie poniesionych
wydatków.
12. Powiatowy lekarz weterynarii powołuje i odwołuje
rzeczoznawców, o których mowa w ust. 3 i 6.
13. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) tryb powoływania i odwoływania
rzeczoznawców,
2) ich kwalifikacje,
3) wysokość wynagrodzenia przysługującego
rzeczoznawcom,
4) szczegółowy tryb i sposób szacowania
zwierząt oraz zniszczonych z nakazu organu Inspekcji Weterynaryjnej produktów
pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego, środków żywienia zwierząt oraz sprzętu
- mając na względzie zapewnienie rzetelnego ich
szacowania.
Art. 50. 1. Posiadaczowi zwierzęcia, który
dopełnił obowiązku zgłoszenia zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 1, przysługuje ze
środków budżetu państwa zapomoga za zwierzę, które padło, zanim organ Inspekcji
Weterynaryjnej otrzymał informację o zgłoszeniu, jeżeli stwierdził, że zwierzę
padło z powodu zachorowania na chorobę zakaźną zwierząt podlegającą obowiązkowi
zwalczania.
2. Wysokość zapomogi stanowi 2/3 wartości rynkowej zwierzęcia
określonej zgodnie z art. 49.
3. Do ustalania zapomogi, w tym do szacowania zwierząt,
stosuje się odpowiednio przepisy art. 49.
Art. 51. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej
prowadzą system gromadzenia i przekazywania informacji dotyczących występowania
chorób zakaźnych zwierząt, o których mowa w art. 41 ust. 1 i 2.
2. Podmioty świadczące usługi, o których mowa w art. 8 ust.
2, przekazują powiatowemu lekarzowi weterynarii:
1) informację o podejrzeniu wystąpienia
choroby zakaźnej zwierząt podlegającej notyfikacji w Unii Europejskiej
natychmiast po powzięciu takiego podejrzenia;
2) comiesięczne informacje o chorobach
zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi rejestracji.
3. Powiatowy lekarz weterynarii prowadzi księgi zawierające
informacje o chorobach podlegających:
1) obowiązkowi zwalczania;
2) obowiązkowi rejestracji;
3) notyfikacji w Unii Europejskiej.
4. Powiatowi lekarze weterynarii przekazują wojewódzkiemu
lekarzowi weterynarii informacje o chorobach zakaźnych zwierząt podlegających
obowiązkowi zwalczania i notyfikacji w Unii Europejskiej oraz comiesięczną
informację o chorobach zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi
rejestracji.
5. Informacje o podejrzeniu lub wystąpieniu choroby
wymienionej w pkt 1-15 załącznika nr 2 powiatowy lekarz weterynarii niezwłocznie
przekazuje sąsiednim powiatowym lekarzom weterynarii.
6. Do podmiotów prowadzących laboratoria wykonujące badania w
zakresie chorób, o których mowa w ust. 3, przepis ust. 4 stosuje się
odpowiednio.
7. Wojewódzcy lekarze weterynarii przekazują informacje, o
których mowa w ust. 4 i 6, Głównemu Lekarzowi Weterynarii, który:
1) informuje, wykonując postanowienia
konwencji i umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną,
właściwe organizacje międzynarodowe o występowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej
chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania;
2) powiadamia Komisję Europejską oraz inne
państwa członkowskie Unii Europejskiej w przypadku chorób zakaźnych zwierząt
podlegających notyfikacji w Unii Europejskiej.
8. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz chorób zakaźnych zwierząt
podlegających notyfikacji w Unii Europejskiej, zakres, terminy i sposób
przekazywania informacji o tych chorobach przez podmioty prowadzące laboratoria
wykonujące badania w zakresie chorób, o których mowa w ust. 3, powiatowych i
wojewódzkich lekarzy weterynarii oraz zakres, terminy i sposób dokonywania przez
Głównego Lekarza Weterynarii powiadomienia, o którym mowa w ust. 7 pkt 2, mając
na względzie potrzebę ujednolicenia sposobu powiadamiania o wystąpieniu tych
chorób w państwach członkowskich Unii Europejskiej;
2) zakres, terminy i sposób przekazywania
informacji o występowaniu chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi
zwalczania i rejestracji, wzory ksiąg, o których mowa w ust. 3, mając na
względzie zapewnienie sprawnego funkcjonowania systemu gromadzenia i
przekazywania informacji dotyczących występowania chorób zakaźnych, o których
mowa w art. 41 ust. 1 i 2.
Art. 52. 1. Choroby lub zakażenia, które
mogą być przenoszone ze zwierzęcia na człowieka w sposób naturalny, zwane dalej
"zoonozami", lub bakterie, wirusy lub pasożyty mogące wywoływać zoonozy, zwane
dalej "czynnikami zoonotycznymi", podlegają obowiązkowi rejestracji.
2. Podmioty prowadzące działalność w zakresie produkcji
produktów pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego są obowiązane do
przechowywania wyników badań dotyczących zoonoz podlegających obowiązkowi
rejestracji.
3. Podmioty prowadzące laboratoria wykonujące badania w
zakresie zoonoz i czynników zoonotycznych podlegających obowiązkowi rejestracji
są obowiązane do informowania powiatowego lekarza weterynarii właściwego ze
względu na miejsce pobrania próby do badań o każdym przypadku wykrycia takiego
czynnika zoonotycznego.
4. Powiatowi i wojewódzcy lekarze weterynarii powiadamiają
Głównego Lekarza Weterynarii o każdym przypadku stwierdzenia zoonozy lub
wykrycia czynnika zoonotycznego podlegającego obowiązkowi rejestracji.
5. Główny Lekarz Weterynarii gromadzi informacje dotyczące
czynników zoonotycznych, których obecność została potwierdzona w wyniku badań
laboratoryjnych, i informuje inne państwa członkowskie Unii Europejskiej za
pośrednictwem Komisji Europejskiej o klinicznych przypadkach zoonoz.
6. Główny Lekarz Weterynarii przekazuje Komisji
Europejskiej:
1) roczny raport o źródłach zakażeń
zoonotycznych zarejestrowanych w kraju w poprzednim roku oraz o rozwoju sytuacji
w tym zakresie w terminie do dnia 31 maja każdego roku;
2) dodatkowe informacje dotyczące zakażeń
zoonotycznych, na jej wniosek.
7. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1) zoonozy oraz czynniki zoonotyczne
podlegające obowiązkowi rejestracji,
2) procedury monitorowania występowania
salmonelloz oraz sposoby postępowania w przypadku ich wystąpienia
- kierując się potrzebą ochrony zdrowia publicznego oraz mając na
względzie obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
Art. 53. 1. Posiadacz zwierząt gospodarskich
jest obowiązany do prowadzenia ewidencji leczenia zwierząt.
2. Lekarze weterynarii są obowiązani do prowadzenia
dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej z wykonywanych zabiegów leczniczych i
profilaktycznych oraz stosowanych produktów leczniczych.
3. Lekarz weterynarii leczący zwierzęta dokonuje wpisów w
ewidencji leczenia zwierząt.
4. Minister właściwy do spraw rolnictwa, po zasięgnięciu
opinii Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) zakres i sposób prowadzenia ewidencji, a
także tryb dokonywania wpisów w tej ewidencji przez lekarzy weterynarii
leczących zwierzęta,
2) zakres i sposób prowadzenia dokumentacji
lekarsko-weterynaryjnej
- mając na względzie obowiązujące w tym zakresie przepisy
Unii Europejskiej, a także zapewnienie możliwości ustalenia przebiegu leczenia
zwierzęcia i zastosowanych u zwierzęcia produktów leczniczych.
Art. 54. 1. Powiatowy lekarz weterynarii,
wojewódzki lekarz weterynarii i Główny Lekarz Weterynarii, w zakresie swojej
właściwości, przygotowują i aktualizują plany gotowości zwalczania
poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt.
2. Plany gotowości zawierają w szczególności:
1) wykaz aktów prawnych dotyczących
zwalczania choroby zakaźnej zwierząt;
2) opis choroby zakaźnej zwierząt;
3) określenie sposobu i źródeł finansowania
zwalczania choroby zakaźnej zwierząt;
4) określenie struktury i organizacji
zespołów kryzysowych powiatowego lekarza weterynarii, wojewódzkiego lekarza
weterynarii i Głównego Lekarza Weterynarii;
5) określenie zadań dotyczących zwalczania
choroby zakaźnej zwierząt oraz organów, jednostek organizacyjnych i innych
podmiotów odpowiedzialnych za realizację tych zadań;
6) plany szkoleń pracowników Inspekcji
Weterynaryjnej oraz innych jednostek i podmiotów, o których mowa w pkt 5;
7) opis sposobu i zakresu opracowania oraz
przekazywania informacji.
