Przekład
Umawiające się państwa,
uznając, że dzikie zwierzęta i rośliny w ich
wielorakich, pięknych i różnorodnych formach stanowią niezastąpioną część
naturalnych systemów przyrody ziemskiej, która musi być zachowana dla obecnych i
przyszłych pokoleń;
świadome stale rosnącej wartości dzikich zwierząt i
roślin z punktu widzenia estetyki, kultury, rekreacji i ekonomiki;
uznając,
że społeczeństwa i państwa są i powinny być najlepszymi obrońcami własnej
dzikiej zwierzyny i roślinności;
uznając ponadto, że współpraca
międzynarodowa jest podstawowym czynnikiem ochrony niektórych gatunków dzikich
zwierząt i roślin przed nadmierną eksploatacją powodowaną handlem
międzynarodowym;
przekonane o pilności podjęcia właściwych kroków w tym
celu;
uzgodniły, co następuje:
W rozumieniu niniejszej konwencji, jeżeli z treści nie wynika inaczej:
(a)
"gatunek" - oznacza każdy gatunek, podgatunek bądź odrębną geograficzną
populację;
(b) "okaz" - oznacza:
(i) każde zwierzę lub roślinę, żywe lub
martwe;
(ii) w odniesieniu do zwierząt - gdy chodzi o gatunki objęte
załącznikami I i II - każdą łatwo rozpoznawalną ich część lub produkt otrzymany
ze zwierzęcia, a gdy chodzi o gatunki objęte załącznikiem III - każdą łatwo
rozpoznawalną ich część lub produkt otrzymany ze zwierzęcia, jeżeli zostały one
objęte tym załącznikiem, oraz
(iii) w odniesieniu do roślin - gdy chodzi o
gatunki objęte załącznikiem I - każdą łatwo rozpoznawalną ich część lub produkt
otrzymany z rośliny, a gdy chodzi o gatunki objęte załącznikami II i III - każdą
łatwo rozpoznawalną ich część lub produkt otrzymany z rośliny, jeżeli są one
objęte tymi załącznikami;
(c) "handel" - oznacza eksport, reeksport, import i
sprowadzenie z morza;
(d) "reeksport" - oznacza eksport każdego okazu, który
został uprzednio wwieziony;
(e) "sprowadzenie z morza" - oznacza wwiezienie
do państwa okazów jakiegokolwiek gatunku, które zostały pobrane ze środowiska
morskiego nie będącego pod jurysdykcją żadnego państwa;
(f) "organ naukowy" -
oznacza państwowy organ naukowy, wyznaczony zgodnie z artykułem IX;
(g)
"organ administracyjny" - oznacza państwowy organ administracyjny, wyznaczony
zgodnie z artykułem IX;
(h) "Strona" - oznacza państwo, w stosunku do którego
niniejsza konwencja weszła w życie.
1. Załącznik I obejmuje wszystkie gatunki zagrożone wyginięciem, które są lub
mogą być przedmiotem handlu. Handel okazami tych gatunków powinien być poddany
szczególnie ścisłej reglamentacji w celu zapobieżenia dalszemu zagrożeniu ich
istnienia i może być dozwolony jedynie w wyjątkowych okolicznościach.
2.
Załącznik II obejmuje:
(a) wszystkie gatunki, które wprawdzie niekonieczne
już teraz są zagrożone wyginięciem, nie mniej mogą stać się takimi, jeżeli
handel okazami tych gatunków nie zostanie poddany ścisłej reglamentacji mającej
zapobiec eksploatacji nie dającej się pogodzić z ich utrzymaniem, oraz
(b)
niektóre gatunki, które powinny być przedmiotem reglamentacji w celu poddania
skutecznej kontroli handlu okazami gatunków objętych załącznikiem II w myśl
punktu (a).
3. Załącznik III obejmuje wszystkie gatunki, co do których jedna
ze Stron uzna swoją właściwość do objęcia ich reglamentacją mającą na celu
zapobieżenie lub ograniczenie eksploatacji tych gatunków i wymagającą współpracy
innych Stron w zakresie kontroli handlu.
4. Strony będą zezwalały na handel
okazami gatunków objętych załącznikami I, II i III, wyłącznie zgodnie z
postanowieniami niniejszej konwencji.
1. Wszelki handel okazami gatunków objętych załącznikiem I powinien odbywać
się zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.
2. Eksport jakichkolwiek
okazów należących do gatunków objętych załącznikiem I będzie wymagał uprzedniego
uzyskania i przedstawienia zezwolenia eksportowego. Takie zezwolenie można
będzie uzyskać jedynie po spełnieniu następujących warunków:
(a) organ
naukowy państwa eksportu wyda opinię, że eksport nie przyniesie szkody w
utrzymaniu tego gatunku;
(b) organ administracyjny państwa eksportu ustali,
że okaz nie został pozyskany z naruszeniem obowiązującego prawa tego państwa o
ochronie zwierząt i roślin;
(c) organ administracyjny państwa eksportu
ustali, że każdy żywy okaz zostanie przygotowany i będzie przewożony w sposób
zapobiegający ryzyku okaleczenia, zachorowania lub okrutnego traktowania;
(d)
organ administracyjny państwa eksportu ustali, że zostało uzyskane zezwolenie
importowe na dany okaz.
3. Import okazów należących do gatunków objętych
załącznikiem I będzie wymagał uprzedniego uzyskania i przedstawienia zezwolenia
importowego lub zezwolenia eksportowego albo świadectwa reeksportu. Zezwolenie
importowe będzie można uzyskać jedynie po spełnieniu następujących
warunków:
(a) organ naukowy państwa importu wyda opinię, że import nie
przyniesie szkody w utrzymaniu określonego gatunku;
(b) organ administracyjny
państwa importu ustali, że proponowany odbiorca żywego okazu posiada wyposażenie
odpowiednie do przetrzymywania go i opieki nad nim;
(c) organ administracyjny
państwa importu ustali, że okaz nie zostanie przeznaczony głównie do celów
handlowych.