3. Organy administracji rządowej i jednostek samorządu
terytorialnego, podmioty prowadzące działalność w zakresie pozyskiwania,
wytwarzania, przetwarzania lub obrotu niejadalnymi produktami pochodzenia
zwierzęcego, ubocznymi produktami zwierzęcymi, produkcji produktów pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego oraz podmioty dysponujące środkami materiałowymi i
technicznymi, których udział jest niezbędny przy zwalczaniu chorób zakaźnych
zwierząt, współpracują z organami Inspekcji Weterynaryjnej przy opracowaniu i
realizacji planów gotowości.
4. Realizacja zadań wynikających z planów gotowości przez
podmioty wymienione w ust. 3 jest finansowana ze środków budżetu państwa.
5. Działania w zakresie sporządzania, aktualizacji i
realizacji planów gotowości powiatowy lekarz weterynarii, wojewódzki lekarz
weterynarii i Główny Lekarz Weterynarii wykonują odpowiednio przy pomocy
powiatowego, wojewódzkiego i krajowego zespołu kryzysowego.
6. W skład zespołów kryzysowych wchodzą pracownicy Inspekcji
Weterynaryjnej oraz przedstawiciele organów administracji rządowej, jednostek
samorządu terytorialnego i podmiotów, których udział jest niezbędny w zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt.
7. Przedstawiciele, o których mowa w ust. 6, są wyznaczani
przez organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego oraz
podmioty, których udział jest niezbędny w zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt,
na wniosek odpowiednio powiatowego lekarza weterynarii, wojewódzkiego lekarza
weterynarii lub Głównego Lekarza Weterynarii.
8. Obsługę merytoryczną, organizacyjno-prawną i techniczną
zespołów, o których mowa w ust. 6, zapewnia odpowiednio powiatowy lekarz
weterynarii, wojewódzki lekarz weterynarii i Główny Lekarz Weterynarii.
9. Główny Lekarz Weterynarii przedstawia do zatwierdzenia
Komisji Europejskiej krajowe plany gotowości zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw administracji publicznej oraz ministrem właściwym
do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres i warunki
współpracy organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego
oraz podmiotów, o których mowa w ust. 6, w tworzeniu planów gotowości i
realizacji działań wynikających z tych planów oraz ich udziału w zespołach
kryzysowych, mając na względzie zapewnienie skutecznego zwalczania chorób
zakaźnych zwierząt.
11. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz chorób zakaźnych zwierząt, dla
których sporządza się plany gotowości,
2) szczegółowe wymagania, jakim powinien
odpowiadać plan gotowości
- kierując się potrzebą szybkiego i skutecznego likwidowania
ognisk chorób zakaźnych zwierząt oraz stopniem zaraźliwości poszczególnych
chorób zakaźnych zwierząt.
Art. 55. 1. Główny Lekarz Weterynarii
współpracuje z ekspertami Komisji Europejskiej przy przeprowadzaniu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kontroli koniecznych dla zapewnienia
jednolitego stosowania przepisów Unii Europejskiej dotyczących zwalczania
poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt.
2. Kontrole przeprowadza się, wizytując gospodarstwa, w celu
sprawdzenia, czy organy Inspekcji Weterynaryjnej nadzorują przestrzeganie
przepisów Unii Europejskiej dotyczących zwalczania poszczególnych chorób
zakaźnych zwierząt.
3. Główny Lekarz Weterynarii udziela ekspertom Komisji
Europejskiej merytorycznej pomocy w wykonywaniu obowiązków związanych z
kontrolami.
Art. 56. 1. Psy powyżej 3 miesiąca życia na
obszarze całego kraju oraz lisy wolno żyjące na obszarach określonych przez
ministra właściwego do spraw rolnictwa podlegają obowiązkowemu ochronnemu
szczepieniu przeciwko wściekliźnie.
2. Posiadacze psów są obowiązani doprowadzić psy do
wyznaczonych przez powiatowego lekarza weterynarii punktów szczepień w terminie
30 dni od dnia ukończenia przez psa 3 miesiąca życia, a następnie nie rzadziej
niż co 12 miesięcy od dnia ostatniego szczepienia.
3. Powiatowy lekarz weterynarii ogłasza, w sposób zwyczajowo
przyjęty na danym terenie, wykaz punktów szczepień.
4. Psy poddane szczepieniu podlegają wpisowi do rejestru
prowadzonego przez urzędowego lekarza weterynarii dokonującego szczepienia. Po
przeprowadzeniu szczepienia posiadaczowi psa wydaje się zaświadczenie.
5. Szczepienia lisów wolno żyjących przeciwko wściekliźnie
przeprowadza wojewódzki lekarz weterynarii.
6. Minister właściwy do spraw rolnictwa, mając na względzie
zmniejszenie ryzyka wystąpienia niektórych chorób zakaźnych zwierząt na
określonej części terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w drodze
rozporządzenia:
1) określi:
a) szczegółowe warunki i sposób
przeprowadzania ochronnych szczepień lisów wolno żyjących przeciwko
wściekliźnie, a w szczególności obszary, na których przeprowadza się
szczepienia, rodzaj szczepionki i sposób jej podania,
b) wzór i szczegółowy sposób prowadzenia
rejestru oraz wzór zaświadczenia, o których mowa w ust. 4;
2) może wprowadzić obowiązek ochronnego
szczepienia kotów przeciwko wściekliźnie.
7. W przypadku wprowadzenia obowiązku, o którym mowa w ust. 6
pkt 2, przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.
Art. 57. 1. Główny Lekarz Weterynarii
opracowuje programy zwalczania chorób zakaźnych zwierząt określonych przez
ministra właściwego do spraw rolnictwa.
2. Program zwalczania chorób zakaźnych zwierząt zawiera w
szczególności:
1) opis sytuacji epizootycznej w zakresie
danej choroby;
2) analizę szacunkowych kosztów oraz
przewidywanych korzyści wynikających z wprowadzenia programu;
3) prawdopodobny czas trwania programu oraz
określenie celu, który ma zostać osiągnięty do dnia jego zakończenia;
4) określenie obszaru, na którym będzie
obowiązywał program;
5) określenie statusu epizootycznego
gospodarstw oraz obszarów objętych programem, a także celów, które mają zostać
osiągnięte z uwagi na każdy status, warunki obowiązujące w odniesieniu do
przemieszczania zwierząt pomiędzy gospodarstwami oraz obszarami o różnym
statusie epizootycznym, oraz określenie skutków utraty statusu
epizootycznego;
6) opis działań, które będą stosowane w
przypadku wystąpienia podejrzenia lub stwierdzenia choroby zakaźnej
zwierząt.
3. Rada Ministrów może wprowadzić, w drodze rozporządzenia,
program, o którym mowa w ust. 2, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
jego części, mając na względzie wymagania weterynaryjne dla handlu zwierzętami i
produktami pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach
weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego.
4. Realizacja programu, o którym mowa w ust. 3, jest
finansowana ze środków budżetu państwa.
5. W przypadku programu zwalczania chorób zakaźnych zwierząt
współfinansowanego ze środków pochodzących z Unii Europejskiej oprócz wymagań, o
których mowa w ust. 2, program powinien spełniać wymagania określone w
przepisach Unii Europejskiej.
6. Rada Ministrów przyjmuje program, o którym mowa w ust. 5,
w drodze uchwały, a następnie Główny Lekarz Weterynarii występuje z wnioskiem do
Komisji Europejskiej o jego zatwierdzenie.
7. Rada Ministrów wprowadza program, o którym mowa w ust. 5,
w drodze rozporządzenia, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego
części, po jego zatwierdzeniu przez Komisję Europejską, mając na względzie
ochronę zdrowia publicznego, poprawę sytuacji epizootycznej kraju oraz
obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
8. Główny Lekarz Weterynarii nadzoruje realizację programu
zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, a w przypadku programu współfinansowanego
ze środków Unii Europejskiej, informuje Komisję Europejską o postępach w jego
realizacji zgodnie z przepisami obowiązującymi w Unii Europejskiej.
9. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia, choroby zakaźne zwierząt, dla których opracowuje się programy
zwalczania, mając na względzie ochronę zdrowia publicznego, poprawę sytuacji
epizootycznej kraju oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii
Europejskiej.