4. Reeksport jakichkolwiek okazów należących do gatunków objętych
załącznikiem I będzie wymagał uprzedniego uzyskania i przedstawienia świadectwa
reeksportu. Takie świadectwo będzie można uzyskać jedynie po spełnieniu
następujących warunków: (a) organ administracyjny państwa reeksportu ustali, że
okaz został importowany do tego państwa zgodnie z postanowieniami niniejszej
konwencji;
(b) organ administracyjny państwa reeksportu ustali, że każdy żywy
okaz zostanie przygotowany i będzie przewożony w sposób zapobiegający ryzyku
okaleczenia, zachorowania lub okrutnego traktowania;
(c) organ
administracyjny państwa reeksportu ustali, że na każdy żywy okaz zostało
uzyskane zezwolenie importowe.
5. Sprowadzenie z morza okazów należących do
gatunków objętych załącznikiem I będzie wymagało uprzedniego uzyskania
świadectwa od organu administracyjnego państwa, na którego terytorium następuje
sprowadzenie. Takie świadectwo można będzie uzyskać jedynie po spełnieniu
następujących warunków:
(a) organ naukowy państwa, na którego terytorium
następuje sprowadzenie, wyda opinię, że nie przyniesie ono szkody w utrzymaniu
określonego gatunku;
(b) organ administracyjny państwa, na którego terytorium
następuje sprowadzenie, ustali, że proponowany odbiorca żywego okazu posiada
wyposażenie odpowiednie do przetrzymywania go i opieki nad nim;
(c) organ
administracyjny państwa, na którego terytorium następuje sprowadzenie, ustali,
że okaz nie zostanie przeznaczony głównie do celów handlowych.
Reglamentacja handlu okazami gatunków objętych załącznikiem II
1. Wszelki handel okazami gatunków objętych załącznikiem II powinien odbywać
się zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.
2. Eksport jakichkolwiek
okazów należących do gatunków objętych załącznikiem II będzie wymagał
uprzedniego uzyskania i przedstawienia zezwolenia eksportowego. Takie zezwolenie
można będzie uzyskać jedynie po spełnieniu następujących warunków:
(a) organ
naukowy państwa eksportu wyda opinię, że eksport nie przyniesie szkody w
utrzymaniu tego gatunku;
(b) organ administracyjny państwa eksportu ustali,
że okaz nie został pozyskany z naruszeniem obowiązującego prawa tego państwa o
ochronie zwierząt i roślin;
(c) organ administracyjny państwa eksportu
ustali, że każdy żywy okaz zostanie przygotowany i będzie przewożony w sposób
zapobiegający ryzyku okaleczenia, zachorowania lub okrutnego traktowania.
3.
Organ naukowy każdej ze Stron będzie kontrolował wydawanie przez tę Stronę
zezwoleń eksportowych na okazy należące do gatunków objętych załącznikiem II,
jak i efektywny eksport tych okazów. Jeżeli organ naukowy stwierdzi, że eksport
okazów któregokolwiek z tych gatunków powinien być ograniczony w celu utrzymania
tego gatunku na całym obszarze jego występowania, na poziomie zgodnym z jego
rolą w ekosystemach, w których występuje, i wyraźnie wyższym od poziomu, który
mógłby kwalifikować ten gatunek do objęcia go załącznikiem I, organ ten zaleci
właściwemu organowi administracyjnemu odpowiednie środki, jakie należy podjąć w
celu ograniczenia udzielania zezwoleń eksportowych na okazy tego gatunku.
4.
Import okazów należących do gatunków objętych załącznikiem II będzie wymagał
uprzedniego przedstawienia zezwolenia eksportowego albo świadectwa reeksportu.
5. Reeksport jakichkolwiek okazów należących do gatunków objętych załącznikiem
II będzie wymagał uprzedniego uzyskania i przedstawienia świadectwa reeksportu.
Takie świadectwo można będzie uzyskać jedynie po spełnieniu następujących
warunków:
(a) organ administracyjny państwa reeksportu ustali, że okaz został
importowany do tego państwa zgodnie z postanowieniami niniejszej
konwencji;
(b) organ administracyjny państwa reeksportu ustali, że każdy żywy
okaz zostanie przygotowany i będzie przewożony w sposób zapobiegający ryzyku
okaleczenia, zachorowania lub okrutnego traktowania.
6. Sprowadzenie z morza
okazów należących do gatunków objętych załącznikiem II będzie wymagało
uprzedniego uzyskania świadectwa od organu administracyjnego państwa, na którego
terytorium następuje sprowadzenie. Takie świadectwo można będzie uzyskać jedynie
po spełnieniu następujących warunków:
(a) organ naukowy państwa, na którego
terytorium następuje sprowadzenie, wyda opinię, że sprowadzenie to nie
przyniesie szkody w utrzymaniu tego gatunku;
(b) organ administracyjny
państwa, na którego terytorium następuje sprowadzenie, ustali, że każdy żywy
okaz będzie przetrzymywany w sposób zapobiegający ryzyku okaleczenia,
zachorowania lub okrutnego traktowania.
7. Świadectwa, o których mowa w
ustępie 6 niniejszego artykułu, można będzie uzyskać - po wydaniu opinii przez
organ naukowy, skonsultowanej z innymi narodowymi organami naukowym lub, w razie
potrzeby, z międzynarodowymi organami naukowymi - na okresy nie przekraczające
jednego roku w odniesieniu do ogólnej liczby okazów, których sprowadzenie
zostało dopuszczone w tych okresach.