Art. 58. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej
w celu oceny stanu epizootycznego oraz zapewnienia zdrowia publicznego i zdrowia
zwierząt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części prowadzą
badania kontrolne zakażeń zwierząt.
2. W przypadku badań kontrolnych zakażeń zwierząt w kierunku
bonamiozy i marteliozy badania prowadzone są na koszt posiadacza zwierząt, z
wyjątkiem badań prowadzonych w strefie przybrzeżnej.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia:
1) rodzaj jednostek chorobowych, sposób
prowadzenia kontroli oraz zakres badań, mając na względzie zapewnienie
bezpieczeństwa sanitarnego kraju;
2) wysokość opłat za wykonywanie badań, o
których mowa w ust. 2, mając na względzie koszty ponoszone przez Inspekcję
Weterynaryjną na te badania.
Art. 59. Graniczny lekarz weterynarii, w
przypadku zagrożenia przeniesienia z zagranicy lub za granicę choroby zakaźnej
zwierząt, podejrzenia lub wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt w granicznym
posterunku kontroli, stosuje środki wymienione w art. 42 ust. 6 i 7 oraz art.
44, w tym wydaje decyzje, powiadamiając o tym natychmiast powiatowego lekarza
weterynarii, z którym współpracuje przy zwalczaniu choroby zakaźnej zwierząt,
oraz wojewódzkiego lekarza weterynarii.
Art. 60. Główny Lekarz Weterynarii występuje do
Komisji Europejskiej z wnioskiem o uznanie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
lub regionu położonego na tym terytorium za urzędowo wolne od danej choroby
zakaźnej zwierząt, jeżeli są spełnione wymagania w tym zakresie określone w
przepisach wydanych na podstawie art. 61 pkt 1 lit. h.
Art. 61. Minister właściwy do spraw rolnictwa
określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowy sposób i tryb zwalczania
chorób zakaźnych zwierząt, podlegających obowiązkowi zwalczania, a w
szczególności:
a) sposób i tryb postępowania przy
podejrzeniu choroby,
b) sposób i tryb postępowania przy
stwierdzaniu choroby,
c) rodzaj próbek pobieranych do badań
diagnostycznych oraz sposób ich pobierania i wysyłania,
d) środki, o których mowa w art. 44 ust. 1,
art. 45 ust. 1 i art. 46 ust. 3, stosowane przy zwalczaniu chorób, w tym
szczegółowy sposób i warunki określania ogniska choroby, obszaru
zapowietrzonego, zagrożonego i buforowego,
e) procedury czyszczenia, odkażania,
dezynsekcji oraz deratyzacji,
f) sposób i tryb postępowania przy
wygaszaniu ogniska choroby,
g) warunki i sposób ponownego umieszczania
zwierząt w gospodarstwach,
h) wymagania niezbędne do uznania
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub regionu położonego na tym terytorium za
urzędowo wolne od danej choroby zakaźnej zwierząt oraz szczegółowy tryb tego
uznawania,
i) sposób prowadzenia dokumentacji
związanej ze zwalczaniem choroby,
j) warunki i sposób wprowadzania szczepień,
o których mowa w art. 43 ust. 3, w zależności od rodzaju choroby zakaźnej
zwierząt
- mając na względzie ochronę zdrowia publicznego i zdrowia
zwierząt;
2) szczegółowy tryb i sposób zgłaszania
wniosku, o którym mowa w art. 60, oraz dokumentację do niego dołączoną, mając na
względzie obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
Art. 62. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej,
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Inspekcji Farmaceutycznej, Inspekcji Handlowej,
Inspekcji Transportu Drogowego, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów
Rolno-Spożywczych oraz jednostki samorządu terytorialnego współpracują przy
zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, warunki i
formy współpracy, o której mowa w ust. 1, mając na względzie zapewnienie
skutecznego zwalczania chorób zakaźnych zwierząt.
Rozdział 9
Zasady stosowania substancji o działaniu hormonalnym,
tyreostatycznym i beta-agonistycznym
Art. 63. Zabrania się:
1) umieszczania na rynku, w celu podawania
zwierzętom, substancji o działaniu tyreostatycznym oraz stilbenów, pochodnych
stilbenów, ich soli i estrów;
2) umieszczania na rynku, w celu podawania
zwierzętom, z których lub od których są pozyskiwane produkty pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego, substancji o działaniu beta-agonistycznym oraz
oestradiolu 17b i jego pochodnych
estropodobnych.
Art. 64. 1. Zabrania się podawania
zwierzętom gospodarskim, zwierzętom dzikim utrzymywanym przez człowieka jak
zwierzęta gospodarskie oraz zwierzętom akwakultury:
1) substancji o działaniu
tyreostatycznym;
2) stilbenów, pochodnych stilbenów, ich
soli i estrów;
3) substancji o działaniu
beta-agonistycznym;
4) oestradiolu 17b
i jego pochodnych estropodobnych;
5) substancji o działaniu estrogennym
innych niż oestradiol 17b i jego pochodne estropodobne
oraz o działaniu androgennym lub gestagennym.
2. Zabrania się:
1) utrzymywania w gospodarstwie zwierząt
akwakultury, w których organizmie znajdują się lub u których wykryto substancje
wymienione w ust. 1, z wyłączeniem przypadków, gdy stwierdzono, że substancje te
podawano zgodnie z art. 65, 67 lub 69;
2) umieszczania na rynku lub uboju zwierząt
gospodarskich lub zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka jak zwierzęta
gospodarskie, w których organizmach znajdują się lub u których wykryto
substancje wymienione w ust. 1, z wyłączeniem przypadków, gdy stwierdzono, że
substancje te podawano zgodnie z art. 65, 67 lub 69.
3. Zabrania się umieszczania na rynku przeznaczonych do
spożycia przez ludzi zwierząt akwakultury, którym były podawane substancje
wymienione w ust. 1, oraz przetworzonych produktów pochodzących od tych
zwierząt.
4. Zabrania się umieszczania na rynku i przetwarzania mięsa
zwierząt, o których mowa w ust. 2.
Art. 65. 1. Zakazy, o których mowa w art. 63
i 64, nie dotyczą podawania w celach leczniczych:
1) testosteronu i progesteronu oraz ich
pochodnych, łatwo uwalniających w miejscu ich podawania związki macierzyste w
wyniku procesu hydrolizy, zachodzącego po ich wchłonięciu, zidentyfikowanym
zwierzętom gospodarskim i zwierzętom dzikim utrzymywanym przez człowieka jak
zwierzęta gospodarskie;
2) produktów leczniczych weterynaryjnych z
zawartością:
a) trenbolonów alilu, podawanych doustnie,
lub substancji o działaniu beta-agonistycznym zidentyfikowanym koniowatym lub
zidentyfikowanym zwierzętom domowym, w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej w
sprawie wymogów dotyczących zdrowia zwierząt, stosowanych do przemieszczania
zwierząt domowych o charakterze niehandlowym, jeżeli są one stosowane zgodnie ze
wskazaniami producenta,
b) substancji mających działanie
beta-agonistyczne, w postaci zastrzyków, w celu przyspieszenia porodu u
krów.
2. Produkty lecznicze weterynaryjne, o których mowa w ust. 1
pkt 1, stosowane w celach leczniczych powinny spełniać wymagania dla
dopuszczenia ich do obrotu określone w przepisach Prawa farmaceutycznego i mogą
być podawane wyłącznie przez lekarza weterynarii w postaci zastrzyku lub w
postaci spirali dopochwowych - w przypadku leczenia dysfunkcji hormonów
płciowych.
Art. 66. Zabrania się posiadaczom zwierząt
posiadania i przechowywania w gospodarstwie produktów leczniczych
weterynaryjnych zawierających:
1) substancje o działaniu
beta-agonistycznym, które mogą być stosowane w celu przyspieszenia porodu;
2) oestradiol 17b
lub jego pochodne estropodobne.
Art. 67. Zabrania się podawania w postaci
zastrzyków substancji, o których mowa w art. 65 ust. 1 pkt 2 lit. b, zwierzętom
hodowlanym, włącznie ze zwierzętami reprodukcyjnymi, które nie będą dalej
wykorzystywane do celów rozpłodowych.
Art. 68. 1. Zakazy, o których mowa w art. 63
i art. 64 ust. 1, nie dotyczą podawania, w ramach czynności zootechnicznych,
zidentyfikowanym zwierzętom gospodarskim lub zwierzętom dzikim utrzymywanym
przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie produktów leczniczych weterynaryjnych
o działaniu estrogennym innych niż oestradiol 17b i
jego pochodne estropodobne oraz o działaniu androgennym lub gestagennym.
2. Dopuszcza się poddawanie ryb, w pierwszych 3 miesiącach
życia, zabiegom mającym na celu zmianę płci, przy zastosowaniu produktów
leczniczych weterynaryjnych o działaniu androgennym, których umieszczanie na
rynku jest dopuszczone na podstawie przepisów Prawa farmaceutycznego.
3. Zabrania się wykonywania czynności zootechnicznych na
zwierzętach przeznaczonych do chowu lub hodowli, włącznie ze zwierzętami
reprodukcyjnymi, które nie będą dalej wykorzystywane do celów
rozpłodowych.
Art. 69. Zakaz, o którym mowa w art. 64 ust. 1,
nie dotyczy leczenia prowadzonego przez lekarza weterynarii, polegającego na
podawaniu zidentyfikowanym zwierzętom gospodarskim lub zwierzętom dzikim
utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie produktów leczniczych
weterynaryjnych zawierających oestradiol 17b lub jego
pochodne estropodobne w celu leczenia u bydła:
1) maceracji lub mumifikacji płodu;
2) ropomacicza (pyometritis).
Art. 70. Zabrania się podawania zwierzętom
gospodarskim lub zwierzętom dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta
gospodarskie:
1) substancji o działaniu
hormonalnym:
a) działających jako osad,
b) o okresie karencji dłuższym niż 15
dni,
c) dla których nie istnieją odczynniki lub
urządzenia, stosowane w technikach analitycznych, umożliwiające wykrycie
obecności pozostałości przekraczających dopuszczalne poziomy;
2) produktów leczniczych weterynaryjnych
zawierających substancje o działaniu beta-agonistycznym o okresie karencji
dłuższym niż 28 dni.
Art. 71. 1. Zezwala się, w celu handlu,
na:
1) umieszczanie na rynku zwierząt do
hodowli oraz zwierząt reprodukcyjnych, które nie będą dalej wykorzystywane do
celów rozpłodowych, jeżeli w ostatnim czasie były poddane czynnościom
leczniczym, o których mowa w art. 65, 67 lub 69;
2) oznakowanie, zgodnie z przepisami o
wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego, mięsa
pochodzącego ze zwierząt, o których mowa w pkt 1, jeżeli były przestrzegane
okresy karencji określone w przepisach Prawa farmaceutycznego, jako mięsa
przeznaczonego do handlu.
2. Handel końmi hodowlanymi, włączając zarejestrowane
koniowate, którym w celach określonych w art. 65 były podawane produkty
lecznicze weterynaryjne, zawierające trembolony alilu lub substancje o działaniu
beta-agonistycznym, a w szczególności końmi:
1) wyścigowymi,
2) biorącymi udział w zawodach,
3) cyrkowymi,
4) przeznaczonymi do badań lub na
wystawy
- jest dopuszczalny przed upływem okresu karencji, jeżeli
zostały zachowane warunki podawania tych produktów, a rodzaj i data leczenia
zostały zapisane w dokumentach identyfikacyjnych, w które zaopatrzono
zwierzęta.
3. Nie umieszcza się na rynku mięsa lub innych produktów
pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla
produktów pochodzenia zwierzęcego, pochodzących ze zwierząt lub od zwierząt,
którym były podawane substancje o działaniu estrogennym, androgennym lub
gestagennym, jeżeli przed dokonaniem uboju zwierzęcia nie był przestrzegany
okres karencji wymagany dla wydalenia z jego organizmu produktów leczniczych
weterynaryjnych.
Art. 72. 1. Organy Inspekcji Weterynaryjnej
przeprowadzają kontrole w celu ustalenia:
1) posiadania lub przechowywania przez
posiadaczy zwierząt substancji, o których mowa w art. 63 i 64;
2) stosowania niezgodnie z przepisami
substancji o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym i beta-agonistycznym lub
produktów leczniczych weterynaryjnych zawierających takie substancje (nielegalne
leczenie zwierząt);
3) nieprzestrzegania okresów karencji, o
których mowa w art. 70 pkt 1 lit. b i pkt 2;
4) nieprzestrzegania ograniczeń lub zakazów
stosowania substancji, o których mowa w art. 65, 67 lub 69.
2. Jeżeli w wyniku kontroli zostanie stwierdzony przypadek, o
którym mowa w ust. 1, zwierzęta obejmuje się dozorem urzędowego lekarza
weterynarii do czasu zastosowania wobec osób odpowiedzialnych środków
określonych w art. 79 ust. 2 pkt 1, ust. 3 oraz w art. 80 i 82.
Art. 73. 1. Zabrania się przywozu:
1) zwierząt gospodarskich, zwierząt dzikich
utrzymywanych przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie i zwierząt
akwakultury,
2) mięsa i innych produktów pozyskanych ze
zwierząt lub od zwierząt, o których mowa w pkt 1
- z państw trzecich, które dopuszczają umieszczanie na rynku,
w celu podawania zwierzętom stilbenów, pochodnych stilbenów, ich soli i estrów
lub substancji o działaniu tyreostatycznym.
2. Zabrania się przywozu z państw trzecich znajdujących się
na listach sporządzanych zgodnie z przepisami Unii Europejskiej:
1) zwierząt gospodarskich, zwierząt dzikich
utrzymywanych przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie oraz zwierząt
akwakultury, którym były podawane:
a) substancje o działaniu tyreostatycznym
oraz stilbeny, pochodne stilbenów, ich soli i estrów,
b) substancje o działaniu
beta-agonistycznym oraz oestradiol 17b i jego pochodne
estropodobne, z wyłączeniem przypadków, gdy substancje te były podawane w sposób
określony w art. 65-67, 69 lub 71, a okresy karencji przewidziane w umowach
międzynarodowych były przestrzegane;
2) mięsa i innych produktów pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego, pozyskanych z lub od zwierząt, których przywóz jest
zakazany zgodnie z pkt 1.
Art. 74. Dopuszcza się przywóz z państw trzecich
zwierząt przeznaczonych do hodowli, zwierząt reprodukcyjnych, które nie będą
dalej wykorzystywane do celów rozpłodowych, lub mięsa z nich pozyskanego, jeżeli
państwa te zagwarantują spełnienie wymagań co najmniej równoważnych do wymagań
określonych w przepisach art. 63-73.
Art. 75. 1. Zabrania się produkcji,
marketingu oraz umieszczania na rynku w celu stosowania u krów mlecznych
somatotropiny bydlęcej, a także jej podawania krowom mlecznym.
2. Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie skupu lub
produkcji substancji zawierających somatotropinę bydlęcą oraz przedsiębiorca
umieszczający na rynku takie substancje prowadzą rejestr zawierający w
szczególności dane dotyczące:
1) ilości wyprodukowanej, nabytej, zbytej
lub użytej na cele inne niż umieszczanie na rynku substancji;
2) dane osób (imię i nazwisko), którym te
substancje zostały zbyte lub od których zostały nabyte.
Art. 76. Zakaz, o którym mowa w art. 75, nie
dotyczy produkcji somatotropiny bydlęcej lub jej przywozu, dokonywanych w celu
jej wywozu do państw trzecich.
Rozdział 10
Przepisy karne
Art. 77. Kto:
1) prowadząc działalność nadzorowaną, nie
spełnia wymagań weterynaryjnych przewidzianych dla określonego rodzaju i zakresu
tej działalności, powodując przez to zagrożenie epizootyczne lub epidemiczne lub
niewłaściwą jakość zdrowotną produktów, albo prowadzi taką działalność bez
stwierdzenia spełniania wymagań weterynaryjnych,
2) dokonuje przywozu zwierząt, niejadalnych
produktów pochodzenia zwierzęcego lub ubocznych produktów zwierzęcych wbrew
zakazowi przywozu lub bez zachowania, lub z naruszeniem wymagań weterynaryjnych
obowiązujących w tym zakresie,
3) dokonuje handlu lub umieszcza na rynku
zwierzęta, niejadalne produkty pochodzenia zwierzęcego lub uboczne produkty
zwierzęce bez zachowania lub z naruszeniem wymagań weterynaryjnych
obowiązujących w tym zakresie,
4) dokonuje przemieszczania koniowatych bez
zachowania lub z naruszeniem wymagań weterynaryjnych obowiązujących w tym
zakresie,
5) umieszcza zwierzęta w gospodarstwie lub
transportuje je bez zachowania lub z naruszeniem wymagań weterynaryjnych
obowiązujących w tym zakresie
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do roku.