1. Wszelki handel okazami gatunków objętych załącznikiem III będzie odbywać
się zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.
2. Eksport jakichkolwiek
okazów należących do gatunków objętych załącznikiem III z każdego państwa, które
objęło te gatunki załącznikiem III, będzie wymagał uprzedniego uzyskania i
przedstawienia zezwolenia eksportowego. Takie zezwolenie można będzie uzyskać
jedynie po spełnieniu następujących warunków:
(a) organ administracyjny
państwa eksportu ustali, że okaz nie został pozyskany z naruszeniem
obowiązującego prawa tego państwa o ochronie zwierząt i roślin;
(b) organ
administracyjny państwa eksportu ustali, że każdy żywy okaz zostanie
przygotowany i będzie przewożony w sposób zapobiegający ryzyku okaleczenia,
zachorowania lub okrutnego traktowania.
3. Z wyjątkiem przypadków
przewidzianych w ustępie 4 niniejszego artykułu, import jakichkolwiek okazów
należących do gatunków objętych załącznikiem III będzie wymagał uprzedniego
przedstawienia świadectwa pochodzenia, a w przypadkach gdy import następuje z
państwa, które objęło określone gatunki załącznikiem III - zezwolenia
eksportowego.
4. W przypadku reeksportu dowodem dla państwa importującego, że
postanowienia konwencji zostały zachowane w odniesieniu do danego okazu, będzie
świadectwo uzyskane od organu administracyjnego państwa reeksportu
stwierdzające, że określony okaz został przetworzony w tym państwie lub jest
reeksportowany.
1. Zezwolenia i świadectwa uzyskiwane w myśl postanowień artykułów III, IV i
V będą zgodne z postanowieniami niniejszego artykułu.
2. Zezwolenie
eksportowe będzie zawierało informacje wyszczególnione we wzorze podanym w
załączniku IV; będzie ono uprawniać do eksportu jedynie w okresie sześciu
miesięcy od daty wystawienia.
3. Każde zezwolenie lub świadectwo będzie
zawierać tytuł niniejszej konwencji, nazwę i pieczęć organu administracyjnego,
który je wydał, oraz numer kontrolny przydzielony przez organ
administracyjny.
4. Każda kopia zezwolenia lub świadectwa wydanego przez
organ administracyjny będzie wyraźnie oznaczona jako kopia; kopii tych nie można
używać zamiast oryginału, chyba że na kopii stwierdzono inaczej.
5. Na każdą
wysyłkę okazów będzie wymagane odrębne zezwolenie lub świadectwo.
6. Organ
administracyjny państwa, do którego importowano jakikolwiek okaz, zatrzyma i
anuluje zezwolenie eksportowe lub świadectwo reeksportu oraz każde odnośne
zezwolenie importowe przedstawione przy imporcie tego okazu.
7. Jeżeli jest
to wskazane i możliwe, organ administracyjny może opatrzyć okaz znakiem
pozwalającym na jego identyfikację. Przez "znak" rozumie się wszelkie nie dające
się zetrzeć piętna, plomby ołowiane, pieczęcie lub inne odpowiednie środki
umożliwiające identyfikację okazów i sporządzone w sposób utrudniający jego
naśladownictwo przez osoby niepowołane, tak dalece, jak tylko jest to
możliwe.
1. Postanowień artykułów III, IV i V nie będzie się stosować do tranzytu
okazów lub ich przeładunku przez lub na terytorium Strony, w czasie gdy okazy te
znajdują się w kontroli celnej.
2. W przypadku gdy organ administracyjny
państwa eksportu lub reeksportu ustali, że okaz został nabyty zanim
postanowienia niniejszej konwencji zaczęły w stosunku do niego obowiązywać,
postanowienia artykułów III, IV i V nie będą obowiązywały w stosunku do tego
okazu, pod warunkiem wydania przez organ administracyjny odpowiedniego
świadectwa.
3. Postanowienia artykułów III, IV i V nie będą obowiązywały w
stosunku do okazów będących przedmiotami osobistymi lub domowymi. Takie
zezwolenie nie będzie miało zastosowania:
(a) w odniesieniu do okazów
gatunków objętych załącznikiem I, które zostały nabyte przez właściciela poza
granicami państwa jego stałego pobytu i są importowane do tego państwa,
lub
(b) w odniesieniu do okazów gatunków objętych załącznikiem II,
które:
(i) zostały nabyte przez właściciela poza państwem jego stałego pobytu
i w państwie, w którego dzikim środowisku zostały odłowione lub zebrane;
(ii)
są importowane do państwa stałego pobytu właściciela oraz
(iii) gdy państwo,
w którym zostały odłowione lub zebrane, wymaga uprzedniego udzielenia zezwolenia
eksportowego,
chyba że organy administracyjne ustalą, iż okazy zostały nabyte
zanim postanowienia niniejszej konwencji zaczęły w stosunku do nich
obowiązywać.
4. Okazy gatunków zwierząt objętych załącznikiem I, rozmnażane w
niewoli dla celów handlowych, lub gatunków roślin objętych załącznikiem I,
sztucznie rozmnażanych dla celów handlowych, będą uważane za okazy gatunków
objętych załącznikiem II.
5. Jeżeli organ administracyjny państwa eksportu
ustali, że okaz określonego gatunku zwierząt został wyhodowany w niewoli lub
okaz gatunku roślin został sztucznie wyhodowany albo że chodzi o część takiego
zwierzęcia lub rośliny, lub też o otrzymany z nich produkt, wydane przez organ
administracyjny świadectwo stwierdzające ten fakt będzie akceptowane zamiast
zezwoleń lub świadectw wymaganych zgodnie z postanowieniami artykułów III, IV
lub V.