Art. 78. Kto:
1) wbrew zakazowi prowadzi szczepienia
przeciwko chorobom zakaźnym zwierząt lub wykonuje takie szczepienia,
2) nie stosuje się do nakazów, zakazów lub
ograniczeń wydanych w celu zwalczania choroby zakaźnej, wymienionych w art. 44
ust. 1 pkt 1, 3, 6, 9, pkt 10 lit. c, pkt 12-14, art. 45 ust. 1 pkt 2-6 oraz
art. 46 ust. 3 pkt 2-6
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
Art. 79. 1. Kto:
1) umieszcza na rynku, w celu podawania
zwierzętom, substancje o działaniu tyreostatycznym oraz stilbeny, pochodne
stilbenów, ich sole i estry,
2) umieszcza na rynku, w celu podawania
zwierzętom, z których lub od których są pozyskiwane produkty pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego, substancje o działaniu beta-agonistycznym oraz
oestradiol 17b i jego pochodne estropodobne
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
2. Kto wbrew zakazowi:
1) podaje zwierzętom gospodarskim,
zwierzętom dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie lub
zwierzętom akwakultury substancje, o których mowa w art. 64 ust. 1,
2) utrzymuje w gospodarstwie zwierzęta
akwakultury, w których organizmie znajdują się lub u których wykryto substancje
wymienione w art. 64 ust. 1,
3) umieszcza na rynku lub dokonuje uboju
zwierząt gospodarskich lub zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka jak
zwierzęta gospodarskie, w których organizmach znajdują się lub u których wykryto
substancje wymienione w art. 64 ust. 1,
4) umieszcza na rynku przeznaczone do
spożycia przez ludzi zwierzęta akwakultury, którym były podawane substancje
wymienione w art. 64 ust. 1, oraz przetworzone produkty pochodzące od tych
zwierząt,
5) umieszcza na rynku i przetwarza mięso
zwierząt, o których mowa w pkt 2 i 3
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
3. Kto podaje w celach leczniczych zwierzętom gospodarskim
lub zwierzętom dzikim utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie
substancje, o których mowa w art. 65, niezgodnie z przepisami tego
artykułu
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
Art. 80. 1. Kto, będąc posiadaczem zwierząt
gospodarskich, posiada i przechowuje w gospodarstwie produkty lecznicze
weterynaryjne zawierające substancje o działaniu beta-agonistycznym, które mogą
być stosowane w celu przyspieszenia porodu, oraz zawierające oestradiol 17b lub jego pochodne estropodobne
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
2. Kto podaje w postaci zastrzyków substancje, o których mowa
w art. 65 ust. 1 pkt 2 lit. b, zwierzętom hodowlanym, włącznie ze zwierzętami
reprodukcyjnymi, które nie będą dalej wykorzystywane do celów rozpłodowych
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
3. Kto wykonuje czynności zootechniczne na zwierzętach
przeznaczonych do chowu lub hodowli, włącznie ze zwierzętami reprodukcyjnymi,
które nie będą dalej wykorzystywane do celów rozpłodowych
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
4. Kto podaje zwierzętom gospodarskim lub zwierzętom dzikim
utrzymywanym przez człowieka jak zwierzęta gospodarskie:
1) substancje o działaniu
hormonalnym:
a) działające jako osad,
b) o okresie karencji dłuższym niż 15
dni,
c) dla których nie istnieją odczynniki lub
urządzenia stosowane w technikach analitycznych, umożliwiające wykrycie
obecności pozostałości przekraczających dopuszczalne poziomy,
2) produkty lecznicze weterynaryjne
zawierające substancje o działaniu beta-agonistycznym o okresie karencji
dłuższym niż 28 dni
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
5. Kto umieszcza na rynku mięso lub inne produkty pochodzenia
zwierzęcego w rozumieniu przepisów o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów
pochodzenia zwierzęcego, niezgodnie z przepisami art. 71 ust. 3
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
Art. 81. Kto wbrew zakazowi przywozi z państw
trzecich zwierzęta gospodarskie, zwierzęta dzikie utrzymywane przez człowieka
jak zwierzęta gospodarskie lub zwierzęta akwakultury albo pochodzące od takich
zwierząt mięso lub produkty pochodzenia zwierzęcego w rozumieniu przepisów o
wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
Art. 82. Kto stosuje niezgodnie z przepisami
substancje o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym i beta-agonistycznym lub
produkty lecznicze weterynaryjne zawierające takie substancje
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
Art. 83. Kto produkuje, prowadzi marketing lub
umieszcza na rynku w celu stosowania u krów mlecznych somatotropinę bydlęcą albo
podaje somatotropinę bydlęcą krowom mlecznym
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
Art. 84. W sprawach o przestępstwo, o którym mowa
w art. 79 ust. 2 pkt 1, ust. 3, art. 80 ust. 1 i 2, ust. 4 pkt 1 lit. b i pkt 2
oraz art. 82, sąd orzeka środek karny w postaci przepadku substancji lub
produktów.
Art. 85. 1. Kto:
1) prowadząc działalność nadzorowaną, nie
spełnia wymagań weterynaryjnych określonych dla danego rodzaju i zakresu tej
działalności albo prowadzi taką działalność bez zawiadomienia w wymaganym
terminie o zamiarze jej rozpoczęcia,
2) wbrew obowiązkowi nie zawiadamia
właściwych organów lub innych podmiotów o podejrzeniu wystąpienia choroby
zakaźnej zwierząt albo nie przekazuje informacji wskazujących na możliwość
wystąpienia takiej choroby, albo nie stosuje się do innych obowiązków w razie
podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt,
3) nie stosuje się do nakazów, zakazów lub
ograniczeń, wydanych w celu zwalczania choroby zakaźnej zwierząt, wymienionych w
art. 44 ust. 1 pkt 4, 5, 7, 8, pkt 10 lit. a i b, pkt 11, art. 45 ust. 1 pkt 7 i
8 oraz art. 46 ust. 3 pkt 7,
4) świadcząc usługi z zakresu medycyny
weterynaryjnej:
a) nie wypełnia obowiązku informowania
powiatowego lekarza weterynarii o chorobach zakaźnych zwierząt, podlegających
notyfikacji w Unii Europejskiej lub obowiązkowi rejestracji,
b) nie prowadzi lub prowadzi w sposób
nieprawidłowy dokumentację lekarsko-weterynaryjną,
5) prowadząc działalność w zakresie
produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego, nie przechowuje wyników badań
dotyczących zoonoz podlegających obowiązkowi rejestracji,
6) prowadząc laboratorium wykonujące
badania w zakresie zoonoz i czynników zoonotycznych, nie informuje o przypadku
wykrycia czynnika zoonotycznego,
7) będąc posiadaczem zwierząt
gospodarskich, nie prowadzi lub prowadzi w sposób nieprawidłowy ewidencję
leczenia zwierząt,
8) uchyla się od obowiązku ochronnego
szczepienia zwierzęcia przeciwko wściekliźnie,
9) uchyla się od obowiązków określonych w
programie zwalczania chorób zakaźnych zwierząt wprowadzonym na podstawie art. 57
ust. 3 lub 7
- podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo karze
grzywny.
2. W sprawach o czyny, o których mowa w ust. 1, stosuje się
przepisy Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.
Rozdział 11
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i
końcowe
Art. 86. W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o
ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002) wprowadza się następujące
zmiany:
1) w art. 12 uchyla się ust. 3 i 3a;
2) w art. 24 ust. 4a otrzymuje
brzmienie:
"4a. Wykonywanie zarobkowego
transportu drogowego zwierząt lub transportu zwierząt związanego z prowadzeniem
innej działalności gospodarczej może odbywać się wyłącznie przy użyciu środków
transportu dopuszczonych do tego celu.";
3) w art. 34 ust. 6 otrzymuje
brzmienie:
"6. Minister właściwy do spraw rolnictwa
określi, w drodze rozporządzenia:
1) kwalifikacje
osób uprawnionych do zawodowego uboju,
2) warunki
wyładunku, przemieszczania, przetrzymywania, unieruchamiania w celu dokonania
uboju lub uśmiercenia zwierząt,
3) warunki
i metody uboju i uśmiercania zwierząt stosownie do gatunku
- mając na względzie zapewnienie humanitarnego traktowania
zwierząt podczas ich uboju lub uśmiercania.".