6. Postanowienia artykułów III, IV i V nie będą obowiązywały w
przypadku pożyczek, darów lub wymiany, nie mających celu handlowego, pomiędzy
naukowcami lub instytucjami naukowymi zarejestrowanymi przez organy
administracyjne ich państw, dotyczących okazów zielnikowych lub okazów
muzealnych zakonserwowanych, zasuszonych lub umieszczonych w płynie albo
dotyczących żywego materiału roślinnego zaopatrzonego w etykietę wydaną lub
potwierdzoną przez organ administracyjny.
7. Organ administracyjny każdego
państwa może wyrazić zgodę na odstąpienie od wymogów artykułów III, IV i V oraz
wyrazić zgodę na przewożenie bez zezwoleń lub świadectw okazów stanowiących
część objazdowych ogrodów zoologicznych, cyrków, menażerii, wystaw roślin lub
innych wystaw objazdowych, pod warunkiem że: (a) eksporter lub importer poda
temu organowi administracyjnemu pełną charakterystykę tych okazów;
(b) okazy
należą do jednej z kategorii wymienionych w ustępach 2 lub 5 niniejszego
artykułu oraz
(c) organ administracyjny ustali, że każdy żywy okaz będzie
przewożony i doglądany w sposób minimalizujący ryzyko okaleczenia, zachorowania
lub okrutnego traktowania.
1. Strony podejmą odpowiednie środki w celu wprowadzenia w życie postanowień
niniejszej konwencji oraz zakazu handlu okazami zwierząt i roślin naruszającego
jej postanowienia. Środki te obejmują:
(a) sankcje karne za handel lub
przetrzymywanie takich okazów, albo za jedno i drugie naruszenie, oraz
(b)
konfiskatę lub odesłanie takich okazów do państwa eksportu.
2. Poza środkami
podjętymi zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu Strona może, gdy uważa to za
konieczne, ustanowić wewnętrzny tryb postępowania w sprawie zwrotu wydatków,
jakie poniosła w związku z konfiskatą okazów, które były przedmiotem handlu
naruszającego postanowienia niniejszej konwencji.
3. W miarę możliwości,
Strony zapewnią, aby wszelkie formalności wymagane w handlu okazami były
załatwiane jak najszybciej. W celu ułatwienia tych formalności każda Strona może
wyznaczyć porty wyjścia i porty wejścia, w których okazy powinny być
przedstawione do oclenia. Strony zapewnią także, aby każdy żywy okaz był w
czasie tranzytu, przetrzymywania lub przewozu doglądany w sposób zapobiegający
ryzyku okaleczenia, zachorowania lub okrutnego traktowania.
4. W przypadku
konfiskaty żywego okazu w wyniku środków podjętych na podstawie postanowień
ustępu 1 niniejszego artykułu:
(a) okaz ten zostanie powierzony organowi
administracyjnemu państwa, które dokonało konfiskaty;
(b) organ
administracyjny, po konsultacji z państwem eksportu, zwróci okaz temu państwu na
jego koszt albo przekaże do schroniska lub do innego miejsca, które ten organ
uzna za odpowiednie i zgodne z celami niniejszej konwencji, oraz
(c) organ
administracyjny może zasięgnąć opinii organu naukowego lub - jeśli uzna to za
pożądane - skonsultować się z Sekretariatem w celu ułatwienia podjęcia decyzji
przewidzianej w punkcie (b) niniejszego ustępu, łącznie z wyborem schroniska lub
innego miejsca.
5. Schronisko, o którym mowa w ustępie 4 niniejszego
artykułu, oznacza instytucję powołaną przez organ administracyjny do opiekowania
się żywymi okazami, zwłaszcza tymi, które zostały skonfiskowane.
6. Każda
Strona będzie prowadziła wykaz danych dotyczących handlu okazami gatunków
objętych załącznikami I, II i III, który będzie obejmował:
(a) nazwiska i
adresy eksporterów i importerów;
(b) liczbę i rodzaj wydanych zezwoleń i
świadectw; państwa, z którymi taki handel miał miejsce; liczbę lub ilości i
rodzaj okazów, nazwy gatunków, takie jakie zostały zamieszczone w załącznikach
I, II i III oraz, stosownie do okoliczności, wielkość i płeć okazów.
7. Każda
Strona będzie sporządzać okresowe sprawozdania dotyczące stosowania przez nią
niniejszej konwencji i przekazywać Sekretariatowi:
(a) roczne sprawozdanie
zawierające streszczenie informacji wymienionych w punkcie (b) ustępu 6
niniejszego artykułu oraz
(b) dwuletnie sprawozdanie o środkach
ustawodawczych, reglamentacyjnych i administracyjnych, podejmowanych w celu
wykonania postanowień niniejszej konwencji.
8. Informacje, o których mowa w
ustępie 7 niniejszego artykułu, będą publicznie udostępnione w takiej mierze, w
jakiej na to pozwala ustawodawstwo i przepisy zainteresowanego państwa.
1. Dla celów niniejszej konwencji każda Strona wyznaczy:
(a) jeden lub
więcej organów administracyjnych właściwych do wydawania zezwoleń lub świadectw
w imieniu tej Strony oraz
(b) jeden lub więcej organów naukowych.
2.
Równocześnie ze złożeniem dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia
lub przystąpienia, państwo składające poinformuje rząd, będący depozytariuszem,
o nazwie i adresie organu administracyjnego upoważnionego do porozumiewania się
z innymi Stronami oraz z Sekretariatem.
3. Wszelkie zmiany dotyczące
wyznaczenia lub upoważnienia dokonanego w myśl postanowień niniejszego artykułu
zostaną zakomunikowane przez zainteresowaną Stronę Sekretariatowi w celu
przekazania wszystkim innym Stronom.
4. Organ administracyjny, o którym mowa
w ustępie 2 niniejszego artykułu, przekaże, na prośbę Sekretariatu lub organu
administracyjnego innej Strony, odbitki stempli, pieczęci lub innych oznakowań
używanych do stwierdzania autentyczności zezwoleń lub świadectw.
W przypadku eksportu lub reeksportu przeznaczonego do państwa nie będącego Stroną niniejszej konwencji albo importu pochodzącego z takiego państwa, Strony mogą zamiast zezwoleń i świadectw wymaganych przez niniejszą konwencję uznawać podobne dokumenty wydane przez właściwe organy tego państwa; dokumenty te powinny w zasadzie odpowiadać warunkom co do zezwoleń i świadectw, ustalonym w niniejszej konwencji.
1. Sekretariat zwoła sesję Konferencji Stron nie później niż dwa lata po
wejściu w życie niniejszej konwencji.
2. Następnie Sekretariat będzie
zwoływał sesje zwyczajne Konferencji co najmniej raz na dwa lata, chyba że
Konferencja zdecyduje inaczej, a sesje nadzwyczajne - na pisemne żądanie co
najmniej jednej trzeciej Stron.
3. Na sesjach zwyczajnych lub nadzwyczajnych
tej Konferencji, Strony dokonują przeglądu całokształtu stosowania niniejszej
konwencji i mogą:
(a) podejmować wszelkie decyzje, konieczne dla umożliwienia
Sekretariatowi wykonywania jego obowiązków, oraz podejmować postanowienia
finansowe;
(b) rozpatrywać i przyjmować poprawki do załączników I i II
zgodnie z artykułem XV;
(c) dokonywać przeglądu postępu osiągniętego w
dziedzinie odbudowy i zachowania gatunków objętych załącznikami I, II i
III;
(d) otrzymywać i rozważać wszelkie sprawozdania przedstawione przez
Sekretariat lub którąkolwiek Stronę oraz,
(e) jeżeli jest to wskazane,
wydawać zalecenia w celu usprawnienia stosowania niniejszej konwencji.
4. Na
każdej sesji zwyczajnej Strony mogą określić czas i miejsce następnej sesji
zwyczajnej, która ma odbyć się zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego
artykułu.
5. Na każdej sesji Strony mogą ustalić i przyjąć regulamin
wewnętrzny sesji.
6. Organizacja Narodów Zjednoczonych, jej organizacje
wyspecjalizowane, Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej, jak również każde
państwo nie będące Stroną niniejszej konwencji, mogą być reprezentowane na
sesjach Konferencji przez obserwatorów, którzy będą mieli prawo uczestniczenia w
sesji bez prawa głosowania.
7. Wszystkie organy lub instytucje, mające
techniczne kwalifikacje w dziedzinie ochrony, utrzymania i gospodarowania
dzikimi zwierzętami i roślinami, należące do niżej wymienionych kategorii, które
poinformują Sekretariat o swym życzeniu przysyłania obserwatorów na sesje
Konferencji, zostaną do nich dopuszczone, chyba że co najmniej jedna trzecia
Stron wyrazi sprzeciw:
(a) międzynarodowe organizacje albo instytucje rządowe
lub też pozarządowe bądź narodowe organizacje i instytucje rządowe oraz
(b)
narodowe organizacje albo instytucje pozarządowe upoważnione do tego przez
państwo, w którym mają siedzibę.
Dopuszczeni obserwatorzy będą mieli prawo
uczestniczenia w sesjach bez prawa głosowania.
1. Po wejściu w życie niniejszej konwencji Dyrektor Generalny Programu
Ochrony Środowiska Organizacji Narodów Zjednoczonych utworzy Sekretariat. Będzie
on mógł - w zakresie i w sposób, jakie uzna za właściwe - korzystać z pomocy
odpowiednich międzynarodowych lub narodowych organizacji rządowych lub
pozarządowych i instytucji kompetentnych w sprawach ochrony, utrzymania i
gospodarowania dzikimi zwierzętami i roślinami.
2. Funkcje Sekretariatu są
następujące:
(a) organizowanie Konferencji Stron i zapewnienie Konferencjom
należytej obsługi;
(b) spełnianie funkcji powierzonych mu zgodnie z
postanowieniami artykułów XV i XVI niniejszej konwencji;
(c) podejmowanie -
zgodnie z programami zatwierdzonymi przez Konferencję Stron - badań naukowych i
technicznych, które będą się przyczyniać do stosowania niniejszej konwencji,
łącznie z badaniami dotyczącymi norm, które powinny być przestrzegane przy
przygotowaniu i przewozie żywych okazów oraz środków identyfikacji
okazów;
(d) studiowanie sprawozdań Stron i żądanie od Stron wszelkich
uzupełniających informacji, które uzna za konieczne dla zapewnienia stosowania
niniejszej konwencji;
(e) zwracanie uwagi Stron na wszelkie sprawy dotyczące
celów niniejszej konwencji;
(f) okresowe publikowanie i rozprowadzanie wśród
Stron bieżącego wydania załączników I, II i III, jak również wszelkich
informacji, które ułatwiają identyfikację okazów gatunków objętych tymi
załącznikami;
(g) przygotowywanie sprawozdań rocznych dla Stron o jego
własnych pracach oraz stosowaniu niniejszej konwencji, jak również wszelkich
innych sprawozdań, których Strony mogą zażądać podczas sesji Konferencji
Stron;
(h) czynienie zaleceń w sprawie realizacji celów i stosowania
postanowień niniejszej konwencji, łącznie z wymianą informacji o charakterze
naukowym lub technicznym;
(i) spełnianie wszelkich innych funkcji
powierzonych mu przez Strony.