Art. 87. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. -
Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533) w art. 69 wprowadza się
następujące zmiany:
1) uchyla się ust. 3;
2) w ust. 4 wyrazy "o której mowa w ust. 1
i 3" zastępuje się wyrazami "o której mowa w ust. 1";
3) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
"5. Minister właściwy do spraw rolnictwa
określi, w drodze rozporządzenia, wzór dokumentacji obrotu detalicznego
produktami leczniczymi weterynaryjnymi, mając na względzie zapewnienie
ujednolicenia tej dokumentacji oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii
Europejskiej.".
Art. 88. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2003 r. o
weterynaryjnej kontroli granicznej (Dz. U. Nr 165, poz. 1590) wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 10 ust. 2-4 otrzymują
brzmienie:
"2. Przywóz przesyłek zwierząt jest
dopuszczalny:
1) z
państw trzecich lub ich części, które znajdują się na listach ogłaszanych przez
Komisję Europejską - w przypadku zwierząt, dla których określono wymagania
przywozowe w przepisach Unii Europejskiej;
2) jeżeli
zostały spełnione wymagania określone w przepisach państwa końcowego
przeznaczenia, będącego państwem Unii Europejskiej - w przypadku zwierząt, dla
których nie określono wymagań przywozowych w przepisach Unii Europejskiej.
3. Przywóz przesyłek produktów jest
dopuszczalny:
1) ze
znajdujących się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską:
a) państw
trzecich lub ich części,
b) zakładów
uprawnionych do wprowadzania produktów na terytorium Unii Europejskiej
- w przypadku produktów, dla których określono wymagania
przywozowe w przepisach Unii Europejskiej;
2) jeżeli
zostały spełnione wymagania określone w przepisach państwa końcowego
przeznaczenia będącego państwem Unii Europejskiej - w przypadku produktów, dla
których nie określono wymagań przywozowych w przepisach Unii Europejskiej.
4. Wymagania, o których mowa w ust. 2
pkt 2 i ust. 3 pkt 2, w przypadku gdy państwem końcowego przeznaczenia przesyłki
zwierząt lub produktów jest Rzeczpospolita Polska, określają przepisy dotyczące
ochrony zdrowia zwierząt i zwalczania chorób zakaźnych zwierząt oraz przepisy
dotyczące wymagań weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego.";
2) w art. 44 w ust. 1 zdanie końcowe
otrzymuje brzmienie:
"- ponosi osoba odpowiedzialna za
przesyłkę.".
Art. 89. 1. Podmioty prowadzące w dniu
wejścia w życie ustawy działalność nadzorowaną, której prowadzenie zgodnie z
przepisami dotychczasowymi nie wymagało zgłoszenia zamiaru jej podjęcia
powiatowemu lekarzowi weterynarii, tracą prawo do prowadzenia tej działalności,
jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy nie dokonają
zgłoszenia zgodnie z jej przepisami.
2. Podmioty prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy
działalność nadzorowaną, której prowadzenie zgodnie z przepisami dotychczasowymi
wymagało zgłoszenia zamiaru jej podjęcia powiatowemu lekarzowi weterynarii,
wpisane do rejestru powiatowego lekarza weterynarii, prowadzonego na podstawie
przepisów dotychczasowych, zachowują prawo do jej prowadzenia.
3. Podmioty prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy
działalność nadzorowaną, której prowadzenie zgodnie z przepisami dotychczasowymi
nie wymagało stwierdzenia spełnienia warunków weterynaryjnych, a zgodnie z
przepisami ustawy lub przepisami wydanymi na jej podstawie wymaga takiego
stwierdzenia, w tym stwierdzenia spełniania wymagań weterynaryjnych dla obiektów
budowlanych lub miejsc prowadzenia działalności nadzorowanej albo dla osób
wykonujących określone czynności w ramach tej działalności, tracą prawo do
prowadzenia tej działalności, jeżeli w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w
życie ustawy nie złożą wniosku o dokonanie takiego stwierdzenia zgodnie z jej
przepisami.
4. Podmioty, o których mowa w ust. 2, w zakresie objętym
decyzjami stwierdzającymi spełnienie warunków weterynaryjnych, wydanymi na
podstawie przepisów dotychczasowych, oraz wpisami do rejestrów powiatowych
lekarzy weterynarii, prowadzonych na podstawie przepisów dotychczasowych, a
także obiekty budowlane, miejsca lub osoby wykonujące określone czynności w
ramach prowadzonej przez nie działalności nadzorowanej, uważa się za
zatwierdzone w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej.
5. Podmiotom prowadzącym w dniu wejścia w życie ustawy
działalność nadzorowaną obejmującą utrzymywanie bydła, owiec i kóz z zamiarem
przeznaczania ich do handlu, które po dniu wejścia w życie ustawy wystąpią o
wystawienie świadectwa zdrowia zwierzęcia znajdującego się w posiadanym przez
nich stadzie lub gospodarstwie, powiatowy lekarz weterynarii wydaje z urzędu
decyzję w sprawie uznania:
1) stada będącego w ich posiadaniu za
urzędowo wolne od gruźlicy, urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy i
urzędowo wolne od enzootycznej białaczki bydła;
2) gospodarstwa będącego w ich posiadaniu,
w którym są utrzymywane owce i kozy, za urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od
brucelozy.
Art. 90. Do postępowań w sprawach objętych
przepisami ustawy, wszczętych a niezakończonych przed dniem jej wejścia w życie,
stosuje się przepisy niniejszej ustawy.
Art. 91. 1. Rejestry podmiotów, prowadzone
przez powiatowych lekarzy weterynarii na podstawie art. 5 ust. 3c i 3d ustawy z
dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu
zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. Nr
66, poz. 752, z późn. zm.2)), stają się rejestrami, o których mowa w
art. 11.
2. Dane zawarte w wykazach podmiotów, prowadzonych przez
Głównego Lekarza Weterynarii na podstawie art. 5 ust. 3e i 3f ustawy wymienionej
w ust. 1, wykorzystuje się do prowadzenia list, o których mowa w art. 12.
3. Dane zawarte w systemie gromadzenia i przekazywania
informacji dotyczących chorób zakaźnych zwierząt, o którym mowa w art. 20a
ustawy wymienionej w ust. 1, wykorzystuje się do prowadzenia systemu, o którym
mowa w art. 51.
4. Dokumentację prowadzoną na podstawie przepisów
dotychczasowych przechowuje się przez okres 5 lat od dnia wejścia w życie
ustawy.
5. Plany gotowości zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,
opracowane na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują ważność.
Art. 92. 1. Świadectwa rejestracji wydane
przed dniem 1 października 2002 r. dla środków farmaceutycznych stosowanych
wyłącznie dla zwierząt, które stały się pozwoleniami w rozumieniu ustawy z dnia
6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, zawierających substancję czynną lub
substancje czynne, które nie posiadają ustalonych przynajmniej tymczasowych
Najwyższych Dopuszczalnych Stężeń Pozostałości produktów leczniczych
weterynaryjnych lub gdy zostało uznane, że określenie takich stężeń nie jest
wymagane, z wyłączeniem immunologicznych produktów leczniczych weterynaryjnych
stosowanych wyłącznie u zwierząt, z których lub od których pozyskuje się środki
spożywcze pochodzenia zwierzęcego, zachowują ważność do dnia 20 kwietnia 2004
r.
2. Podmiot odpowiedzialny, do dnia 30 kwietnia 2004 r.,
wycofuje na własny koszt z obrotu i stosowania produkty lecznicze weterynaryjne
zawierające substancję czynną lub substancje czynne, o których mowa w ust.
1.
Art. 93. 1. Dotychczasowe przepisy
wykonawcze wydane na podstawie art. 5 ust. 4 i 5, art. 8 ust. 4, art. 20 ust. 4,
art. 20a ust. 6, art. 21, art. 21a ust. 2, art. 24 ust. 2, art. 25 ust. 8 i 9
oraz art. 25a ust. 2 ustawy wymienionej w art. 91 ust. 1 zachowują moc do dnia
wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych na postawie art. 10, art.
11 ust. 4, art. 47 ust. 2, art. 49 ust. 13, art. 51 ust. 8, art. 52 ust. 7, art.
53 ust. 4, art. 54 ust. 10 i 11, art. 56 ust. 6, art. 58 ust. 3 i art. 61.
2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art.
34 ust. 6 ustawy, o której mowa w art. 86, zachowują moc do dnia wejścia w życie
nowych przepisów wykonawczych.
3. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art.
69 ust. 5 ustawy, o której mowa w art. 87, zachowują moc do dnia wejścia w życie
nowych przepisów wykonawczych.
Art. 94. Traci moc ustawa z dnia 24 kwietnia 1997
r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa
oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 752, z późn.
zm.3)).
Art. 95. Ustawa wchodzi w życie z dniem uzyskania
przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej, z wyjątkiem art.
92, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
________
1) Niniejszą ustawą zmienia się: ustawę z
dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, ustawę z dnia 6 września 2001 r. -
Prawo farmaceutyczne oraz ustawę z dnia 27 sierpnia 2003 r. o weterynaryjnej
kontroli granicznej.
Przepisy niniejszej ustawy wdrażają postanowienia:
1) dyrektywy Rady 64/432/EWG z dnia
26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na
handel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną,
2) dyrektywy Rady 88/407/EWG z dnia
14 czerwca 1988 r. ustanawiającej warunki zdrowotne zwierząt wymagane w handlu
wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie zamrożonego nasienia bydła domowego,
3) dyrektywy Rady 89/556/EWG z dnia
25 września 1989 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel
wewnątrzwspólnotowy oraz przywóz z państw trzecich zarodków bydła
domowego,
4) dyrektywy Rady 90/426/EWG z dnia
26 czerwca 1990 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących
przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw
trzecich,
5) dyrektywy Rady 90/429/EWG z dnia
26 czerwca 1990 r. ustanawiającej warunki sanitarne odnośnie do zwierząt mające
zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym nasieniem bydła i trzody chlewnej
oraz w przywozie,
6) dyrektywy Rady 90/539/EWG z dnia
15 października 1990 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących
handel wewnątrzwspólnotowy i przywóz z państw trzecich drobiu i jaj
wylęgowych,
7) dyrektywy Rady 91/67/EWG z dnia 28
stycznia 1991 r. dotyczącej warunków zdrowotnych zwierząt, obowiązujących przy
wprowadzaniu na rynek zwierząt i produktów akwakultury,
8) dyrektywy Rady 91/68/EWG z dnia 28
stycznia 1991 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących handel
wewnątrzwspólnotowy owcami i kozami,
9) dyrektywy Rady 91/628/EWG z dnia
19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i
zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG oraz 91/496/EWG,
10) dyrektywy Rady 92/65/EWG z dnia 13
lipca 1992 r. ustanawiającej wymagania dotyczące zdrowia zwierząt regulujące
handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków
nieobjętych wymaganiami dotyczącymi zdrowia zwierząt ustanowionymi w
szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy
90/425/EWG,
11) dyrektywy Rady 92/118/EWG z dnia 17
grudnia 1992 r. ustanawiającej warunki zdrowotne zwierząt i zdrowia publicznego
regulujące handel i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej
wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych
określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 89/662/EWG oraz w zakresie
czynników chorobotwórczych do dyrektywy 90/425/EWG,
12) dyrektywy Rady 96/22/WE z dnia 29
kwietnia 1996 r. dotyczącej zakazu stosowania w gospodarstwach hodowlanych
niektórych związków o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym i b-agonistycznym i uchylającej dyrektywy 81/602/EWG,
88/146/EWG oraz 88/299/EWG,
13) dyrektywy Rady 85/511/EWG z dnia 18
listopada 1985 r. wprowadzającej środki wspólnotowe w sprawie zwalczania
pryszczycy,
14) decyzji Komisji 88/397/EWG z dnia 12
lipca 1988 r. koordynującej zasady ustanowione przez Państwa Członkowskie w
zastosowaniu art. 6 dyrektywy Rady 85/511/EWG,
15) dyrektywy Rady 2001/89/WE z dnia 23
października 2001 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania klasycznego
pomoru świń,
16) decyzji Komisji 2002/106/WE z dnia 1
lutego 2002 r. zatwierdzającej Podręcznik Diagnostyczny ustanawiający procedury
diagnostyczne, metody pobierania próbek oraz kryteria oceny wyników badań
laboratoryjnych w celu potwierdzenia klasycznego pomoru świń,
17) dyrektywy Rady 92/35/EWG z dnia 29
kwietnia 1992 r. ustanawiającej zasady kontroli i środki zwalczania
afrykańskiego pomoru koni,
18) dyrektywy Rady 92/40/EWG z dnia 19 maja
1992 r. wprowadzającej wspólnotowe środki zwalczania influenzy drobiu,
19) dyrektywy Rady 92/66/EWG z dnia 14
lipca 1992 r. wprowadzającej wspólnotowe środki zwalczania rzekomego pomoru
drobiu,
20) decyzji Komisji 93/152/EWG z dnia 8
lutego 1993 r. ustanawiającej kryteria dla szczepionek używanych przeciwko
rzekomemu pomorowi drobiu w związku z programami szczepień rutynowych,
21) dyrektywy Rady 93/53/EWG z dnia 24
czerwca 1993 r. wprowadzającej minimalne środki wspólnotowe zwalczania
niektórych chorób ryb,
22) decyzji Komisji 2001/183/WE z dnia 22
lutego 2001 r. ustanawiającej plany pobierania próbek i metody diagnostyczne do
celów wykrywania i potwierdzania występowania niektórych chorób ryb oraz
uchylającej decyzję 92/532/EWG,
23) dyrektywy Rady 95/70/WE z dnia 22
grudnia 1995 r. wprowadzającej minimalne wspólnotowe środki zwalczania
niektórych chorób małży dwuskorupowych,
24) dyrektywy Rady 92/119/EWG z dnia 17
grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne wspólnotowe środki zwalczania niektórych
chorób zwierząt i szczególne środki odnoszące się do choroby pęcherzykowej
świń,
25) decyzji Komisji 2000/428/WE z dnia 4
lipca 2000 r. ustanawiającej procedury diagnostyczne, metody pobierania próbek i
kryteria oceny wyników badań laboratoryjnych w celu potwierdzenia i diagnostyki
różnicowej choroby pęcherzykowej świń,
26) dyrektywy Rady 2002/60/WE z dnia 27
czerwca 2002 r. ustanawiającej przepisy szczególne w celu zwalczania
afrykańskiego pomoru świń oraz zmieniającej dyrektywę 92/119/EWG w zakresie
choroby cieszyńskiej i afrykańskiego pomoru świń,
27) dyrektywy Rady 2000/75/WE z dnia 20
listopada 2000 r. ustanawiającej przepisy szczególne dotyczące kontroli i
zwalczania choroby niebieskiego języka,
28) dyrektywy Rady 82/894/EWG z dnia 21
grudnia 1982 r. w sprawie zgłaszania chorób zwierząt we Wspólnocie,
29) decyzji Komisji 2000/807/WE z dnia 11
grudnia 2000 r. ustanawiającej skodyfikowaną formę i kody zgłaszania chorób
zwierząt na mocy dyrektywy Rady 82/894/EWG oraz uchylającej decyzje 84/90/EWG
oraz 90/442/EWG,
30) decyzji Komisji 2002/807/WE z dnia 15
października 2002 r. zmieniającej decyzję 2000/807/WE ustanawiającą
skodyfikowaną formę i kody zgłaszania chorób zwierząt na mocy dyrektywy Rady
82/894/EWG,
31) dyrektywy Rady 92/117/EWG z dnia 17
grudnia 1992 r. dotyczącej środków ochrony przed określonymi chorobami
odzwierzęcymi i odzwierzęcymi czynnikami chorobotwórczymi u zwierząt i w
produktach pochodzenia zwierzęcego, w celu zapobieżenia zakażeniom i zatruciom
przenoszonym przez żywność,
32) dyrektywy Rady 72/462/EWG z dnia 12
grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przed
przywozem z państw trzecich bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa.
2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej
ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 29, poz. 320, Nr 123, poz. 1350 i
Nr 129, poz. 1438, z 2002 r. Nr 112, poz. 976, z 2003 r. Nr 52, poz. 450, Nr
122, poz. 1144, Nr 165, poz. 1590 i Nr 208, poz. 2020 oraz z 2004 r. Nr 33, poz.
288.
3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej
ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 29, poz. 320, Nr 123, poz. 1350 i
Nr 129, poz. 1438, z 2002 r. Nr 112, poz. 976, z 2003 r. Nr 52, poz. 450, Nr
122, poz. 1144, Nr 165, poz. 1590 i Nr 208, poz. 2020 oraz z 2004 r. Nr 33, poz.