1. W przypadku, gdy Sekretariat na podstawie otrzymanych informacji uzna, że
jakikolwiek gatunek objęty załącznikiem I lub II jest zagrożony przez handel
okazami tego gatunku lub że postanowienia niniejszej konwencji nie są skutecznie
przestrzegane, zakomunikuje o tym właściwemu organowi administracyjnemu Strony
lub Stron zainteresowanych.
2. Strona, która otrzyma wiadomość dotyczącą
faktów, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, poinformuje możliwie
niezwłocznie Sekretariat o wszelkich takich faktach w zakresie, w jakim pozwala
na to jej ustawodawstwo, i stosownie do okoliczności zaproponuje środki
zaradcze. Gdy Strona uzna, że pożądane jest dochodzenie, może ono być
przeprowadzone przez jedną lub więcej osób specjalnie upoważnionych przez tę
Stronę.
3. Informacje dostarczone przez Stronę lub wynikające z dochodzenia
wspomnianego w ustępie 2 niniejszego artykułu zostaną zbadane przez następną
sesję Konferencji Stron, która może skierować do tej Strony zalecenia, jakie
uzna za stosowne.
1. Postanowienia niniejszej konwencji w żadnej mierze nie naruszają prawa
Stron do zastosowania:
(a) bardziej surowych środków wewnętrznych dotyczących
warunków, jakim podlega handel, odławianie lub zbiór, przetrzymywanie lub
przewóz okazów należących do gatunków objętych załącznikami I, II i III, aż do
całkowitego zakazu włącznie, lub
(b) wewnętrznych środków ograniczających lub
zakazujących handlu, odławiania, zbioru, przetrzymywania lub przewozu okazów
gatunków nie objętych załącznikami I, II lub III.
2. Postanowienia niniejszej
konwencji nie naruszają postanowień wewnętrznych ani zobowiązań Stron
wynikających z jakiegokolwiek układu, konwencji lub umowy międzynarodowej,
dotyczących innych aspektów handlu, odławiania, zbioru, przetrzymywania lub
przewozu okazów, które weszły lub mogą później wejść w życie w stosunku do
którejkolwiek Strony, łącznie z rozporządzeniami dotyczącymi cła, zdrowia
publicznego, weterynarii oraz kwarantanny roślin.
3. Postanowienia niniejszej
konwencji nie naruszają postanowień lub zobowiązań wynikających z układów,
konwencji lub umów międzynarodowych zawartych lub takich, które mogą być zawarte
pomiędzy państwami, i dotyczących utworzenia unii lub regionalnej strefy
handlowej obejmującej utworzenie lub utrzymanie wspólnej zewnętrznej kontroli
celnej i zniesienie kontroli celnej wewnętrznej w zakresie, w jakim dotyczą one
handlu między państwami członkowskimi takiej unii lub strefy.
4. Państwo
będące Stroną niniejszej konwencji, które jest również Stroną jakiegokolwiek
innego układu, konwencji lub umowy międzynarodowej, obowiązującej w chwili
wejścia w życie niniejszej konwencji, na mocy której zapewnia się ochronę
gatunkom morskim objętym załącznikiem II, zostanie zwolnione z zobowiązań
nakładanych na nie w myśl postanowień niniejszej konwencji w odniesieniu do
handlu okazami gatunków objętych załącznikiem II, zgodnie z postanowieniami tego
innego układu, konwencji lub umowy międzynarodowej, jeżeli okazy te zostały
złowione przez statki zarejestrowane w tym państwie.
5. Bez względu na
postanowienia artykułów III, IV i V niniejszej konwencji, wszelki eksport okazów
złowionych zgodnie z ustępem 4 niniejszego artykułu będzie wymagał jedynie
świadectwa organu administracyjnego państwa, do którego okazy zostały
sprowadzone, stwierdzającego, że dany okaz został złowiony zgodnie z
postanowieniami innego układu, konwencji lub umowy międzynarodowej.
6. Żadne
postanowienie niniejszej konwencji nie stoi na przeszkodzie kodyfikacji i
opracowaniu prawa morza przez Konferencję Prawa Morza Organizacji Narodów
Zjednoczonych, zwołaną zgodnie z Rezolucją 2750 C (XXV) Zgromadzenia Ogólnego
Narodów Zjednoczonych ani obecnym albo przyszłym roszczeniom lub poglądom
prawnym jakiegokolwiek państwa na prawo morza oraz charakter i zasięg jego
jurysdykcji przybrzeżnej oraz jurysdykcji, którą sprawuje w stosunku do statków
podnoszących jego banderę.
1. W zakresie poprawek wnoszonych do załączników I i II podczas sesji
Konferencji Stron będą stosowane następujące postanowienia: (a) każda Strona
może zaproponować poprawkę do załącznika I lub II w celu rozpatrzenia na
następnej sesji Konferencji. Tekst proponowanej poprawki zostanie zakomunikowany
Sekretariatowi co najmniej 150 dni przed sesją Konferencji. Sekretariat
przekonsultuje poprawkę z innymi Stronami oraz z zainteresowanymi organami,
zgodnie z postanowieniami punktów (b) i (c) ustępu 2 niniejszego artykułu oraz
powiadomi o ich stanowisku wszystkie Strony nie później niż 30 dni przed sesją
Konferencji;
(b) poprawki będą przyjmowane większością dwóch trzecich liczby
głosów Stron obecnych i głosujących. Określenie "Strony obecne i głosujące"
oznacza Strony obecne i głosujące za lub przeciw. Strony wstrzymujące się od
głosu nie będą wliczane do dwóch trzecich wymaganych do przyjęcia
poprawki;
(c) poprawki przyjęte na sesji Konferencji wejdą w życie 90 dni po
tej sesji w stosunku do wszystkich Stron, z wyjątkiem tych, które zgłosiły
zastrzeżenie zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu.
2. W zakresie poprawek
do załączników I i II, wnoszonych między sesjami Konferencji Stron, będą
stosowane następujące postanowienia:
(a) każda Strona może zaproponować
poprawkę do załącznika I lub II w celu rozpatrzenia w okresie między sesjami
Konferencji, w trybie korespondencyjnym ustalonym w niniejszym ustępie;
(b) w
odniesieniu do gatunków morskich, Sekretariat, po otrzymaniu tekstu proponowanej
poprawki, niezwłocznie zakomunikuje ją Stronom. Przekonsultuje ją również z
kompetentnymi organizacjami międzyrządowymi, zwłaszcza w celu uzyskania
wszelkich danych naukowych, których te organy mogą dostarczyć, i w celu
zapewnienia koordynacji wszelkich środków ochrony stosowanych przez te
organizacje. Sekretariat możliwie niezwłocznie zakomunikuje Stronom wyrażone
opinie oraz dane dostarczone przez te organizacje, jak również swoje własne
wnioski i zalecenia;
(c) w odniesieniu do gatunków innych niż morskie
Sekretariat, po otrzymaniu tekstu proponowanej poprawki, niezwłocznie
zakomunikuje go Stronom, a następnie możliwie szybko przekaże swoje własne
zalecenia;
(d) każda Strona może, w ciągu 60 dni od daty przekazania przez
Sekretariat Stronom jego zaleceń w myśl punktów (b) lub (c) niniejszego ustępu,
przekazać Sekretariatowi swoje komentarze dotyczące zaproponowanej poprawki, jak
również wszystkie dane i informacje naukowe;
(e) Sekretariat przekaże Stronom
możliwie niezwłocznie otrzymane odpowiedzi wraz ze swymi własnymi
zaleceniami;
(f) jeżeli w ciągu 30 dni od daty przekazania odpowiedzi i
zaleceń zakomunikowanych w myśl postanowień punktu (e) niniejszego ustępu
Sekretariat nie otrzyma żadnych zastrzeżeń co do proponowanej poprawki, poprawka
ta wejdzie w życie 90 dni później w stosunku do wszystkich Stron, z wyjątkiem
tych, które zgłosiły zastrzeżenia zgodnie z ustępem 3 niniejszego
artykułu;
(g) jeżeli Sekretariat otrzyma zastrzeżenie którejkolwiek ze Stron,
proponowana poprawka zostanie poddana głosowaniu korespondencyjnemu, zgodnie z
postanowieniami punktów (h), (i) i (j) niniejszego ustępu;
(h) Sekretariat
powiadomi Strony o otrzymanym zastrzeżeniu;
(i) jeżeli Sekretariat nie
otrzyma głosów za, przeciw lub wstrzymujących się od co najmniej połowy Stron w
ciągu 60 dni od daty zawiadomienia, o którym mowa w punkcie (h) niniejszego
ustępu, proponowana poprawka zostanie odesłana do ponownego rozpatrzenia na
następnej sesji Konferencji Stron;
(j) w przypadku otrzymania głosów co
najmniej połowy Stron, poprawka zostanie przyjęta większością dwóch trzecich
Stron głosujących za lub przeciw;
(k) Sekretariat powiadomi Strony o wyniku
głosowania;
(l) w razie przyjęcia proponowanej poprawki, wejdzie ona w życie
90 dni po dacie powiadomienia przez Sekretariat o jej przyjęciu w stosunku do
wszystkich Stron, z wyjątkiem tych, które zgłosiły zastrzeżenie zgodnie z
postanowieniami ustępu 3 niniejszego artykułu.
3. W okresie 90 dni, o którym
mowa w punkcie (c) ustępu 1 lub w punkcie (l) ustępu 2 niniejszego artykułu,
każda ze Stron może, w drodze pisemnego powiadomienia rządu będącego
depozytariuszem, zgłosić zastrzeżenie do tej poprawki. Dopóki takie zastrzeżenie
nie zostanie wycofane, Strona ta będzie traktowana - w odniesieniu do handlu
gatunkami, których poprawka dotyczy - tak jak państwo nie będące Stroną
niniejszej konwencji.
1. Każda ze Stron może w każdym czasie przedłożyć Sekretariatowi listę
gatunków, które określa - w granicach swojej jurysdykcji - jako podlegające
reglamentacji w celach wymienionych w ustępie 3 artykułu 2. Załącznik III będzie
obejmował nazwę Strony zgłaszającej gatunek w celu wpisania do załącznika, nazwę
naukową tych gatunków, a także wszelkich części zwierząt lub roślin oraz
otrzymywane z nich produkty, które będą wyraźnie określone zgodnie z
postanowieniami punktu (b) artykułu 1.
2. Każda lista, przedłożona w myśl
postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, zostanie podana do wiadomości Stron
przez Sekretariat niezwłocznie po jej otrzymaniu. Taka lista nabierze mocy
obowiązującej, jako część integralna załącznika III, 90 dni po dacie jej podania
do wiadomości. Po podaniu do wiadomości takiej listy każda ze Stron może, w
każdej chwili, w drodze pisemnego powiadomienia rządu będącego depozytariuszem,
zgłosić zastrzeżenia w odniesieniu do jakiegokolwiek gatunku, jego części albo
produktu pochodnego. Dopóki takie zastrzeżenie nie zostanie wycofane, państwo to
będzie traktowane - w zakresie handlu okazami tego gatunku, ich częściami lub
produktami pochodnymi - tak jak państwo nie będące Stroną niniejszej
konwencji.