288.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK Nr 1
WYKAZ JEDNOSTEK ADMINISTRACYJNYCH
1) Królestwo Belgii:
province/provincie;
2) Republika Czeska: kraj;
3) Królestwo Danii: amt lub island;
4) Republika Federalna Niemiec:
Regierungsbezirk;
5) Republika Estonii: maakond;
6) Republika Grecka: voµoz;
7) Królestwo Hiszpanii: provincia;
8) Republika Francuska: departement;
9) Republika Irlandii: county;
10) Republika Włoska: provincia;
11) Republika Cypru: ettarcía (district);
12) Republika Łotwy: rajons;
13) Republika Litwy: apskritis;
14) Wielkie Księstwo Luksemburga;
15) Republika Węgier: megye;
16) Republika Malty;
17) Królestwo Niderlandów w Europie:
rrv-kring;
18) Republika Austrii: Bezirk;
19) Rzeczpospolita Polska: powiat;
20) Republika Portugalska:
a) ląd stały: distrito,
b) inne części terytorium Portugalii:
regiao autonomia;
21) Republika Słowenii: območje;
22) Republika Słowacka: kraj;
23) Republika Finlandii: lääni/län;
24) Królestwo Szwecji: län;
25) Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i
Irlandii Północnej:
a) Anglia, Walia i Północna Irlandia:
county,
b) Szkocja: district lub island
area.
ZAŁĄCZNIK Nr 2
WYKAZ CHORÓB ZAKAŹNYCH ZWIERZĄT PODLEGAJĄCYCH OBOWIĄZKOWI
ZWALCZANIA
1) pryszczyca (Foot and mouth disease -
FMD);
2) pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej
(Vesicular stomatitis);
3) choroba pęcherzykowa świń (Swine
vesicular disease - SVD);
4) księgosusz (Rinderpest);
5) pomór małych przeżuwaczy (Peste des
petits ruminants - PPR);
6) zaraza płucna bydła (Contagious bovine
pleuropneumonia - CBPP);
7) choroba guzowatej skóry bydła (Lumpy
skin disease - LSD);
8) gorączka doliny Rift (Rift valley
fever);
9) choroba niebieskiego języka
(Bluetongue);
10) ospa owiec i ospa kóz (Sheep pox and goat
pox);
11) afrykański pomór koni (African horse
sickness);
12) afrykański pomór świń (African swine fever -
ASF);
13) klasyczny pomór świń (Clasical swine fever -
CSF, Hog cholera);
14) wysoce zjadliwa grypa ptaków d. pomór drobiu
(Highly pathogenic avian influenza - HPAI d. Fowl plague);
15) rzekomy pomór drobiu (Newcastle disease -
ND);
16) wścieklizna (Rabies);
17) wąglik (Anthrax);
18) gruźlica bydła (Bovine tuberculosis);
19) bruceloza u bydła, kóz, owiec i świń (B.
abortus, B. melitensis, B. ovis, B. suis);
20) enzootyczna białaczka bydła (Enzootic bovine
leucosis - EBL);
21) gąbczasta encefalopatia bydła (Bovine
spongiform encephalopathy - BSE);
22) zgnilec amerykański pszczół (American
foulbrood);
23) trzęsawka owiec (Scrapie);
24) zakaźna martwica układu krwiotwórczego ryb
łososiowatych (Infectious haematopoietic necrosis - IHN);
25) zakaźna anemia łososi (Infectious salmon
anaemia - ISA);
26) wirusowa posocznica krwotoczna (Viral
haemorrhagic septicaemia - VHS);
27) krwotoczna choroba zwierzyny płowej
(Epizootic haemorrhagic disease of deer - EHD).
ZAŁĄCZNIK Nr 3
WYKAZ CHORÓB ZAKAŹNYCH ZWIERZĄT PODLEGAJĄCYCH OBOWIĄZKOWI
REJESTRACJI
1) paratuberkuloza
(Paratuberculosis);
2) listerioza (Listeriosis);
3) toksoplazmoza (Toxoplasmosis);
4) tularemia (Tularaemia);
5) wirusowe zapalenia mózgu i rdzenia koni
(Equine encephalomyelitis);
6) nosacizna (Glanders);
7) niedokrwistość zakaźna koni (Equine
infectious anaemia);
8) zakaźne zapalenie macicy u klaczy
(Contagious equine metritis);
9) wirusowe zapalenie tętnic koni (Equine
viral arteritis);
10) zaraza stadnicza (Dourine);
11) zakaźne zapalenie nosa i tchawicy/otręt bydła
(Infectious bovine rhinotracheitis/infetious pustular vulvovaginitis
IBR/IPV);
12) choroba mętwikowa bydła (Bovine genital
campylobacterosis);
13) zaraza rzęsistkowa bydła
(Trichomonosis);
14) gorączka Q (Q fever);
15) salmonelozy bydła i świń (Salmonellosis of
cattle and pigs);
16) wirusowe zapalenie żołądka i jelit świń
(Transmissible gastroenteritis - TGE);
17) włośnica (Trichinellosis);
18) choroba Aujeszkyego u świń (Aujeszky's
disease in pigs);
19) enterowirusowe zapalenie mózgu i rdzenia świń
d. choroba cieszyńska i talfańska (Porcine enteroviral encephalomyelitis);
20) zakaźna bezmleczność u owiec i kóz
(Contagious agalactia);
21) choroba maedi-visna (Maedi-visna
disease);
22) gruczolakowatość płuc u owiec i kóz (Ovine
pulmonary adenomatosis);
23) wirusowe zapalenia stawów i mózgu kóz
(Caprine arthritis/encephalitis - CAE);
24) serowaciejące zapalenie węzłów chłonnych
(Caseus lymphadenitis - CLA);
25) salmonelozy drobiu (S. Gallinarum, S.
Pullorum, S. Enteritidis, S. Typhimurium, S. Arizonae)/Avian salmonellosis (S.
Gallinarum, S. Pullorum, S. Arizonae);
26) chlamydioza ptaków (Avian
chlamydiosis);
27) zakaźne zapalenie torby Fabrycjusza (choroba
Gumboro)/Infectious bursal disease (Gumboro disease);
28) choroba Mareka (Marek's disease);
29) choroba Derzsy'ego (Derzsy's disease);
30) mykoplazmozy drobiu (Mycoplasma
gallisepticum, M. synoviae, M. meleagridis)/Avian mycoplasmosis (M.
gallisepticum, M. synoviae, M. meleagridis);
31) wirusowe zapalenie jelit u norek (Mink viral
enteritis);
32) choroba Aleucka (Aleutian disease);
33) myksomatoza (Myxomatosis);
34) krwotoczna choroba królików (Rabbit
haemorrhagic disease);
35) wiosenna wiremia karpi (Spring viraemia of
carp);
36) bakteryjna choroba nerek ryb łososiowatych
(Renibacteriosis);
37) zgnilec europejski (European
foulbrood);
38) waroza (Varroosis);
39) choroba roztoczowa (Acariosis of bees);
40) bonamioza;
41) martelioza.
ZAŁĄCZNIK Nr 4
CHOROBY ZAKAŹNE ZWIERZĄT PODLEGAJĄCE ZAKAZOWI
SZCZEPIEŃ
1) pryszczyca (Foot and mouth disease -
FMD);
2) pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej
(Vesicular stomatitis);
3) choroba pęcherzykowa świń (Swine
vesicular disease - SVD);
4) księgosusz (Rinderpest);
5) pomór małych przeżuwaczy (Peste des
petits ruminants - PPR);
6) zaraza płucna bydła (Contagious bovine
pleuropneumonia - CBPP);
7) guzowata choroba skóry bydła (Lumpy skin
disease - LSD);
8) gorączka doliny Rift (Rift valley
fever);
9) choroba niebieskiego języka
(Bluetongue);
10) ospa owiec i ospa kóz (Sheep pox and goat
pox);
11) afrykański pomór koni (African horse
sickness);
12) afrykański pomór świń (African swine fever -
ASF);
13) klasyczny pomór świń (Clasical swine fever -
CSF, Hog cholera);
14) wysoce zjadliwa grypa ptaków d. pomór drobiu
(Highly pathogenic avian influenza - HPAI d. Fowl plague);
15) enterowirusowe zapalenie mózgu i rdzenia d.
choroba cieszyńska i talfańska (Porcine enteroviral encephalomyelitis);
16) bruceloza u bydła, kóz, owiec i świń (B.
melitensis, B. ovis, B. suis i B. abortus);
17) zakaźne zapalenie nosa i tchawicy/otręt bydła
(Infectious bovine rhinotracheitis/infectious pustular vulvovaginitis -
IBR/IPV).