3. Strona, która zaproponowała wpis określonego gatunku do
załącznika III, może w każdej chwili wycofać go w drodze pisemnego powiadomienia
Sekretariatu, który powiadomi o tym wszystkie Strony. Wycofanie staje się
skuteczne 30 dni od daty tego powiadomienia.
4. Każda ze Stron, przedkładając
listę w myśl postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, przedłoży Sekretariatowi
kopie wszelkich ustaw i przepisów krajowych stosowanych do ochrony takiego
gatunku, wraz z wszelkimi komentarzami, które uważa za niezbędne lub których
może zażądać Sekretariat. Dopóki gatunki, o których mowa, pozostaną objęte
załącznikiem III, Strona ta będzie przedkładać wszelkie zmiany tych ustaw i
przepisów lub wszelkie nowe komentarze - z chwilą ich wprowadzenia.
1. Sekretariat zwoła nadzwyczajną sesję Konferencji Stron na pisemne żądanie
co najmniej jednej trzeciej Stron w celu rozpatrzenia i przyjęcia poprawek do
niniejszej konwencji. Takie poprawki będą przyjmowane większością dwóch trzecich
liczby głosów Stron obecnych i głosujących. Przez określenie "Strony obecne i
głosujące" rozumie się Strony obecne i głosujące za lub przeciw. Strony
wstrzymujące się od głosowania nie będą wliczane do dwóch trzecich wymaganych do
przyjęcia poprawki.
2. Sekretariat przekaże Stronom tekst każdej
zaproponowanej poprawki co najmniej 90 dni przed sesją Konferencji.
3.
Poprawka wejdzie w życie w stosunku do Stron, które ją przyjęły 60 dni po
złożeniu przez dwie trzecie stron rządowi będącemu depozytariuszem dokumentów
stwierdzających przyjęcie poprawki. Po tym czasie poprawka wejdzie w życie w
stosunku do każdej innej Strony 60 dni po złożeniu przez tę Stronę dokumentu
stwierdzającego przyjęcie poprawki.
1. Wszelkie spory, jakie mogą powstać pomiędzy dwiema lub więcej Stronami
niniejszej konwencji, w związku z interpretacją lub stosowaniem jej postanowień,
będą przedmiotem negocjacji między zainteresowanymi Stronami.
2. Jeżeli spór
nie może być załatwiony w trybie przewidzianym w ustępie 1 niniejszego artykułu,
Strony mogą za obopólną zgodą poddać spór arbitrażowi, a w szczególności Stałemu
Trybunałowi Arbitrażowemu w Hadze. Strony, które poddały spór arbitrażowi, będą
związane decyzją arbitrażową.
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu w Waszyngtonie do dnia 30 kwietnia 1973 r., a następnie w Bernie do dnia 31 grudnia 1974 r.
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia zostaną złożone rządowi Konfederacji Szwajcarskiej, który będzie rządem depozytariuszem.
Niniejsza konwencja będzie stale otwarta do przystąpienia. Dokumenty przystąpienia będą składane rządowi depozytariuszowi.
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie(1) 90 dni po dacie złożenia rządowi
depozytariuszowi dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia
lub przystąpienia.
2. W stosunku do każdego państwa, które ratyfikuje,
przyjmie lub zatwierdzi niniejszą konwencję albo do niej przystąpi po złożeniu
dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub
przystąpienia, niniejsza konwencja wejdzie w życie 90 dni po złożeniu przez to
państwo dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub
przystąpienia.
1. Niniejsza konwencja nie może być przedmiotem zastrzeżeń ogólnych. Mogą być
zgłoszone tylko zastrzeżenia szczegółowe, zgodnie z postanowieniami niniejszego
artykułu oraz artykułu XV i XVI.
2. Każde państwo może, składając swój
dokument ratyfikacyjny, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, zgłosić
określone zastrzeżenie w odniesieniu do:
(a) jakiegokolwiek gatunku
wymienionego w załączniku I, II lub III albo
(b) jakichkolwiek części lub
produktów pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego, należących do gatunku objętego
załącznikiem III.
3. Dopóki państwo będące Stroną niniejszej konwencji nie
wycofa swego zastrzeżenia, zgłoszonego w myśl postanowień niniejszego artykułu,
będzie ono traktowane - w zakresie handlu gatunkami lub częściami albo
produktami otrzymanymi ze zwierząt lub roślin wymienionych w tym zastrzeżeniu -
tak jak państwo nie będące Stroną niniejszej konwencji.
Każda Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze pisemnego zawiadomienia skierowanego do rządu będącego depozytariuszem. Wypowiedzenie to stanie się skuteczne po upływie 12 miesięcy od otrzymania zawiadomienia przez rząd będący depozytariuszem.
1. Oryginał niniejszej konwencji w językach angielskim, chińskim, francuskim,
hiszpańskim i rosyjskim, z których każdy jest jednakowo autentyczny, zostanie
złożony rządowi będącemu depozytariuszem, który przekaże uwierzytelnione jego
kopie państwom, które podpisały konwencję lub złożyły dokumenty przystąpienia do
niej.
2. Rząd będący depozytariuszem poinformuje wszystkie państwa
podpisujące lub przystępujące do konwencji oraz Sekretariat o podpisach,
złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia,
o wejściu w życie niniejszej konwencji, zgłoszeniu lub wycofaniu zastrzeżeń,
poprawek do niej i o zawiadomieniach o wypowiedzeniu.
3. Rząd będący
depozytariuszem przekaże, niezwłocznie po wejściu w życie niniejszej konwencji,
jej uwierzytelniony egzemplarz Sekretarzowi Narodów Zjednoczonych w celu
zarejestrowania i opublikowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów
Zjednoczonych. Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie w tym celu
upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono w Waszyngtonie dnia
trzeciego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku.